Υπάρχει ένα σημείο στη Γλυφάδα όπου μπορείς να ακούσεις το σφυγμό της Ιταλίας.
Αν το Δεκέμβριο του 2013 ήσουν ταξίδι στη Ρώμη μπορεί να με πετύχαινες να κυκλοφορώ στους δρόμους της πόλης, αγκαλιά με τον πρόθυμο να με ακολουθήσει παντού (αλλά ταυτόχρονα και εξαντλημένο από το περπάτημα) φίλο μου. Θυμάμαι ότι κάθε φορά που κοιτούσα δεξία ή αριστερά και συναντούσα κάποιο σοκάκι, αυτά τα σκοτεινά με τα παλιά τούβλα που όμως οδηγούσαν σε κάποιο ξέφωτο, έστριβα εκστασιασμένη για να δω που θα μας έβγαζε.
Μία από αυτές ήταν και η πιο τυχερή. Γιατί πραγματικά μας έκανε να ανακαλύψουμε ένα από τα πιο cosy σκηνικά που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, λες και το είχε στήσει κάποιος σατανικά έξυπνος σκηνοθέτης που ήξερε πολύ καλά τι θέλει ένας τουρίστας στη Ρώμη για να τρελαθεί από την ομορφιά. Εννοείται ότι καθίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ήταν όλα ιδανικά. Η διακόσμηση που είχε έντονο το στοιχείο του παλιού ξύλου, τα φολκλόρ τραπεζομάντιλα, οι ψηλόλιγνοι σερβιτόροι, οι απίθανες μυρωδιές που έσκαγαν στα ρουθούνια μας και τελικά οι ανομολόγητα νόστιμες μακαρονάδες που γευτήκαμε. Είχα βρει τον πιο ιταλικό των ιταλικών εστιατορίων στη Ρώμη, ήμουν ακριβώς στο σφυγμό της ιταλικής κουλτούρας (ναι, το ομολογώ το έζησα λίγο παραπάνω απ 'όσο έπρεπε).
