Μαρία Καβογιάννη: «Με μια αποτυχία, απελευθερώθηκα από τα Εγκλήματα»

Δεν ήξερα τι θέλω στη ζωή μου. Δεν είχα σκεφτεί το θέατρο. Μου άρεσε η ζωγραφική, έλεγα να σπουδάσω στη σχολή Καλών Τεχνών. Είχα ανάγκη να επικοινωνώ με τον κόσμο. Δεν ήξερα τον τρόπο. Πρώτα πήγα στην ΑΣΟΕΕ, πήρα πτυχίο, αλλά ήξερα ότι δεν θα την ακολουθήσω. Η Παιδαγωγική ήρθε μετά, με τη διάθεση επικοινωνίας. Τα παιδιά είναι το πιο δύσκολο κοινό, σε ξεσκονίζουν, τα καταλαβαίνουν όλα. Στη συνέχεια σκέφτηκα την Ιστορία της Τέχνης. Μια ξαδέλφη, μου πρότεινε να πάω σε μια σχολή θεάτρου. Ετσι ξεκίνησαν όλα. Μπορεί να έλεγα ποιήματα στο σχολείο, να έκανα διάφορους ρόλους, αλλά ντρεπόμουν, ήμουν κλειστό παιδί. 

Η γιαγιά μου όμως, μια φοβερή δασκάλα που έγραφε θέατρο κι έκανε διασκευές από αρχαία κείμενα, θυμάμαι να μου λέει την Ιφιγένεια εν Αυλίδι. Οπως θυμάμαι να λέει στη μαμά μου ότι πρέπει να γίνω ηθοποιός. Είχα ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό, ανοιχτό. 

Οταν πήγα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, κατάλαβα ότι όλο αυτό το παιχνίδι με τους αυτοσχεδιασμούς, με τα έργα, είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Με βοήθησε. Βρήκα το περιβάλλον που ήταν πραγματικά οικείο σε εμένα. Βρήκα συγγένεια με τους συμμαθητές του, γίναμε φίλοι κι έχουμε κρατήσει ως τώρα. Νομίζω ότι όταν θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο είναι σαν να θέλεις να επιμηκύνεις την παιδική και σχολική σου ηλικία. Να συνεχίσει το παιχνίδι, τις πλάκες..

Γνώρισα τον Κουν. Ηταν μια μοναδική εμπειρία. Ο τρόπος που δίδασκε είχε μια μαγεία. Πραγματικά το Υπόγειο είχε ένα φως, και δεν το λέω μελοδραματικά. Ημασταν πρωτοετείς, μας αγαπούσε. Αν και μαθήτρια με είχε βάλει να πω κάποια λόγια στην Επίδαυρο, κι αυτό ήταν πολύ σπουδαίο για μένα. Ηταν πολύ προχωρημένο το θέατρο που έκανε ο Κουν.

Στο Τέχνης μου γεννήθηκε η χαρά να είμαι με τους φίλους μου. Η ανάγκη να νοιώθω καλυμμένη, να έχω κάποιον μαζί μου. Στην αρχή δεν μπορούσα να πάω πουθενά, αν δεν ερχόταν η Υρώ (Μανέ) ή η Καίτη (Κωνσταντίνου). Παράλληλα άρχισε να με ενδιαφέρει και σαν έκφραση. Είμαστε από τις τελευταίες παρέες του θεάτρου. Οπως είμαστε και η τελευταία τάξη που έχει την υπογραφή του Κουν, η τάξη του ΄86.  

Δεν ήμουν κωμική ηθοποιός, οι επιλογές που έκαναν οι δάσκαλοι για μένα ήταν Λούλα Αναγνωστάκη, Λόρκα και Ματωμένος Γάμος. Δεν έκανα ποτέ κωμωδία στη σχολή. Δεν ξέρω πως προέκυψε μετά. Επαγγελματικά δεν έτυχε να κάνω κλασικό ρεπερτόριο, κι ας το θέλω. Εχω παίξει νεοελληνικό έργο. Μου αρέσει η γλώσσα και η αμεσότητα που προσφέρει.  

Τώρα θέλω να κάνω καινούργια πράγματα. Είμαι σε μια φάση περισυλλογής. Στη δουλειά μου έχω πει πολλά όχι. Τα ναι μου είναι λίγα. Εχω κάνει λάθος και στα όχι και στα ναι μου. Τώρα πια θέλω ένα θέατρο που να έχει κάτι να πει, που να ακουμπάει στην ψυχή, να έχει αλήθεια -και όχι φορμαλιστικό.

Ηταν πραγματικά «Ενας άλλος κόσμος», η εμπειρία αυτής της ταινίας. Ούτε στα όνειρά μου. Οταν με ρωτάνε τι όνειρα κάνω, απαντώ πως δεν ξέρω γιατί η ζωή τα φέρνει από μόνη της. Στην ταινία ήταν όλα άψογα, ξεκινώντας από την παραγωγή και φυσικά τον Χριστόφορο (Παπακαλιάτη). 

Η παρουσία του Σίμονς έφερε μια αίγλη. Ηταν προσιτός κι αυτό δεν μας έκανε να νοιώσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ηθοποιό του Χόλιγουντ. Τότε ήταν υποψήφιος στο «Whiplash» κι εμείς δεν είχαμε δει ακόμα την ταινία στην Ελλάδα. Οπως στην ταινία έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχουν τα σύνορα. Καταρρίπτονται από την τέχνη. Ο Σίμονς ήταν τόσο καλός, τόσο γλυκός που δεν δημιουργούσε απόσταση. Ηταν σαν να γνωριζόμασταν καιρό. Είχε χιούμορ, γελάγαμε, κάναμε πλάκα πάνω στη σκηνή. Νοιώσαμε πολύ τρυφερά. Στην αρχή είχα τρομάξει που θα παίξω μαζί του. Μου το κατέρριψε ο ίδιος. Σε μια σκηνή, αντί να μου λέει για αρχαία φιλοσοφία, μου μιλούσε για τον Μίκυ Μάους. Με συγκίνησε η γλυκύτητά του.  Κρατήσαμε μια επαφή στην αρχή, μέσω mails. Του έχουμε προτείνει να έρθει στην Ελλάδα. Κι εκείνος το θέλει πολύ. 

Σαν άνθρωπος δεν είμαι αρχηγική. Θέλω να ακολουθώ. Θέλω να εμπιστεύομαι κάποιον για αρχηγό μου. Αλλά θέλω να έχω κι εγώ τη δική μου επιλογή. Δεν μπορώ να ακολουθήσω ένα όραμα που δεν πιστεύω. 

Καμιά φορά το αίσθημα της αποτυχίας χρειάζεται. Θυμάμαι μετά την επιτυχία των «Εγκλημάτων» δεν πήγαινα πουθενά, δεν ήξερα τι να κάνω. Ηταν τεράστιο το βάρος της επιτυχίας. Απελευθερώθηκα όταν έκανα κάτι που δεν πήγε καλά. 
 
Για μένα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου είναι οι φίλοι μου, και είναι του χώρου μου. Δεν θέλω να μένω μόνη μου, καθόλου. Ετσι είχα μάθει από το σπίτι μας...

Δεν με βάρυνε ποτέ η δημοσιότητα, η αμεσότητα. Η κωμωδία σε κάνει πιο οικείο πρόσωπο. Η επικοινωνία με τον κόσμο είναι κάτι εξαιρετικό και σε επηρεάζει, σε οδηγεί.

Οταν άκουσα ότι το Survivor κάνει τέτοια τηλεθέαση, τα έχασα... Δεν ξέρω τι να πω. Που πάμε; Εχω πάθει πανικό και απόγνωση. Δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι. Πίστευα ότι με την κρίση μπορεί να έρθουν στην επιφάνεια πιο ουσιαστικά πράγματα, έγινε το τελείως αντίθετο. Είμαστε ένας λαός που αυτοκαταστρέφεται. Κι αυτό ξεκινά από την εκπαίδευση, από την καλλιέργεια, από τις εικόνες που βλέπουμε γύρω μας. Ποτέ δεν κατάλαβα τι θέλουν να πουν οι πολιτικοί. Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις ήταν και είναι σαν έκθεση που γράφτηκε από πριν. 

Καμιά φορά, πρέπει, όλοι μαζί, να κάνουμε κάτι σαν επανάσταση. Αλλά δεν έχουμε πίστη. Θεός, δεν ξέρω αν υπάρχει. Μεγάλωσα με την αίσθηση ότι η πίστη είναι παντού. Αλλά πιστεύω ότι η εκκλησία είναι το πιο δήθεν και το πιο υποκριτικό περιβάλλον. Εγώ έχω την πίστη μακριά από όλα αυτά. Εμείς είμαστε οι θεοί, μικροί θεοί. Πιστεύουμε γιατί δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο. 

Εχουμε έντονα τον ρατσισμό μέσα μας. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος έχει πλαστεί με καλά στοιχεία. Ακόμα και τα παιδιά είναι σκληρά. Νομίζω ότι τα ζώα είναι λιγότερο σκληρά. Σήμερα οι νέοι είναι πιο ελεύθεροι, αλλά βλέπουν πιο ατομικά τα πράγματα. Εχω μια κόρη, σπουδάζει Ψυχολογία στην Φιλοσοφική, κι αυτό είναι πολύ καλό. Για να με αναλάβει! Είναι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος. 

Βλέπω τα παιδιά αφοσιωμένα σε μια μη πραγματικότητα, μέσα από το διαδίκτυο και τα social media. Στην ουσία φωτογραφίζουν την πραγματικότητα χωρίς να τη βλέπουν. Σαν να μην καρδιοχτυπάνε για έναν έρωτα. Εμείς καρδιοχτυπούσαμε. Λέγαμε «τα παρατάω όλα για έναν έρωτα». 

Τώρα τελευταία σκέφτομαι όλο και πιο πολύ το μετά. Πολλές φορές με τρομάζει. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολα περνάει ο καιρός. Θα ήθελα να έχουμε περισσότερο χρόνο εμείς οι άνθρωποι, να ζούμε πιο πολύ. Δεν μου αρέσει καθόλου η φθορά, και δεν εννοώ το να γερνάς, γιατί είναι πολύ γλυκό, αρκεί να γερνάς με αξιοπρέπεια. Θέλει και λίγη τύχη. Γιατί τύχη είναι και που ζούμε. Μέχρι τώρα πιστεύω ότι η ζωή ήταν πολύ καλή σ΄ εμένα. Δεν έχω παράπονο, ήμουν τυχερή». 

Φωτογραφίες BOVARY-Πάνος Μάλλιαρης