«Να γράφεις μεθυσμένος. Να διορθώνεις ξεμέθυστος» είχε πει ο ιδιότροπος Αμερικανός συγγραφέας και λάτρης του αλκοόλ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε (σε κατάσταση ψυχικής ευφορίας) κατά τη διάρκεια του τρύγου στο κτήμα Μπουτάρη στο Γιαννακοχώρι της Νάουσας και διορθώθηκε στα γραφεία του Bovary, απέναντι από το Hilton, μια εβδομάδα αργότερα.
Η ιδέα και μόνο του τρύγου στους αμπελώνες του κτήματος Μπουτάρη, ξύπνησε μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που ο δικός μου Κυρ Γιάννης (ο μερακλής μπαμπάς μου) έφτιαχνε το κρασί της χρονιάς, από το δικό του μικρό αμπέλι και το αποθήκευε σε δύο δρύινα βαρέλια που μοσχοβολούσαν. Δεν συνέβαινε ωστόσο το ίδιο με το κρασί που ναι μεν έσκιζε από χρώμα, αλλά η γεύση χρειαζόταν πολλή δουλειά -κάτι που η οικογενειακή ομερτά δεν μας επέτρεψε ποτέ να του αποκαλύψουμε.
Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και μπορεί να μην ασχολήθηκα με την αμπελουργία, κληρονόμησα όμως την αγάπη του πατέρα μου τόσο για τα αμπέλια όσο και για το κρασί.
Η ημέρα του τρύγου στο κτήμα Κυρ-Γιάννη