Χρύσα Σπηλιώτη: «Μετά από μια μεγάλη κρίση στη ζωή μου, έκανα στροφή 180 μοιρών»

Το πιο μεγάλο εμπόδιο είτε στη δουλειά μου είτε στην ίδια τη ζωή ήταν πάντα ο εαυτός μου. Δυστυχώς το συνειδητοποίησα μετά από πολλά χρόνια. Αλλά δεν πειράζει ποτέ δεν είναι αργά. Κάποτε νόμιζα πως μου έφταιγαν οι άλλοι.

Αλλά όλα χρειάζεται να μας συμβούν μέχρι να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα και να αρχίσουμε να απελευθερωνόμαστε από τους δυνάστες που συνήθως κατοικοεδρεύουν μέσα μας. Όταν το συνειδητοποίησα τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν για μένα.

Το μεγάλο θαύμα στη ζωή μου είναι η ίδια η χαρά της ζωής που μεγαλώνει για μένα μέρα τη μέρα.

Μετά από μια μεγάλη κρίση στη ζωή μου πριν τέσσερα χρόνια, έκανα μια στροφή 180 μοιρών και άρχισα να επιστρέφω σιγά σιγά σε ότι θεωρούσα πάντοτε ουσιαστικό.

Έτσι αυτή η χαρά δεν έχει πια και τόση σχέση με το αν έχω ή δεν έχω προβλήματα στην καθημερινότητα ή με το τι κάνω επαγγελματικά. Έχει σχέση με την απόλαυση της κάθε δημιουργικής στιγμής και της ίδιας της ζωής.

Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι τώρα την ίδια στιγμή;  Ίσως θα ήταν πολύ απότομο αν άλλαζε κάτι μεμιάς. Ωραία τις οδηγεί η ίδια η ζωή τις μεταμορφώσεις μας σιγά σιγά σε κάτι καλύτερο. Πιστεύω πως η ίδια η εξέλιξη είναι θαυμαστή. Έχω πια πολύ λίγη σχέση με τον άνθρωπο που ήμουνα είκοσι χρόνια πριν αλλά αυτό έγινε στη διάρκεια των είκοσι χρόνων που πέρασαν όχι σε μια στιγμή. Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να ευχηθώ να συμβεί σε μια στιγμή.

Ίσως ακόμα και η πιο ευνοϊκή αλλά αστραπιαία αλλαγή να με φοβίζει λιγάκι.

Αγαπάω περισσότερο τον εαυτό μου,  όπως όλοι οι άνθρωποι, όταν νιώθει ανοιχτός, καλός, φωτεινός, αλλά έμαθα να τον αγαπάω και στα χειρότερά του. Τα σκοτεινά, τα καθοδικά, τα μαύρα. Και τον φροντίζω πια τον εαυτό μου, δεν τον εκθέτω εκεί που δεν χρειάζεται, με προστατεύω από πολλά. Το πιο σημαντικό είναι που τον προστατεύω πια εγώ, δεν περιμένω να με προστατεύσουν άλλοι όπως περίμενα για να μην πω, απαιτούσα, παλιότερα.

Δεν μετανιώνω ουσιαστικά για τίποτα. Ίσως όμως θα μπορούσα να ήμουνα λιγότερο θυμωμένη, λιγότερο βίαιη μερικές φορές. Αλλά προφανώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, επομένως καταλήγουμε και πάλι στο: Δεν μετανιώνω για τίποτα.

Ο ρόλος της ως «Ρεγγίνα Μάντζαρου» 

Η μητέρα του Νικόλαου Μάντζαρου ήταν σίγουρα μια καταπιεσμένη γυναίκα, αυτό αντιλαμβάνομαι μελετώντας την εποχή. Δύσκολα χρόνια για γυναίκες. Φανταστείτε ότι κάτω από την πίσω πόρτα κάθε σπιτιού υπήρχε ένα μεγάλο κενό, ώστε όταν ερχόταν ο τσαγκάρης οι γυναίκες να του σπρώχνουν προς τα έξω τα παπούτσια τους χωρίς να τις αντικρύζει. Απ’ αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πολλά. Έχουμε επίσης την πληροφορία πως ο άντρας της ο Ιάκωβος Μάντζαρος την απατούσε διαρκώς και κατασπατάλησε όλη της την προίκα. Ακόμα ξέρουμε ότι είχε καλλιτεχνική φύση και ήταν η πρώτη δασκάλα στο πιάνο του γιου της του Νικόλαου Μάντζαρου. Του μεγάλου συνθέτη του Εθνικού μας Ύμνου. Όμως αυτές οι πληροφορίες είναι λίγες κι έτσι επινόησα έναν χαρακτήρα όπως τον φαντάστηκα μέσα απ’ αυτά που μας είναι γνωστά για τον περίγυρό της κι απ’ ότι μου υπαγόρευε το ένστικτό μου. Όπως διαπλάστηκε τελικά αυτός ο χαρακτήρας, πρόκειται για μια γυναίκα ευαίσθητη, προικισμένη με πολλά ταλέντα και καμιά κοινωνική ασφυξία δεν μπόρεσε να καταπνίξει την απέραντη αγάπη της για τη ζωή και την ελευθερία που την μεταδίδει εξ’ ολοκλήρου στον γιο της. Ο Νικόλαος Μάντζαρος κατορθώνει να κάνει μια μεγάλη υπέρβαση. Από γόνος αριστοκρατικής οικογένειας να γίνει μουσικός και να υμνήσει την ελληνική επανάσταση, ερχόμενος σε μεγάλη σύγκρουση με τον υπερσυντηρητικό πατέρα του.

Αυτό που με συνδέει με τη Ρεγγίνα είναι η αγάπη για την δημιουργία, για την τέχνη, για την απόλαυση της ζωής το γέλιο. Το λυτρωτικό χιούμορ.

Είναι πολλές οι στιγμές που με συγκινούν μέσα στο έργο και νομίζω πως συγκινούν και τους θεατές, γιατί είναι η Ελλάδα που προσπαθεί να ελευθερωθεί, είναι η δημιουργία του Ύμνου στην Ελευθερία, είναι όμως πολλά και δεν μπορώ όμως να ξεχωρίσω μία ιδιαίτερη στιγμή. Άλλωστε μια παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει από μέρα σε μέρα και κάθε φορά συγκινείσαι σε κάποιο άλλο σταυροδρόμι από αυτό της χτεσινής βραδιάς.

«Η μητέρα μου»

Η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν πολύ δύσκολη γιατί πάντα η μια ήθελε να αλλάξει την άλλη. Δεν υπήρχε αποδοχή και σεβασμός στη διαφορετικότητά μας. Ευτυχώς η μητέρα μου ζει ακόμα και έτσι έχουμε την ευκαιρία να μαλακώνουμε πια πολύ η μια με την άλλη. Δεν έχω κάποιο βιολογικό παιδί αλλά αυτό ποτέ δεν με εμπόδισε από το να νιώθω μητέρα. Για την κόρη του άντρα μου παραδείγματος χάρη την Αλίκη τρέφω μητρικά συναισθήματα, για τα βαφτιστήρια μου αλλά και για όσα παιδιά έχω επαφή μαζί τους. Και θαυμάζω πολύ τις γυναίκες που έχουν υιοθετήσει παιδιά. Που μπορούν να προσφέρουν αγάπη χωρίς να βλέπουν τα παιδιά σαν την διαιώνιση του DNA τους. Επίσης βρίσκω αξιοθαύμαστο το να υιοθετείς παιδιά από άλλες φυλές.