Φτάνει μόνο μια ευκαιρία στην πορεία ενός καλλιτέχνη για να αναδείξει το ταλέντο του.
Οταν η Άρτεμις Ματαφιά ανέβηκε στην σκηνή του θεάτρου Broadway, στην παράσταση «Γοργόνες και Μάγκες», για να ερμηνεύσει το τραγούδι «Ανοιξε πέτρα»,- που ερμηνεύτηκε από τη Μαρινέλλα στην ομώνυμη ταινία το 1968 και έκτοτε έγινε ύμνος για τον χωρισμό-, η σκηνή σείστηκε από την φωνή της, που έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά της.
Το κοινό, με το παρατεταμένο χειροκρότημά του, υποκλίθηκε στο ταλέντο της.
Η Άρτεμις Ματαφιά μετρά χρόνια στο τραγούδι και αρκετές σημαντικές συνεργασίες.
Εκανε σπουδές μουσικής μουσικής-μονωδίας στο Δημοτικό ωδείο Πρέβεζας και στην Αθήνα, στο Δημοτικό ωδείο Ζωγράφου και στο Εθνικό Ωδείο, μελετώντας παράλληλα κλασική κιθάρα και τζαζ τραγούδι.
Εχει λάβει μέρος σε σεμινάρια μιούζικαλ σε Ελλάδα και Αγγλία. Γράφει μουσική και στίχους για τραγούδια ενώ παράλληλα εμφανίζεται σε μουσικές σκηνές δουλεύοντας πάνω στο λαϊκό, σμυρναίικο, έντεχνο, παραδοσιακό και jazz ρεπερτόριο. Συμμετέχει σε μουσικές-θεατρικές παραστάσεις από το 2007 και διδάσκει τραγούδι (τοποθέτηση φωνής-ερμηνεία) σε ηθοποιούς, καθώς και σε όσους αγαπούν να εκφράζονται μέσα από αυτό.
H Άρτεμις μας αφηγείται τη ζωή της. Μοιάζει με ένα τραγούδι που βρίσκεται σε διαρκή ενορχήστρωση…
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι μια κούνια κήπου όπου συνήθως με έβαζαν σε ηλικία δύο ετών, ένα σπίτι με κίτρινους τοίχους και μια γιαγιά να καπνίζει αρειμανίως και να γελά πολύ δυνατά.
Η γιαγιά αυτή απεβίωσε εδώ και πολλά χρόνια αλλά, το γέλιο της δεν πέθανε ποτέ στ'αυτιά μου. Με μητέρα Ναυπάκτια και πατέρα Λευκαδίτη είχα αυτό που λέμε «χωριό» αλλά και «νησί» κι έτσι τα παιδικά μου χρόνια μυρίζουν θάλασσα με τιρκουάζ νερά, πίτες να βγαίνουν από το φούρνο της δεύτερης γιαγιάς στο χωριό, κουρελούδες στις ταράτσες με αυτοσχέδια παιχνίδια και παραμύθια, ατέλειωτους περιπάτους και ταξίδια με την οικογένεια όπου υπήρχε δρόμος-ΚΤΕΛ-λιμάνι-τρένο (αμάξι αποκτήσαμε σχετικώς αργά οπότε ήμασταν οι καλύτεροι πελάτες των μέσων μαζικής μεταφοράς!) και κασέτες στο μαγνητόφωνο που πάντα είχαμε, με τη Γλυκερία και τον Καζαντζίδη και τον Στράτο. Ένας είναι ο Στράτος...