«Η ενοχή του Κένεντι»: Οι συνθήκες ενός δυστυχήματος που παραμένουν ακόμα και σήμερα ένα μυστήριο
Αυτή την εβδομάδα ο Βενσάν Κασέλ υποδύεται τον Πολ Γκωγκέν, ο Τζον Καράν μελετάει την υπόθεση του Chappaquiddick, που στοίχισε την Προεδρία στον Τεντ Κένεντι, ο Πάσκαλ Λοζιέ θα μας βάλει στο «Κουκλόσπιτο του Τρόμου», ενώ ο Μπραντ Άντερσον θα μάς μεταφέρει στην Βηρυτό του 1982.
Το 1891, ο ζωγράφος Πολ Γκωγκέν είναι ήδη γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού, αλλά νιώθει κουρασμένος από τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο και τις πολιτικές, ηθικές και καλλιτεχνικές του συμβάσεις.
Έτσι, αποφασίζει να αφήσει πίσω του τη γυναίκα του και τα παιδιά του και να φύγει για την Ταϊτή, αναζητώντας την απόλυτη καθαρότητα. Εκεί, ξεπεσμένος και ολότελα μονάχος, ο Γκωγκέν μπαίνει μέσα στη ζούγκλα και συναντάει την Τεχούρα, που θα γίνει η σύντροφός του και η μούσα του, εκείνη που θα του εμπνεύσει τις πιο σπουδαίες δουλειές του. Ο Βενσάν Κασέλ ερμηνεύει τον Πωλ Γκωγκέν σε μια μονότονη βιογραφία που τελικά δεν αποδίδει ούτε τη ζωή ούτε το έργο του μεγάλου ζωγράφου.
«Δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο ή τοπίο που να έχει ενδιαφέρον να ζωγραφίσω», είπε ο Γκωγκέν λίγο πριν αναχωρήσει από το Παρίσι, αφήνοντας πίσω την εξαμελή οικογένειά του αλλά και την καριέρα του ως ζωγράφος.
Από εκείνη την περίοδο ξεκινάει και ο Εντουάρντ Ντελίκ την αφήγησή του, επικεντρώνοντας βασικά την ταινία του στην παραμονή του μεγάλου καλλιτέχνη στην Γαλλική Πολυνησία, και συγκεκριμένα στην Ταϊτή, όπου δημιούργησε τα πιο σημαντικά του έργα. Εκεί, στα βάθη της ζούγκλας, κι ενώ κυριολεκτικά είχε φτάσει στα όρια της ένδειας, ο Γκωγκέν αναζητούσε την απόλυτη καθαρότητα και τη σύνδεση με τη φύση. Κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών του θα γνωρίσει την Τεχούρα, μέλος μιας φυλής Μαορί, που θα γίνει σύντροφος και μούσα του.
Οι δυσκολίες όμως της καθημερινότητας θα τους φέρουν σε προστριβές και η νεαρή κοπέλα θα ερωτευτεί έναν μαθητευόμενο του Γκωγκέν. Έτσι ένα παράδοξο ερωτικό τρίγωνο θα δημιουργηθεί, που θα στοιχειώσει τον ζωγράφο και θα τον κάνει να επιστρέψει στην Ευρώπη. Ο Ντελίκ αξιοποιεί μεν τα υπέροχα τοπία της ζούγκλας, που θυμίζουν τους πίνακες του Γκωγκέν, και την ατμοσφαιρική μουσική του Warren Ellis – συνεργάτης του Nick Cave και των Bad Seeds-, όμως δεν καταδύεται στην ουσία του έργου του και ποτέ δεν μπορεί πραγματικά να καταγράψει την εσωτερική του αναζήτηση, αυτή δηλαδή που τον οδήγησε στην Ταϊτή.
Το περίεργο, όμως, είναι ότι δεν επενδύει ούτε σε μια κλασική προσέγγιση, που θα προσφέρει πληροφορίες σχετικά με τη ζωή του ζωγράφου, γι’ αυτό πολλά γεγονότα απλώς αναφέρονται χωρίς ποτέ να αποκτούμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για τον βίο και την πολιτεία μια πολύπλοκης προσωπικότητας, που τελικά δεν ανήκε πουθενά και σε κανέναν. Ο Βενσάν Κασέλ, όμως, ερμηνεύει υποδειγματικά τον Γκωγκέν κι είναι πραγματικά κρίμα που δεν έχει περισσότερα περιθώρια από το σενάριο να αναπτύξει την προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη που φαίνεται να έχει κατανοήσει βαθιά, ενώ πολύ εκφραστική είναι και η νεαρή Τουχέι Άνταμς.
Περίληψη: Η κατάρα της οικογένειας των Κένεντι αποτελεί μέρος της αμερικανικής μυθολογίας και σταθερή πηγή έμπνευσης πολλών κινηματογραφιστών. Ο Τζον Κάραν αυτή τη φορά επιλέγει ένα από τα λιγότερο προβεβλημένα μέλη της δυναστείας, τον Τεντ, ο οποίος αν κι έχασε την ευκαιρία να γίνει Πρόεδρος, υπήρξε ο μακροβιότερος γερουσιαστής στην ιστορία των ΗΠΑ.
Στις 18 Ιουλίου 1969, λοιπόν, ο Τεντ φεύγει από ένα πάρτι στο Chappaquiddick της Μασαχουσέτης με συνοδηγό τη Μαίρη Τζο Κόπενκι, μία πολλά υποσχόμενη σχεδιάστρια στρατηγικής που είχε συνεργαστεί με τον Μπόμπι για την καμπάνια του την προηγούμενη χρονιά. Το αυτοκίνητό του όμως βγήκε εκτός ελέγχου και έπεσε από μια γέφυρα. Εκείνος κατάφερε να διασωθεί, όχι όμως και η νεαρή κοπέλα που έχασε τη ζωή της. Ο Κένεντι εγκατέλειψε τον τόπο του ατυχήματος κι ανέφερε το περιστατικό στην αστυνομία δέκα ώρες αργότερα. Τελικά καταδικάστηκε σε δυο μήνες φυλάκιση με αναστολή, όμως η όλη υπόθεση του κόστισε τη δυνατότητα να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ.
Οι συνθήκες του δυστυχήματος παραμένουν ακόμα και σήμερα ένα μυστήριο, μιας και ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει γιατί ο γερουσιαστής Κένεντι κατάφερε να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου και να σωθεί, ενώ η άτυχη κοπέλα εγκλωβίστηκε, πράγμα που ο Τζον Κάραν φροντίζει να υπενθυμίζει μόνο μέσα από νύξεις. Στην ουσία χρησιμοποιεί τα γεγονότα μέσα από την οπτική που τελικά επικράτησε, αποφεύγοντας τις θεωρίες συνωμοσίας, ενώ εστιάζει κυρίως στο πολιτικό παρασκήνιο και στις κινήσεις της οικογένειας Κένεντι να αντιμετωπίσει το σκάνδαλο.
Τα πολιτικά παιχνίδια που ευνοούνται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα καθώς εκείνη ακριβώς την εποχή ο Άρμστρονγκ πατάει τα πόδι του στη Σελήνη, πράγμα που αποσπάει την προσοχή της κοινής γνώμης, βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας, που ο Κάραν σκηνοθετεί συμβατικά και χωρίς πολλές εντάσεις, αντιμετωπίζοντας τελικά άτολμα την όλη υπόθεση.
Ο Τζέισον Κλαρκ, πάντως, υποδύεται το μαύρο πρόβατο των Κένεντι με λεπτομέρεια και ακρίβεια, κινούμενος ανάμεσα στο προσωπείο του πολιτικού άνδρα και το πρόσωπο ενός αγοριού που η οικογένειά του ποτέ δεν εμπιστεύτηκε.
Μια μητέρα δύο κοριτσιών στην εφηβεία τους, κληρονομεί το σπίτι της θείας της. Το πρώτο βράδυ στο σπίτι η μητέρα θα αναγκαστεί να προστατεύσει τις κόρες της από δολοφονικούς εισβολείς. Δεκαέξι χρόνια μετά η μία από τις δύο αδελφές, διάσημη συγγραφέας βιβλίων τρόμου πια, θα επιστρέψει στο σπίτι και τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται περίεργα. Ο Πασκάλ Λοζιέ, μετά το «Martyrs», επιστρέφει με ένα fairytale horror, που ακόμα κι αν δεν σας κάνει να αναπηδήσετε από τη θέση σας, θα σας γοητεύσει με την ατμόσφαιρά του.
Η Πολίν μια μητέρα δυο έφηβων κοριτσιών, της Μπεθ που θέλει να γίνει συγγραφέας και λατρεύει τον Λόβκραφτ, και της Βέρα, μετακομίζουν σε μια απομονωμένη φάρμα.
Το πρώτο βράδυ όμως της παραμονής τους στο καινούργιο τους σπίτι, τους επιτίθενται δυο παρανοϊκοί δολοφόνοι, γεγονός που στοιχειώνει τις ζωές τους. Δεκαέξι χρόνια αργότερα κι ενώ η Μπεθ έχει γίνει διάσημη συγγραφέας επιστρέφει στο σπίτι για να συναντήσει τη μητέρα και την αδερφή της, που ζει με τα τραύματα του παρελθόντος. Τότε όμως αρχίζουν να συμβαίνουν πολύ περίεργα πράγματα κι ο Λοζιέ με ένα ενδιαφέρον twist, προσθέτει πινελιές ψυχολογικού θρίλερ, μπερδεύοντας συνεχώς τα όρια μεταξύ της εφιαλτικής πραγματικότητας και της απελευθερωτικής φαντασίας.
Κινηματογραφώντας ως επί το πλείστον με την κάμερα στο χέρι, τρέχει στις σκάλες και στα δωμάτια αυτής της φάρμας του 19ου αιώνα, που με έναν τρόπο συμβολίζει την Αμερική, και χρησιμοποιώντας στερεότυπα ταινιών τρόμου - ας πούμε η παιδική ηλικία και όλα τα στοιχεία της συνθέτουν έναν κόσμο τρομακτικό- δομεί τελικά μια ιστορία με υποβλητική ατμόσφαιρα. Η πραγματικότητα για τον Λοζιέ που φαίνεται πως αγαπάει πολύ τον Λόβκραφτ όπως και η κεντρική ηρωίδα, είναι πολύ σκοτεινή για την αντέξει κάποιος, οπότε τελικά η μόνη διαφυγή είναι να δημιουργήσει έναν άλλον κόσμο, όπως ακριβώς κάνει και η ίδια η τέχνη.
Ταυτόχρονα με μια ιδιαίτερη αισθητική, που παραπέμπει εμφανώς σε διάσημες ταινίες ή μεγάλους δημιουργούς- για παράδειγμα η εμφάνιση των δυο κοριτσιών από ένα σημείο και μετά θυμίζει έντονα το «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;» - κάνουν το « Κουκλόσπιτο του τρόμου» μοναδικό και πρωτότυπο.
Δύο μυστικοί πράκτορες της CIA αναθέτουν στον Μέισον Σκάιλς, έναν πρώην Αμερικανό διπλωμάτη, να επιστρέψει στον Λίβανο μετά από δέκα χρόνια, για να διαπραγματευτεί τη ζωή ενός φίλου του. Εκεί, πλέον, τίποτα δεν είναι όπως το θυμόταν και εκτός από τα φαντάσματα του παρελθόντος, ο Μέισον βρίσκεται αντιμέτωπος με αποκαλύψεις που αφορούν τις προθέσεις του ισραηλινού στρατού, επικεφαλείς Αμερικανών πολιτικών, της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και διεφθαρμένων γραφειοκρατών.
Ο Μπραντ Άντερσον αξιοποιεί το σενάριο του Τόνι Γκιλρόι (Tριλογία Bourne, Rogue One) και μας μεταφέρει στη Βηρυτό του 1982, με ένα κατασκοπικό θρίλερ, όπου πρωταγωνιστεί ο εκπληκτικός Τζον Χαμ.
Με αφορμή την ιστορία ενός διπλωμάτη, που έχει βιώσει μια προσωπική τραγωδία εξαιτίας της ταραχώδους πολιτικής κατάστασης στον Λίβανο κι επιστρέφει χρόνια μετά στη χώρα για να αναλάβει τις διαπραγματεύσεις μιας απαγωγής, ο Άντερσον και ο Γκιλρόι προσπαθούν να ρίξουν φως στο φλέγον Μεσανατολικό ζήτημα.
Κινηματογραφικά φαίνεται πως γνωρίζουν καλά τους κανόνες των κατασκοπικών ταινιών και καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια σφιχτοδεμένη ιστορία σε στυλ Τζον Λε Καρέ, πολιτικά όμως δεν καταφέρνουν να απεμπλακούν από τον γνωστό τρόπο που το Χόλιγουντ παρουσιάζει ανάλογα θέματα. Χωρίς μεν να παίρνουν εμφανώς θέση και κρατώντας κάποιες ισορροπίες - ή έστω τα προσχήματα- ελάχιστα φωτίζουν τις αληθινές αιτίες της διαμάχης, πολύ δε περισσότερο όσα διαδραματίζονται πίσω από τις κουρτίνες, και βασικά περιορίζονται στο χτίσιμο του σασπένς, πράγμα που ξέρουν καλά. Όμως το γεγονός ότι χρησιμοποιούν μια τόσο σύνθετη πολιτική κατάσταση, παραθέτοντας εξ απαλών ονύχων μια πληθώρα πληροφοριών που πιθανόν ο μέσος θεατής αγνοεί, τελικά μπερδεύει και το όλο εγχείρημα δεν αποκτάει ξεκάθαρο άξονα.
Οι περισσότεροι δε χαρακτήρες παρουσιάζονται στερεοτυπικά, γεγονός μάλιστα που προκάλεσε αντιδράσεις, ενώ προσθέτοντας την πινελιά του οικογενειακού δράματος δεν αποφεύγουν τις κοινοτοπίες.Ο Τζον Χαμ, πάντως, γνωστός ως Don Draper στην τηλεοπτική σειρά «Mad Men -για τον οποίο βραβεύτηκε με Emmy-, ανταποκρίνεται στον ρόλο του, ακολουθώντας μια αρκετά ψυχολογική προσέγγιση, γεγονός που υπό τις υπάρχουσες συνθήκες τον οδηγεί σε ασφαλείς διαδρομές.
Στο πλευρό του και η Ρόζαμουντ Πάικ αποδεικνύει για μια ακόμα φορά την ικανότητά της να μεταμορφώνεται και να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων.
Βγαίνοντας από την αστυνομική κλούβα, ο Γιώργος έρχεται αντιμέτωπος με την έφηβη κόρη του, η οποία είναι ανάμεσα στους διαδηλωτές. Προκειμένου να βρουν τις χαμένες ισορροπίες μεταξύ τους, πατέρας και κόρη θα περάσουν μερικές μέρες μαζί στο εξοχικό της οικογένειας.
Με την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία ο Χρίστος Γεωργίου αφηγείται μια ιστορία ενηλικίωσης μέσα στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης. Ο Γιώργος, ένας αστυνομικός που ανήκει στις δυνάμεις των ΜΑΤ, βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με την έφηβη κόρη του, που σιχαίνεται τη δουλειά του πατέρα της. Η μητέρα όμως προσπαθεί να τους συμφιλιώσει και μετά από δική της προτροπή κι επιμονή οι δυο τους θα πάνε ένα διήμερο στο χωριό. Εκεί η μικρή Μαργαρίτα θα αντιληφθεί από τη μία την τρυφερή πλευρά του πατέρα της, από την άλλη θα αντικρίσει το βίαιο προσωπείο που υιοθετεί εν ώρα εργασίας, ενώ εκείνος τελικά θα δει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της κόρης του.
Ο Χρίστος Γεωργίου με μια επιπόλαιη επαναστατικότητα, περιγράφει την ούτως η άλλως δύσκολη σχέση πατέρα και κόρης, χρησιμοποιώντας δυο πρόσωπα- έναν αστυνομικό και μια έφηβη « επαναστάτρια» - με εντελώς απλοϊκό τρόπο.
Έτσι η Μαργαρίτα είναι περισσότερο μια παραστρατημένη που εύκολα στο φινάλε θα ξεχάσει την όποια ιδεολογία και τα πιστεύω της, ενώ ο αυταρχικός και καταφανώς ρατσιστής Γιώργος με το ζόρι προσπαθεί να μας αποδείξει ότι κατά βάθος έχει ευαίσθητη καρδιά. Το βασικό πρόβλημα του Γεωργίου είναι ότι επιλέγει πρόσωπα που λειτουργούν ως σύμβολα στο συλλογικό ασυνείδητο- αν κι ο Δημήτρης Ήμελλος με την Νεφέλη Κουρή προσπαθούν να δομήσουν μια ψυχολογική σχέση- οπότε εκ των πραγμάτων το εγχείρημά του ξεφεύγει από μια ρεαλιστική ιστορία ανάμεσα σ’ έναν πατέρα και μια κόρη που έχουν τα θέματά τους, κι αποκτάει μια πολιτική διάσταση που δεν αποφεύγει τον διδακτισμό, ενώ συχνά γίνεται έως και μπανάλ.
Όταν τρεις γονείς, κατά λάθος, διαβάζουν τα μηνύματα που ανταλλάσσουν τα κορίτσια τους μεταξύ τους αναφορικά με την πρόθεσή τους να γίνουν γυναίκες στον χορό αποφοίτησης, αρχίζει ένα κυνήγι να προλάβουν προτού γίνει το κακό. Ο χορός της αποφοίτησης δεν είναι μόνο ένα μεγάλο γεγονός στη ζωή κάθε παιδιού, αλλά και πολλών εφηβικών κωμωδιών. Το «Κοκoμπλόκο» ανήκει σε αυτές κι όπως θα περίμενε κανείς υπακούει στη γνωστή συνταγή.
Η ιστορία είναι η εξής: τρεις γονείς παλεύουν απεγνωσμένα να προστατέψουν τις ατίθασες κόρες τους, που θέλουν σώνει και καλά τη συγκεκριμένη νύχτα να χάσουν ό, τι πολυτιμότερο έχουν, πράγμα που καταδεικνύει τον συντηρητισμό μια ολόκληρης γενιάς. Εδώ όμως τελειώνει το όποιο ενδιαφέρον του εγχειρήματος. Από εκεί και πέρα και μόνο η ελληνική μετάφραση του τίτλου αρκεί για να περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια το τι διαδραματίζεται σε αυτή τη βαρετή και ανούσια κωμωδία, που βρίθει σεξιστικών αστείων και πολλών βωμολοχιών.
Επιπλέον, επειδή η Κέι Κάνον (συν-σεναριογράφος του σίριαλ «30 Rock» και της σειράς ταινιών «Pitch Perfect») δεν διαθέτει το ανάλογο χιούμορ που θα ταίριαζε στη περίσταση, η πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα ακολουθεί μια πολύ συμβατική διαδρομή, οπότε η πλήξη και η βαρεμάρα συνοδευόμενες από μερικά ανώφελα χαχανητά είναι αναπόφευκτες.
Ένας Σκίουρος Σούπερ-Ήρωας 2 (The Nut Job 2: Nutty by Nature)
Σκηνοθεσία: Καλ Μπρούκνερ
Σκηνοθεσία (ελληνικά): Φώτης Πετρίδης
Με τις φωνές των (στα ελληνικά:) Θανάση Κουρλαμπά, Άννας Κουτσαφτίκη, Άντριας Ράπτη, Βασίλη Μήλιου, Σταύρου Σιούλη, Φώτη Πετρίδη, Δημήτρη Μακαλιά
Περίληψη:
Ο σκίουρος Σέρλι και η παρέα του επιστρέφουν! Στην Όουκταουν, ο μοχθηρός δήμαρχος έχει αποφασίσει να καταστρέψει το Liberty Park και στη θέση του να χτίσει ένα λούνα παρκ.
Ο Σέρλι, όμως, και οι φίλοι του συμμαχούν για να σώσουν το σπίτι τους, να κατατροπώσουν τον δήμαρχο και να ανακαταλάβουν το πάρκο. Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη ταινία, ο σκανδαλιάρης σκίουρος Σέρλι, ο γλυκύτατος Κολλητός, η τρυφερή Άντυ και η γκαφατζού Γλύκα ζουν μια όμορφη και ήρεμη ζωή.
Μέχρι που το μαγαζί που τους προμηθεύει τους αγαπημένους τους ξηρούς καρπούς, ανατινάζεται! Μετά την άκαρπη προσπάθειά τους να βρουν φαγητό στην πόλη, ο Σέρλι και η παρέα του ξεκινούν για το Liberty Park, το οποίο όμως έχει βάλει στο μάτι ο δήμαρχος και θέλει να γκρεμίσει για να χτίσει στη θέση του ένα λούνα παρκ.
Καταδιώξεις, απαγωγές, φάρσες και καταστροφές εναλλάσσονται διαρκώς σε μια ξεκαρδιστική κωμωδία δράσης, που διαθέτει και ένα σημαντικό μήνυμα υπέρ της ομαδικότητας, καθώς οι ήρωες συνειδητοποιούν πως, αφήνοντας πίσω τις διαφορές τους, μπορούν να καταφέρουν πολλά.
