Νάντια Κοντογεώργη «Εχω βιώσει τον φασισμό της ομορφιάς»

«Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο, μόνον ψυχικά. Στη μητέρα μου αρέσει η διακόσμηση και τα αλλάζει όλα μέσα στο σπίτι και στον πατέρα μου αρέσει το τραγούδι, έχει ένα φυσικό χάρισμα, αλλά δεν ασχολείται. Είναι δικηγόρος. 

Εχω μεγαλώσει με τη μουσική, το θέατρο. Η πρώτη παράσταση που θυμάμαι είναι η Ελίζα της Ξένιας Καλογεροπούλου κι ακόμα έχω στο μυαλό μου κάποιες σκηνές, σαν όνειρο...  Κάθε φορά που τη βλέπω την Καλογεροπούλου αισθανομαι μια περίεργη συστολή, σαν το παιδι του τότε. Θα έλεγα ότι είναι εκείνη που μου έμαθε το θέατρο. Και μετά οι παραστάσεις του Σταμάτη Φασουλή. Τις βλέπαμε με τους γονείς μου, με επηρέασαν πολύ. Κι έπειτα συνεργάστηκα μαζί του. Πρώτα ήταν στους «Δύο τρελούς τρελούς παραγωγούς», το 2008, μόλις είχα γυρίσει από την Αμερική. Και μετά ήρθαν οι επόμενες. Αλλά η πρώτη παράσταση που έπαιξα ποτέ, ήταν στον «Βιολιστή στη Στέγη» με τον Γρηγόρη Βαλτινό. 

Ναι, το σχολείο με επηρέασε σε όλα αυτά. Είχαμε τον δραματικό όμιλο, το θέατρο, είχαμε τον κύριο Ρεμούνδο, τον σκηνοθέτη που είχε αναλάβει τον όμιλο θεάτρου, αλλά είχαμε και καθηγήτριες που τους ενδιέφερε η τέχνη. Επαιζα σταθερά κάθε χρόνο στις παραστάσεις του σχολείου. Με απασχολούσε πολύ το θέατρο. 

Παιδί είχα παίξει σε ένα σίριαλ. Με είχε βάλει ο Γιώργος Κωνσταντίνου που ήταν γείτονάς μας. Αλλά δεν έδωσα συνέχεια. Πιστεύω στο ταλέντο και πιστεύω ότι είναι πρόδηλο από την παιδική ηλικία, αν υπάρχει. Αν το θέλουν κι οι ίδιοι για να ασχοληθούν στο μέλλον και να το κάνουν επάγγελα, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Η εγγενής τάση είναι αναγνωρίσιμη. 

«Θυμάμαι στη Μελωδία της Ευτυχίας, ήταν ένα κοριτσάκι πέντε χρόνων, και σε μια παράσταση, όταν μας έπιασε νευρικό γέλιο πάνω στη σκηνή με τον Ακη Σακελλαρίου, εκείνη έσωσε τη σκηνή με δικές της ατάκες... Αυτό δεν μαθαίνεται. Είναι κάποια πράγματα που φέρεις μέσα σου. Μετά, φυσικά, είναι δουλειά, πολλή δουλειά.

Οταν μπήκα στο θέατρο έλεγα ότι δεν θα το κάνω επαγγελματικά. Φοβόμουν μην με πούνε ψώνιο, μην πω τον εαυτό μου ψώνιο, δεν ήξερα πώς θα είναι. Αρχισα να το ψάχνω. Εδωσα στο Εθνικό, κόπηκα την πρώτη χρονιά, και εν τω μεταξύ είχα μπει στη Νομική. Εβλεπα όμως ότι δεν με ενδιέφερε. Δεν την τελείωσα. Τη δεύτερη χρονιά που έδωσα στο Εθνικό και μπήκα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν. Οτι εκεί ανήκα. 

Οταν πήγα στην ακρόαση του Βιολιστή, θυμάμαι πόση αγωνία είχα. Δεν με ήξερε κανείς. Σιγά-σιγά όμως σε μαθαίνουν. Ηταν δύσκολο και αγχωτικό όλο αυτό. Στις οντισιόν είχα πάντα μια αυτοπεποίθηση, δυσανάλογη γι΄αυτό που είμαι. Παρ΄όλα αυτά κάθε μέρα αισθάνομαι ότι περνάω ακρόαση. Γιατί ξέρω ότι σε μία δουλειά αν δεν είμαι καλή, αν δεν έχω καλή συνεργασία, διακυβεύεται η επόμενη σεζόν, η επόμενη χρονιά, ίσως και η παρεπόμενη...»

«Οταν ήρθε το «Παρτάλι», ένιωσα ότι πήρα στα χέρια μου έναν ρόλο που λαχταρούσα να κάνω. Τώρα το τι αντίκτυπο θα είχε στη δική μου καριέρα συνολικά, δεν μπορούσα να το ξέρω. Δεν είχα καταλάβει τι συνέβη ούτε τι θα μου συνέβαινε μετά. Μετά το «Παρτάλι» μου έγιναν προτάσεις πραγματοποιήσης παιδικών ονείρων... Ηταν ευλογία θεού. Παράλληλα ήταν και η καθημερινότητα με το σενάριο, που μου επέτρεπαν να δημιουργώ... Ηταν τόσο καλογραμμένο. Με τη Βίβιαν, ίσως διασκέδασα την ενοχή και σάρκασα και δικά μου πράγματα, εικόνες που είχα καταγράψει μέσα στα χρόνια.

Εχει ενδιαφέρον το μετά στις μεγάλες επιτυχίες, στα μεγάλα πράγματα. Δεν έχει να κάνει με έναν άνθρωπο. Τίποτα στο θέατρο, τίποτα σε ό,τι έχει να κάνει με τη δημιουργία, δεν γίνεται από έναν. 

Συχνά σκέφτομαι τον χρόνο που αφιερώνω στη δουλειά. Είναι όμως κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου. Κάνω πράγματα που με γεμίζουν χαρά και ευτυχία. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι ο χρόνος για την προσωπική μου ζωή είναι πιο περιορισμένος. Είμαι όμως στοχοπροσανατολισμένη. Δεν το αντιλαμβάνομαι ως δουλειά αλλά ως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Ημουν καλή μαθήτρια, αλλά όχι άριστη. Και το κράτησα. Μ΄αρέσει να πηγαίνω στη δουλειά, διαβασμένη, αλλά θαυμάζω και το τυχαίο, αυτό που συμβαίνει ξαφνικά και είναι μαγικό... Αλλά όταν έχω ασφάλεια κι έχω δουλέψει στη βάση μου, είμαι έτοιμη να δεχτώ το τυχαίο». 

«Ζω μόνη μου, στο Χαλάνδρι και μ΄αρέσει πολύ η περιοχή, έχει ζωή, αλλά είναι και γειτονιά. Μ΄αρέσει όμως το κέντρο της Αθήνας. Το έχω συνδυάσει με τη δουλειά, μετά την παράσταση ή πριν την πρόβα, με φίλους. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω εκτός πόλης. Εδώ γεννήθηκα. 

Η καταγωγή μου είναι από τα Καλάβρυτα. Είχα πάει πρόσφατα και απήλαυσα την ησυχία και την ομορφιά... Αναρωτήθηκα μήπως θα πρέπει να τα αφήσω όλα και να εγκατασταθώ εκεί, αλλά ήταν στιγμιαίο. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη ζωή μου.

Στο σπίτι μου, η οικογένειά μου μιλούσε για πολιτική και ομολογώ ότι εμένα με κουράζει η καθημερινή ενασχόληση. Παρακολουθώ όμως τι γίνεται και ανησυχώ για το μέλλον της χώρας, όπως ομολογώ και σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτή η έξαρση μίσους.

Το χιούμορ είναι ο βασικός κώδικας της ζωής μου και της επικοινωνίας μου. Παλαιότερα ίσως να ήταν εκδήλωση ανασφάλειας και τρόπος να με συμπαθήσουν κα να με αγαπήσουν οι άνθρωποι. Τώρα με νοιάζει περισσότερο να προσφέρω χαρά. 

Βλέπω πιο μακριά μια αλλαγή στην προσωπική μου ζωή, γάμο, παιδιά. Εχω πολλές φίλες που έχουν το μητρικό ένστικτο από τότε που γεννήθηκαν. Εγώ δεν το έχω ακόμα. Ημουν πολύ φοβική σε σχέση με αυτό, μετά κουβάλησα την ενοχή του, αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα. Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να μου συμβεί στο μέλλον. Κι αν δεν συμβεί..... Δεν θέλω να κάνω κάτι αν δεν έχει γεννηθεί μέσα μου ως βαθειά εσωτερική ανάγκη. Δεν με ενδιαφέρει να ικανοποιήσω ανάγκες άλλων ή ρόλων. Εύχομαι ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου να είναι από εσωτερική ανάγκη, για να μπορώ να υπάρχω.

Αν και οι γονείς μου χαίρονται με αυτά που κάνω, ωστόσο η μάνα μου πάντα λέει «τώρα θα ήσουν δικηγόρος, με τρία παιδιά....» 

«Φιλίες και έρωτες είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Εχω και την οικογένειά μου. Εχω φίλους από το σχολείο και από το θέατρο. 

Βλέπω πολλά πράγματα να γίνονται σήμερα έμμεσα και βλέπω ότι απομακρυνόμαστε από την ουσία. Προσωπικά κινούμαι σε έναν χώρο που εξακολουθεί να είναι πιο ελεύθερος. Μας είχε πει ο Ιάκωβος Ψαρράς, στη σχολή του Εθνικού, «δεν ξέρω αν θα ζήσετε καλύτερα ή χειρότερα, αλλά θα ζήσετε διαφορετικά», κι αυτό το βλέπω καθημερινά. Πολλές φορές αισθάνομαι να απέχω από όλο αυτό. Αλλά έτσι επέλεξα να ζω...

Οσο περισσότερα μαθαίνω για τον εαυτό μου, τόσο πιο ανοιχτή είμαι και τόσο επιβεβαιώνω ότι δεν ξέρω τίποτα. Είμαι εν δυνάμει τα πάντα. Και είμαι ανοιχτή στο εν δυνάμει της ζωής. Και χαίρομαι γι΄αυτό. Ισως γιατί πιο μικρή ήμουν πιο κλειστή στο τι θα μου φέρει η ζωή και πως θα το υπηρετήσω. Τώρα κάνω ό,τι λέει η ψυχή μου και το μυαλό μου, μέσα σε ένα αξιακό σύστημα, ακόμα κι αν ξεφύγω λίγο από τα όριά μου.

Στο Παρτάλι είδα την κωμικότητά μου. Αργότερα έπρεπε να το διαχειριστώ όλο αυτό».

«Υπάρχει ένας φασισμός γύρω από την ομορφιά. Ποιος ορίζει ότι η ομορφιά είναι οι τάδε αναλογίες, ξανθό μαλλί και λοιπά. Μια γυναίκα 65 χρόνων, με μαύρα μαλλιά και λευκή ρίζα, παχουλή, μπορεί να είναι ο έρωτας της ζωής ενός ανθρώπου που δεν θα βιώσει καμία 25αρα με ξανθό μαλλί. Για μένα πρότυπο της ομορφιάς μπορεί να είναι η γυναίκα που έχει ζήσει με χυμούς και αλήθειες... 

Το έχω βιώσει κι εγώ αυτό, κυρίως στην εφηβεία, για το αν είμαι όμορφη. Γιατί η ομορφιά έχει ταυτιστεί με την αγάπη. Αν είμαι όμορφη θα με αγαπούν, αν είμαι όμορφη θα έχω αξία... Τώρα πλέον απολαμβάνω κάθε τι πάνω μου, ξεκινώντας από το νυχάκι μου και τον αγκώνα μου»

Η Νάντια Κοντογεώργη παίζει στο μιούζικαλ «Sweeney Todd» που θα παιχθεί για μία βραδιά στο Ηρώδειο στις 29 Ιουλίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. 
 

Φωτογραφίες: BOVARY - Πάνος Μάλλιαρης