Όταν, πριν 3 χρόνια, έγινα μαμά τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμη πιο πολύ. Το να αφήσω το γιο μου σε μια ξένη γυναίκα να τον προσέχει δεν αποτελεί επιλογή για εμένα και το σύζυγό μου, οπότε τον έχουμε γράψει σε παιδικό σταθμό από πολύ μικρό και πολλές φορές καταλήγω να είμαι μαζί του στο γραφείο μέχρι τις 23:00 το βράδυ.
Το πιο καταλυτικό ρόλο στην προσαρμογή μου σε αυτή τη νέα, εξαιρετικά δύσκολη και ιδιαίτερη πραγματικότητα, έχει παίξει ο άντρας μου, ο Γιάννης. Δε θα τολμούσα τίποτα απ’ όλα αυτά, αν δεν είχα εκείνον στο πλευρό μου.
Όλα αυτά τα χρονιά που είμαστε εδώ, έχουμε γνωρίσει καινούριους ανθρώπους και έχουμε κάνει καλούς φίλους, αλλά η οικογένεια και οι φίλοι μου δεν έχουν πάψει να μου λείπουν στιγμή. Αν και μάς επισκέπτονται τακτικά, μάς «πονάει» που δεν τους έχουμε εδώ. Μάλιστα, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να δακρύζει κοιτώντας μια φωτογραφία από την Ελλάδα, ακούγοντας ένα ελληνικό κομμάτι ή μιλώντας με τους δικούς μου στο τηλέφωνο.
Εννοείται ότι μιλάμε άπειρες ώρες, είτε στο Skype, είτε με μηνύματα, είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσο που υπάρχει στην διάθεση σου. Επίσης, έχουμε εκτιμήσει ακόμα περισσότερο τους παλιούς μας φίλους οι οποίοι, παρά την απόσταση, κάθε φορά που βρισκόμαστε στην Ελλάδα με κάνουν να νιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ.
Ήδη, από τον πρώτο μας χρόνο προσαρμογής και εγκατάστασης εδώ και αφού γευτήκαμε όλες τις καινούργιες εμπειρίες και ζήσαμε το δικό μας «live big» συνειδητοποίησα πόσο σου λείπει η Ελλάδα! Πόσο μου λείπει το να βρίσκομαι με τους δικούς μου ανθρώπους σε ένα παγκάκι και να τρώω παγωτό, να παίρνω το αυτοκίνητο μου για μια βόλτα στην παραλία και να χαζεύω αυτό το απέραντο μπλε ή, ακόμα και να ακούω, το θόρυβο της Αθήνας. Πόσο έχω νοσταλγήσει να είμαι στο μπαλκόνι της μαμάς μου και να τρώω μαμαδίστικο φαγητό.
Πλέον, όμως, έτσι είναι η ζωή μας και ομολογώ ότι, παρά τις δυσκολίες, η ζωή στην Ανατολή έχει μια κρυφή γοητεία. Μάλιστα μου έχει συμβεί και αυτό που κάποτε μου έλεγαν και δεν το πίστευα. Όταν είμαι εδώ μου λείπει η Ελλάδα και όταν περνάω μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Ελλάδα μου λείπει η ζωή εδώ και ανυπομονώ να ξαναχαθώ στα μικρά μαγαζάκια που σερβίρουν κεμπάπ και ντονέρ, να πάω για τσάι μέντα και να επιστρέψω σε αυτό που για εμάς εδώ και 5 χρόνια είναι το σπίτι μας.