Eίμαστε στο 2019, αλλά το δικό μου ημερολόγιο γράφει 1999. Και με βλέπω ξανά πως στήνω τις δικές μου ιστορίες πίσω από τα ανοιχτά ή κλειστά παράθυρα της Γαλλικής εξοχής.
Ένα ταξίδι που μου είχε δοθεί η ευκαιρία να κάνω για επαγγελματικούς λόγους στο χωριό της Avène. Οι στέγες με καλούν να σκαρφαλώσω σ’ αυτές για να αγγίξω τα σύννεφα. Τα σύννεφα κάνουν νάζια στον παράξενα γαλαζοπράσινο ουρανό και οι σκιές στους δρόμους αστειεύονται με τα λουλούδια στις υπέροχες αυλές. Κι είναι και τα μικρά καφέ με τους ήσυχους ανθρώπους. Σαν να βλέπω την Αμελί να τρέχει. Και μετά ακολουθεί ένα ποδήλατο με ένα μικρό παιδί. Και πιο κάτω ένα μικρό μαγαζάκι με εφημερίδες και περιοδικά στήνει τα νέα του. Και τα νέα σ’ αυτό το μέρος τις περισσότερες μέρες νομίζω ότι έχουν να κάνουν με ερωτευμένα ζευγάρια, δημιουργικούς ηλικιωμένους κι ανεξάρτητα παιδιά. Κι όλοι αυτοί απολαμβάνουν ένα υπέροχο πρωινό. Και ζηλεύω. Και θέλω να μείνω εδώ για πάντα. Τα πρωινά να φτιάχνω μαρμελάδες, τ’ απογεύματα να φτιάχνω τις σχέσεις (προσωπικές κι επαγγελματικές) και το βράδυ να φτιάχνω παραμύθια. Στα μάτια μου αυτοί οι άνθρωποι που ζουν εδώ δείχνουν τόσο όμορφοι. Είμαι σίγουρη ότι ξεσηκώνουν κάτι από την εκπληκτική ενέργεια κι ομορφιά του τόπου.
Στην πραγματικότητα, οι ωραίοι τόποι δεν χωράνε σ’ ένα άρθρο, ούτε γίνεται να στριμωχθούν σε λίγες λέξεις. Οι ωραίοι τόποι είναι συναισθήματα και πρόσωπα που ίσως μπορούν να αποτυπωθούν με φωτογραφίες. Κι αν προσπαθήσεις να πας πίσω απ’ αυτές θα βρεις μικρές προσδοκίες. Προσδοκίες να ακουστούν ιστορίες που σκορπούν μαγεία, αλλά κι αληθινή, φυσική ομορφιά. Κι οπωσδήποτε έναν πλούτο γνώσης που μετατρέπεται εύκολα σε καθαρή λάμψη.