Καράτσι, 1995
Όταν ήμουν επτά ετών και ζούσα ακόμη στο Καράτσι του Πακιστάν, η μητέρα μου με πήγε στον παιδίατρο για την ετήσια εξέτασή μου.
Καθόμουν σε ένα σκαμνί και προσποιούμουν πως γυάλιζα τα παπουτσάκια μπαλαρίνας που φορούσα, όταν άκουσα τη μητέρα μου να ρωτάει ψιθυριστά τον γιατρό αν είχε έρθει η κατάλληλη ώρα να αφαιρέσουμε το «κακό». Η συζήτηση που είχαν δεν μου φάνηκε τελείως άγνωστη. Νωρίτερα μέσα στον ίδιο μήνα, η μητέρα μου με είχε ρωτήσει αν είχα αισθανθεί ποτέ φαγούρα ή αν ένιωθα περίεργα εκεί κάτω. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι με ρωτούσε, οπότε δεν θυμάμαι ακριβώς ούτε τις απαντήσεις μου. Αυτό που θυμάμαι όμως ήταν τη μητέρα μου να μου εξηγεί πως όταν θα γινόμουν επτά, ένα «κακό» που βρισκόταν μέσα μου θα προσπαθούσε να μεγαλώσει εκεί κάτω και σιγά σιγά θα πήγαινε στον εγκέφαλό μου. Έπρεπε να το αφαιρέσουμε, μου είχε πει. Ύστερα από μία σύντομη εξέταση, ο γιατρός συμφώνησε.
Η γιαγιά μου μου είχε πει πως ένα κορίτσι που έμενε στον δρόμο μου και παίζαμε πολλές φορές μαζί, είχε αφαιρέσει κι εκείνη το κακό. Ήταν κι εκείνη επτά ετών, λίγους μήνες μεγαλύτερη από εμένα και μόλις γύρισε στο σπίτι της από την «επέμβαση» ένιωθε τόσο καλά που μπορούσε να χοροπηδήσει στο κρεβάτι της. Ήταν μία ιστορία που μου έλεγε η γιαγιά μου με ενθουσιασμό και με έκανε να ανατριχιάζω. Ήθελα να να τελειώσει όλο αυτό και μετά να πηδήξω στο κρεβάτι μου πάνω κάτω με μεγάλη χαρά. «Φύγε κακό,» ψιθύρισα την νύχτα πριν από την επέμβαση.
Οι δύο μεγαλύτερες ξαδέρφες μου, πήραν ως δώρο από ένα χρυσό κόσμημα η καθεμία όταν επέστρεψαν από την επέμβαση. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, ζήτησα συγκεκριμένα μία χρυσή αλυσίδα με μία μικρή πέρλα μπροστά. Τα μάτια της μητέρας μου γέμισαν δάκρυα για μια στιγμή πριν την κοιτάξει αποδοκιμαστικά η γιαγιά μου.
Δεν ένιωθα πολύ καλά για να χοροπηδήσω πάνω στο κρεβάτι μου μετά την εγχείρηση. Για δύο μέρες φορούσα κάτι που έμοιαζε με πάνα για μεγάλους ανθρώπους. Πονούσα πάρα πολύ κάθε φορά που πήγαινα τουαλέτα που προσπαθούσα να κρατηθώ για πολλές ώρες μέχρι τελικά να πάω. Η μητέρα μου όμως μου εξήγησε πως αν συνέχιζα έτσι θα μπορούσα να πάθω μόλυνση. Για τον επόμενο χρόνο με έλουζε κρύος ιδρώτας κάθε φορά που συναντούσα την ευγενική φυσιογνωμία της γυναίκας που με έβαλε να ξαπλώσω στο πάτωμα του σαλονιού της και μου μιλούσε με ήρεμο τρόπο τη στιγμή που έπαιρνε το μαχαίρι για να με κόψει. Πήρα το κολιέ που είχα ζητήσει και το φορούσα σε κάθε ευκαιρία.