Εσάς τι σας κάνει να αγανακτείτε σήμερα;
«Προσπαθώ να μην αγανακτώ - το μένος με κουρελιάζει ψυχικά σε χρόνο μηδέν».
Είχατε ελπίδες με την αριστερά; Σας απογοήτευσε;
«Η ελπίδα είναι πολύ ζωτική υπόθεση για να την επενδύεις σε πολιτικούς».
Πιστεύετε ότι το σύμφωνο συμβίωσης ήταν κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ή "έπρεπε" να το κάνει για να είναι politically correct;
«Ουδόλως με απασχολούν τα κίνητρα του κυβερνώντος κόμματος - έπρεπε να γίνει, έγινε, μπράβο σε όσες και όσους το εκπόνησαν και το ψήφισαν, πάμε παρακάτω: γάμο, τεκνοθεσία, και άλλα πολλά που επείγει να νομοθετηθούν»
Σαν ενδιαφέρει προσωπικά η υιοθεσία;
«Φυσικά. Θα υιοθετήσουμε ένα παιδί. Το κατά πόσο ο ένας εκ των δύο μας δεν θα μπορεί να είναι γονέας σε ό,τι αφορά στο νομικό αντίκρυσμα, δεν θα μας εμποδίσει. Θα περιμένουμε να αλλάξει ο νόμος. Αλλά ως τότε δεν πρόκειται να χάσουμε χρόνο. Δεν επρόκειτο ποτέ να ρωτήσω ούτε να περιμένω να ετοιμαστεί η κοινωνία για να γίνω πατέρας. Αυτό αφορά εμένα και το παιδί».
Είναι συντηρητικοί οι πολιτικοί που μας κυβερνούν;
«Όλοι αυτοί, Τσίπρας, Καμμένος, Μητσοτάκης, Θεοδωράκης, Γεννηματά, έχουν ένα κοινό γνώρισμα, εξαιρετικά ελπιδοφόρο: είναι συγκλονιστικά πρόσκαιροι».
Η νίκη του Μακρόν στην Γαλλία δεν είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα;
«Η ήττα της ακροδεξιάς είναι πάντα ελπιδοφόρο μήνυμα. Δεν επενδύω όμως σε πρόσωπα. Η ελπίδα είναι πολύ ιδιωτική διαδικασία για να την σπαταλήσω σε συγκεκριμένους πολιτικούς. Γιατί επένδυσαν τόσο πολλά σε αυτούς; Υπάρχει τόση διάψευση τόση ματαίωση… Κάποιοι μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, να έχουν υπάρξει καλοί στη δουλειά τους αλλά είναι επαγγελματίες. Μου φαίνεται λίγο αυτοκαταστροφικό να κρεμιέσαι από έναν πολιτικό επειδή θεωρείται φέρελπις. Δεν σημαίνει τίποτα. Είναι λέξεις που τις κοιτάω με καχυποψία. Κι εμένα με έχουν χαρακτηρίσει φερέλπιδα».
Η «Κατερίνα» πρώτα ως βιβλίο και μετά ως παράσταση, με την τόσο μεγάλη επιτυχία, τι συναισθήματα σας προκάλεσε; Ήταν μια δικαίωση για τη μητέρα σας, για εσάς;
«Τεράστια δικαίωση, χαρά, ανάσα στον καθημερινό βιοποριστικό μόχθο. Ευγνωμονώ το βιβλίο αυτό όσο και την ίδια μου τη μάνα».
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να βλέπει κανείς τη ζωή του στη σκηνή;
«Είναι πάρα πολύ δύσκολο, πάρα πολύ σκληρό για μένα να βλέπω τη ζωή μου στη σκηνή. Πράγματα που έζησα, πράγματα που δούλεψα για να διαχειρίζομαι ψυχαναλυόμενος, πράγματα που έπρεπε να επισκεφτώ και πάλι όταν έγραφα το βιβλίο. Η παράσταση είναι τόσο καλή, η Λένα μπαίνει τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου, ο Γιώργος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά κι όλο αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα. Δεν μπορώ να το απολαύσω, ίσως να μην υπάρχει και λόγος. Είναι σκληρή παράσταση. Γι΄ αυτό και δεν έχω μπορέσει ποτέ να τη δω ολόκληρη, κάπου σηκώνομαι και φεύγω, επιστρέφω μετά... Δεν φτιάχτηκε για μένα αυτή η παράσταση»
Η υπερέκθεση μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά; Η χρήση των social media μας κάνει συχνά να χάνουμε το μέτρο. Έχει αντίκτυπο στον συγγραφέα;
«Παρέα είναι, μωρέ - όχι πάντα ευπρόσδεκτη, αλλά πολύτιμη, τουλάχιστον για μένα».
Γράφετε εύκολα και γρήγορα, μερικές φορές. Η ποιότητα του κειμένου, η γλώσσα, μπορεί να κινδυνέψουν από το πολύ και το γρήγορα;
«Αφάνταστα, εξ ου και τους αλλάζω τον αδόξαστο στη φάση της επιμέλειας».
«Ρίτα & Ντύλαν & Φαίδρος & Φάμκε» Η παράσταση του Αύγουστου Κορτώ στο Σύγχρονο Θέατρο
Ένα καινούργιο έργο σας, ακυκλοφόρητο, παίζεται αυτήν την εποχή στο Σύγχρονο. Τελικά σας αρέσει το θέατρο;
«Θα δανειστώ τη ρήση του Γούντι Άλλεν περί φύσης: είμαι δύο με το θέατρο. Οχι, δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με το θέατρο. Εγώ είμαι μοναχοφάης».
Νοιώθετε επιτυχημένος; Ευτυχισμένος;
«Αποφεύγω το μένος… Ευτυχισμένος είμαι και πολύ μάλιστα. Περισσότερο από όσο πίστευα ότι θα ήμουνα όταν φανταζόμουνα τον εαυτό μου, αν τον φανταζόμουν ποτέ, στην ηλικία που είμαι τώρα. Στα είκοσι δεν τολμούσα να ξεστρατίσω ως την ηλικία των σαράντα. Τώρα τα βλέπω χωρίς φόβο. Είναι τύχη όλο αυτό. Η τόση προσπάθεια που κατέβαλα συνδυάστηκε σε μια ευτυχή, προς ώρας, κατάληξη. Δεν είναι κατόρθωμα.
Δεν θα ήμουν όμως τόσο ευτυχισμένος αν δεν είχα γνωρίσει τον Τάσο. Γνώρισα τον Τάσο, από μια ευτυχή σύμπτωση, από μια συγκυρία. Ολο αυτό μας οδηγεί σε καταστάσεις λιγότερο ή περισσότερο ευτυχείς, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να είμαστε πιο ευτυχείς ή τουλάχιστον να γινόμαστε. Δεν νομίζω ότι κανείς μοχθεί για τη δυστυχία του».