Ανήκω σε αυτούς που όταν βγαίνει μια ταινία του Γούντι Άλεν τρέχουν να τη δουν από την πρώτη μέρα. Δεν διαβάζω καν περί τίνος πρόκειται, γιατί δεν έχει σημασία.
Μια ταινία του Γούντι Άλεν, ανεξάρτητα από το αν είναι καλή ή κακή- και πώς μπορεί αλήθεια να κάνει μια κακή ταινία αυτός ο δαιμόνιος τύπος;- είναι γεγονός. Και δεν είμαι η μόνη. Χιλιάδες θαυμαστές του περιμένουν με αγωνία κάθε χρόνο το καινούργιο του εγχείρημα. Γιατί; Γιατί ξέρουν πως θα δουν μια καλή ιστορία, με περίεργους, πλην όμως αξιολάτρευτους χαρακτήρες , που συχνά λειτουργούν ως το alter ego του δημοφιλούς δημιουργού, μοιραίες γυναίκες που φέρνουν την καταστροφή, πολλές φόρες τη δική τους, και ατμόσφαιρες που θυμίζουν παλιό Χόλυγουντ.
Πάνω απ’ όλα όμως, ο Γούντ Άλεν αγαπάει τη ζωή. Οι ήρωές του είναι βαθιά ανθρώπινοι. Δεν τους δικαιολογεί, δεν τους επικρίνει, τους δέχεται με τα ελαττώματά τους, με τις φιλοδοξίες τους, με τις ήττες τους και τις αποτυχίες τους. Η διεισδυτική του ματιά σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο χιούμορ του, αποτυπώνει ιστορίες που μας κάνουν πάντα να χαμογελάμε, πού και πού μπορεί να δακρύσουμε λίγο, αλλά σε κάθε περίπτωση θα βγούμε από την αίθουσα με μια αίσθηση χαράς. Ο Woody Allen είναι ένας δημιουργός που ξέρει πως ο σκοπός της τέχνης είναι η « ομορφιά» και εκείνος μπορεί να τη βρει ακόμα και στο βούρκο.