Νίκος Καρβέλας: «Αυτό δεν είναι μόνο το σπίτι της Άννας, είναι το σπίτι μας»
Μια συνέντευξη γεμάτη αλήθειες, αυτοσαρκασμό και εκείνη τη μοναδική ευθύτητα που τον χαρακτηρίζει. Ο Νίκος Καρβέλας άνοιξε την καρδιά του στη διαδικτυακή εκπομπή των Rainbow Mermaids, μιλώντας για την Άννα Βίσση, τον χωρισμό τους, αλλά και για την ιδιοσυγκρασία που τον έκανε να ξεχωρίσει, όχι μόνο ως δημιουργό, αλλά και ως άνθρωπο.
Το σπίτι, το παρελθόν και οι «Δαίμονες»
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της Άννας Βίσση, ένα σπίτι που, όπως ξεκαθαρίζει, παραμένει κοινό τους: «Δεν είναι μόνο το σπίτι της Άννας Βίσση. Είναι από κοινού. Είναι το σπίτι μας. Απλά δεν μένω εγώ πια εδώ, μένει η Άννα. Το χτίσαμε μαζί από το μηδέν».
Ο Νίκος Καρβέλας θυμάται την πρώτη τους γνωριμία, όταν η Άννα ήταν μόλις 16 ετών: «Το μόνο που με ενδιέφερε τότε ήταν αν είναι ωραία γκόμενα». Ο χωρισμός τους ήρθε χρόνια μετά, την εποχή που ανέβαινε η θρυλική παράσταση Δαίμονες: «Όταν χωρίσαμε, εντελώς τρελός εγώ, μιλάμε για δέσιμο. Σε φάση καταθλιπτική, μανιακή, υστερική, ό,τι θες! Εκτός τόπου και χρόνου. Μείναμε άφραγκοι, χωρίσαμε, μαλώσαμε και δεν ήθελα να τη βλέπω. “Σκοτωθήκαμε”».
Νίκος Καρβέλας: «Αν ήμουν κάτι, δεν θα ήμουν σατανιστής, θα ήμουν ο ίδιος ο Σατανάς»
Η εποχή των Δαιμόνων συνοδεύτηκε και από φήμες. Πολλοί τον χαρακτήριζαν «σατανιστή», κάτι που αντιμετώπισε με τον γνωστό του κυνισμό:«Μου έλεγαν ότι είμαι σατανιστής και εγώ τους έλεγα “είστε ηλίθιοι. Αν ήμουν κάτι, δεν θα ήμουν σατανιστής, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς”».
Και λίγο μετά, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, παραδέχεται: «Αν ήμουν στη θέση του ακροατή, θα έλεγα “τι λέει αυτός ο παπάρ…ς;”».
«Ήμουν επιρρεπής στο αντικανονικό από μικρό παιδί. Βαριόμουν πάρα πολύ γρήγορα. Με θυμάμαι να τρώω φύλλα και να κάνω παρέα με ένα αγόρι που είχε σύνδρομο Down και τον έλεγαν Μηνά. Μπορεί να μην ήμουν λανθάνουσα περίπτωση σκύλου και να έτρωγα τα φύλλα. Τώρα δεν τρώω ούτε φύλλα ούτε φίλους», είπε σε άλλη στιγμή της συνέντευξής του.
Θυμήθηκε, επίσης, τη στιγμή που για πρώτη φορά μπήκε σε εκκλησία με τη μητέρα του και αρνήθηκε να κάνει τον σταυρό του. «Με πήρανε τα γέλια, γιατί ήταν γελοίο. Τότε γεννιόταν ο Καρβέλας. Με έβγαλε έξω από την εκκλησία, εκεί ήταν πιο ωραία», σημείωσε χαρακτηριστικά.
«Έπαιξα πιάνο για να εντυπωσιάσω δύο κορίτσια»
Ο Νίκος Καρβέλας αποκάλυψε, επίσης, πως η σχέση του με τη μουσική ξεκίνησε από κάτι εντελώς απλό, το φλερτ: «Ήμουν ένα τίποτα, λογικό να μη μου δώσουν σημασία. Αλλά μετά είδα ότι φλέρταραν έναν τύπο, επειδή έπαιζε πιάνο στο πάρτι και ήταν πιο χάλια αυτός από μένα».
Τότε αποφάσισε να δοκιμάσει. Πήγε στο σπίτι της θείας του, όπου υπήρχε ένα πιάνο: «Άνοιξα το πιάνο και άρχισα να ακούω μια μελωδία. Σε μισή ώρα έπαιζα ένα κομμάτι και με ρώτησε η θεία μου αν ξέρω να παίζω πιάνο. Άκουγα μέσα στο μυαλό μου μια μελωδία και έγραψα κλασική μουσική, σαν να το έγραψε ο Σοπέν».
Ο Νίκος Καρβέλας σπούδασε στη Νομική Αθηνών, αλλά όπως όλα δείχνουν, δεν ήταν φτιαγμένος για τα στενά όρια των δικαστηρίων. Παρ’ όλα αυτά, θυμάται με ικανοποίηση τη στιγμή που υπερασπίστηκε τον εαυτό του σε μια δίκη πνευματικών δικαιωμάτων: «Ο δικηγόρος που με εκπροσωπούσε δεν ήταν καλός και έτσι τον έπαυσα μέσα στο δικαστήριο. Εμένα με ένοιαζε να κερδίσω τη δίκη και το έκανα», είπε.
