Η Μίνα Αδαμάκη έχει διαγράψει τη δική της πορεία: Μικροσκοπική, με μια ευελιξία σώματος και σκέψης, πορεύεται με σταθερή αφετηρία το Θέατρο Τέχνης, που καθόρισε τη ζωή της. Και τώρα κάνει «Come back», αν και δεν είχε φύγει ποτέ….
«Η μαμά μου ήθελε να με βγάλει Χαρούλα. Ημουν ένα ανοιχτό, χαρούμενο παιδί. Πήρα όμως το όνομα της γιαγιάς μου, από την πλευρά της μητέρας μου, Ασημίνα - Μίνα. Πέρασα ωραία παιδικά χρόνια, φωτεινά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο. Είχα την αποδοχή όλων. Στην Αθήνα ήρθα για να σπουδάσω.
Τα καλοκαίρια πηγαίναμε στο Πήλιο, κυρίως στη Μακρυνίτσα, το χωριό του πατέρα μου που το λάτρευε αλλά και στο Μούρεσι, της μητέρας μου. Αν και με πόνεσε πολύ, πουλήσαμε τα σπίτια στο Πήλιο. Πρέπει να έχεις χρόνο να πηγαίνεις και πολλά λεφτά για να τα συντηρείς κι εμείς οι καλλιτέχνες δεν έχουμε. Ούτε στον Βόλο πηγαίνω πια συχνά. Η παιδική, κολλητή μου φίλη, ήταν εδώ στην Αθήνα. Την έχασα πρόσφατα.
Μεγάλωσα σε ένα αστικό περιβάλλον. Ο πατέρας μου ήταν έμπορος. Στα 14-15 που είχα πέσει με τα μούτρα στη λογοτεχνία, είδα μια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης στον Βόλο -με μονόπρακτα του Τσέχωφ, την Αίτηση σε γάμο, την Αρκούδα, την Επέτειο, και, κυριολεκτικά, τρελάθηκα. Γύρισα σπίτι και άρχισα να τα παίζω. Ετσι μου μπήκε στο μυαλό η ιδέα να κάνω θέατρο και μάλιστα στο Τέχνης. Είχα μάθει ότι εκεί δουλεύουν σαν ομάδα, οικογενειακά».