Αυτή την εβδομάδα μην χάσετε την «Σιωπηλή επανάσταση», του Λαρς Κράουμε, μια ανθρώπινη ιστορία που αποκαλύπτει τις συνθήκες στη μεταπολεμική Γερμανία.
Επίσης ο Ρούπερτ Έβερετ αφηγείται τα τελευταία χρόνια της ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ, ο Ότο Μπάτχερστ υπογράφει μια μοντέρνα εκδοχή του « Ρομπέν των Δασών», ενώ η Μούλι Σούρια από την Ινδονησία δημιουργεί το δικό της φεμινιστικό γουέστερν.
Η σιωπηλή επανάσταση
(Das schweigende Klassenzimmer/ The Silent Revolution)
Σκηνοθεσία: Λαρς Κράουμε
Παίζουν: Λέοναρντ Σάιχερ, Γιόνας Ντάσλερ, Λένα Κλένκε
Περίληψη: Έξι μαθητές αποφασίζουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στα θύματα μιας εξέγερσης στην Ουγγαρία το 1956, τηρώντας ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος.
Ο Λαρς Κράουμε («Υπόθεση Φρις Μπάουερ») καταπιάνεται ακόμα μια φορά με τη ζωή στην μεταπολεμική Γερμανία, βασισμένος σε μια αληθινή ιστορία και στα απομνημονεύματα του Ντίτριχ Γκάρστκα.
Το 1956 κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σε κινηματογράφο του Δυτικού Βερολίνου, ο Τέο και ο Κουρτ, μαθητές λυκείου και φίλοι, παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα εικόνες από τα τραγικά γεγονότα, που ακολούθησαν μετά από την ουγγρική εξέγερση στη Βουδαπέστη. Επιστρέφοντας στην πόλη Στάλινσταντ, στην Ανατολική Γερμανία, όπου και ζουν, αποφασίζουν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τα θύματα της εξέγερσης. Η ενέργειά τους αυτή όμως προκαλεί πολύ μεγαλύτερη αναταραχή από την αναμενόμενη. Αρχικά, οι μαθητές αποφασίζουν να επικαλεστούν ότι η πράξη τους είχε στόχο μόνο στο να τιμήσουν τον ποδοσφαιριστή Πούσκας, που σύμφωνα με δημοσιεύματα έπεσε νεκρός κατά της διάρκεια της εξέγερσης, πράγμα όμως που δεν ίσχυε. Έτσι κινητοποιείται ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός και τα ηνία της υπόθεσης αναλαμβάνει ο Υπουργός Παιδείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που καταδικάζει την κίνηση ως αντεπαναστατική και απαιτεί να βρεθεί ο υποκινητής. Οι μαθητές αποφασίζουν να μείνουν ενωμένοι, ενώ σημαντικές αποκαλύψεις και γεγονότα θα αλλάξουν για πάντα τις ζωές τους.
Ο Κράουμε παίρνει μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία, που όπως συνέβαινε και στις «Οι Ζωές των άλλων» αποκαλύπτει το πολιτικό παρασκήνιο, αλλά και τη σύσταση μιας κοινωνίας που παλεύει να βρει την ταυτότητά της και φτιάχνει μία εξαιρετική ταινία που συνδέει το προσωπικό με το συλλογικό. Με ένταση στην κινηματογράφηση και υποβλητική ατμόσφαιρα πετυχαίνει ανεπανάληπτες στιγμές, φωτίζοντας ξεχωριστά τους χαρακτήρες του σεναρίου- και έχει πολλούς- κάνοντας τον καθένα όχι μόνο ένα πάσχον πρόσωπο, αλλά κι εκπρόσωπο μιας θέσης. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να κρατάει αξιοθαύμαστες ισορροπίες, ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά τολμηρός ώστε να παραλληλίσει γεγονότα και καταστάσεις, καταδικάζοντας τελικά τις ακραίες ιδεολογίες και τον καθεστωτισμό. Παράλληλα βλέπει με κατανόηση και ευαισθησία τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα πάθη, πράγμα που οι ηθοποιοί του υποστηρίζουν με συγκλονιστικές στην πλειοψηφία τους ερμηνείες.