Τρεις λέξεις χαρακτηρίζουν τη Βίκυ Σταυροπούλου: Αισιοδοξία, αλήθεια, ενέργεια. Και μια ακόμα, δουλειά -πολλή δουλειά.
Τώρα ετοιμάζεται να υποδυθεί την Αργυρώ, τη γυναίκα του Γιώργου Ζαμπέτα στη μουσική παράσταση «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα» στο θέατρο Αλίκη. Και το απολαμβάνει, όπως απολαμβάνει όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή της, αντιστρέφοντας εκείνα που την πληγώνουν. Δεν είναι και λίγο...
«Δεν είμαι το μέτρο της μέσης ελληνίδας. Από τη φύση μου έχω αντοχές, έχω μάθει να συμμερίζομαι, να προσπαθώ να καταλάβω τον άλλον. Ετσι ήμουν από παιδί. Ισως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια, πολλών ανθρώπων με διαφορετικούς χαρακτήρες. Είμαι το τέταρτο και μικρότερο παιδί της -έχω μια αδελφή και δύο αδελφούς, πολύ μεγαλύτερους από εμένα.
Το σπίτι μας, πάντα ανοιχτό, με κόσμο, ήταν στο Περιστέρι, εκεί που ζω ακόμα. Κι αυτό είναι ένα κοινό μου στοιχείο με τον Ζαμπέτα. Οι λαϊκές μας καταγωγές και ότι δεν τις έχουμε αρνηθεί. Τις θεωρούμε και φόρο τιμής. Εχω συναντήσει ανθρώπους που τις αρνήθηκαν...
Η ζωή μου καλυτέρευσε από όταν την πήρα εγώ στα χέρια μου. Και, την πήρα νωρίς. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες στη Νότιο Αφρική, όπου γεννήθηκα. Εφυγα μωρό, ενώ τα αδέλφια μου εκεί τελείωσαν το σχολείο. Σαν γονείς μου είχα τη γιαγιά και τον παππού στην Αθήνα όταν γύρισα».