Η εξομολόγηση της Μαρίας Αναστασοπούλου για την κατάψυξη ωαρίων: «Βγήκα στο δρόμο και έκανα την ένεση μόνη μου»
Η Μαρία Αναστασοπούλου ανοίγει για πρώτη φορά ένα ιδιαίτερα προσωπικό κεφάλαιο της ζωής της, αυτό της κατάψυξης ωαρίων.
Η παρουσιάστρια του ΣΚΑΪ, που μετρά πλέον πολλά χρόνια στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης, μίλησε με απόλυτη ειλικρίνεια στον Γιώργο Σκομπόλα και στο zappIT για την απόφαση να προχωρήσει σε κατάψυξη ωαρίων.
Όπως εξομολογήθηκε, δεν είναι από τις γυναίκες που αισθάνονται άνετα να μιλούν για την προσωπική τους ζωή. Το αντίθετο μάλιστα: «Πάντα αισθάνομαι άβολα να μιλάω για την προσωπική μου ζωή. Είναι πολύ ανθρώπινο και ειλικρινές αυτό που σου λέω. Δυσκολεύομαι ακόμη να αντιληφθώ γιατί μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον τι κάνει το Μαράκι». Παρ’ όλα αυτά, όταν νιώσει πως κάτι μπορεί να βοηθήσει άλλες γυναίκες, δεν διστάζει να το μοιραστεί. Στη δική της περίπτωση, η δημιουργία οικογένειας δεν ήταν ποτέ ένα θέμα που την πίεσε χρονικά ή συναισθηματικά. Πιστεύει βαθιά στον ρομαντισμό των πραγμάτων και στο ότι όσα είναι να συμβούν, θα έρθουν με τον τρόπο που πρέπει. «Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα σου πει πρέπει μέχρι τα 39 να έχει γίνει αυτό και μετά εκείνο. Θέλω αν συμβεί κάτι στη ζωή μου, να προκύψει».
Η απόφασή της να κάνει κατάψυξη ωαρίων ήρθε σχεδόν αυθόρμητα, μετά την παρότρυνση του γυναικολόγου της. Και εκείνη, χωρίς υπερβολές ή δεύτερες σκέψεις, είπε ναι. «Ο γυναικολόγος μου μου είπε “Ε, ψήνεσαι να το κάνουμε;”. Και του απάντησα “Ναι, γιατί να μην το κάνουμε;”».
Η διαδικασία δεν ήταν απλώς μια ιατρική πράξη για τη Μαρία Αναστασοπούλου. Ήταν μια εμπειρία αυτογνωσίας, μία στιγμή όπου η ίδια στάθηκε απέναντι στις φοβίες της και τις ξεπέρασε. Για πρώτη φορά μίλησε ανοιχτά γι’ αυτό, τονίζοντας πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ενημέρωση και υποστήριξη μεταξύ των γυναικών. «Μου άρεσε πάρα πολύ η επικοινωνία με άλλες γυναίκες που μου ζητούσαν πληροφορίες. Τις έδινα όλες τις λεπτομέρειες με τρομερή αγάπη. Θα ήθελα και εμένα κάποιος να έχει έρθει τόσο ανοιχτά πριν το κάνω».
Ανάμεσα στα όμορφα και ομαλά βήματα της διαδικασίας, υπήρξαν και δύσκολες στιγμές. Η πιο χαρακτηριστική, όπως περιέγραψε, ήταν η τελευταία ένεση πριν την ωοληψία. Οι ενέσεις πρέπει να γίνονται κάθε μέρα την ίδια ώρα για περίπου δέκα ημέρες -για εκείνη, ήταν στις 6 το απόγευμα. Η τελευταία ήταν Κυριακή, με τα περισσότερα φαρμακεία κλειστά. Φοβική με τις ενέσεις, συνήθως πήγαινε στο φαρμακείο για να της τις κάνουν. Εκείνη τη μέρα, αναγκάστηκε να αναζητήσει εφημερεύον. Έφτασε στις 6:10 με την ένεση μέσα στις παγοκύστες, ζήτησε βοήθεια, αλλά η απάντηση ήταν αρνητική. «Μου είπε “Δεν σου την κάνω”».
Η στιγμή που ακολούθησε ήταν καθοριστική. «Βγήκα έξω στο δρόμο, είχα οινόπνευμα, βαμβάκι και έκανα την ένεση μόνη μου. Για πρώτη φορά. Είπα τώρα πρέπει να την κάνεις. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό». Μέσα σε λίγα λεπτά, βρέθηκε να υπερβαίνει έναν φόβο που για χρόνια πίστευε πως δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Το περιγράφει ως μια συγκινητική πράξη αυτοδυναμίας, κάτι που την έκανε να νιώσει δυνατότερη, πιο σίγουρη και βαθιά συμφιλιωμένη με τον εαυτό της. «Αν ξεπεράσουμε λιγάκι πράγματα που έχουμε στο μυαλουδάκι μας και φοβίες, πολλές φορές η ζωή μάς αναγκάζει να το κάνουμε. Εγώ αναγκάστηκα, πήγαν όλα καλά και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό».
