Οι γονείς των παιδιών που αυτοκτόνησαν κρατούν στα χέρια τα άδεια παπούτσια τους

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από το θάνατο της Georgia MacBeath, όταν οι γιατροί σταμάτησαν τη μηχανική υποστήριξη.

Η Georgia βρέθηκε λιπόθυμη στο γκαράζ του σπιτιού της στο Rotorua στα βόρεια της Νέας Ζηλανδίας. Ένας ιερέας και ένας γιατρός περνούσαν με τα ποδήλατά τους όταν διαπίστωσαν ότι κάτι κακό έχει συμβεί. Ένα άλλο ζευγάρι που έπαιζε Pokémon Go έσπευσε να βοηθήσει. Περίπου 10 άνθρωποι μαζεύτηκαν να βοηθήσουν τη 19χρονη. Η ίδια όμως είχε προγραμματίσει τον θάνατό της.

Για τη μητέρα της Georgia, Suzy Taylor, η αυτοκτονία της κόρης της είναι ένα συνεχές βασανιστήριο.

«Είναι σαν να πέθανε 365 φορές. Κάθε φορά που ξυπνάω, αναγκάζομαι να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν υπάρχει κάποιο χάπι που μπορώ να πάρω, τίποτα να πιω, κανένα μέρος που μπορώ να πάω, κανένας άνθρωπος που να μπορεί να το αλλάξει αυτό - είναι μια ποινή ζωής».

Η άτυχη γυναίκα έχει ξαναβιώσει τη θλίψη της αυτοκτονίας. Ο σύζυγός της αποφάσισε ότι έπρεπε να φύγει από τη ζωή το 1995. Το ίδιο έκανε και η καλύτερή της φίλη το 2001.

Οι αυτοκτονίες είναι η σιωπηρή επιδημία της Νέας Ζηλανδίας. Η χώρα έχει τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας νέων στον αναπτυγμένο κόσμο - πέντε φορές μεγαλύτερα από αυτά της Βρετανίας και διπλάσια από την Αυστραλία, γράφει ο Guardian.

Τα τελευταία στοιχεία που δημοσιεύθηκαν αυτή την εβδομάδα δείχνουν ότι αυτή τη χρονιά (έως 30 Ιουνίου) σημειώθηκαν οι περισσότερες αυτοκτονίες Νεοζηλανδών. Ο αριθμός των θανάτων αυξήθηκε για τρία συνεχόμενα χρόνια στη σειρά, για να φτάσει σε 606 το χρόνο από 579 το προηγούμενο έτος.

Για μια τέτοια κρίση, δεν έχει δοθεί η κατάλληλη προσοχή, σύμφωνα με ορισμένους που πιέζουν να αντιμετωπιστεί αυτή η εθνική τραγωδία.

Στις αρχές Αυγούστου τρεις μητέρες, που έχασαν τα παιδιά τους (ηλικίας όλα κάτω των 25 ετών), έστειλαν επιστολή στα πολιτικά κόμματα εκ μέρους και άλλων 200 οικογενειών που ζητούσαν μεταξύ άλλων έρευνα για την ψυχική υγεία, χρηματοδότηση για την υγεία, στόχο για μείωση των αυτοκτονιών και άλλα.

Κάποιοι λένε ότι τα παιδιά δεν πρέπει να εκτίθενται σε συζητήσεις για την αυτοκτονία, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστούν τα επίμονα ποσοστά αυτοκτονίας.
Η Samara Read, μια 16χρονη που έχει χάσει τρεις από τις φίλες της και έχει και η ίδια κατάθλιψη, πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος προς τα εμπρός είναι «να μιλήσουμε ανοιχτά και να δώσουμε στους νέους κάτι να ελπίζουν στο μέλλον».

«Δηλητηριάζουμε το συκώτι μας μεθώντας και προσπαθώντας να βρούμε κάποια θεραπεία και πηγαίνουμε στους τάφους των φίλων μας για να κλάψουμε».

Αυτή την εβδομάδα, η Suzy Taylor κράτησε ένα ζευγάρι λευκά σανδάλια της Georgia σε μια συγκέντρωση στην λίμνη της Rotorua. Αυτά τα παπούτσια ήταν μεταξύ των 606 ζευγαριών που τοποθετήθηκαν σε σειρές για να δηλώσουν τον ετήσιο φόρο αυτοκτονιών.

Η Georgia, προσπάθησε αρχικά να αυτοκτονήσει την ημέρα της μητέρας το 2016. «Το μόνο συναίσθημα που είδα στο πρόσωπό της ήταν ότι σκόπευε να πεθάνει», λέει η Taylor.

Το νεαρό κορίτσι είχε διαγνωστεί με κατάθλιψη τρία χρόνια νωρίτερα και έπαιρνε αντικαταθλιπτικά.