Το κτήνος στο φεγγάρι: Μια πανανθρώπινη ιστορία στο θέατρο Σημείο | 0 bovary.gr
Το κτήνος στο φεγγάρι: Μια πανανθρώπινη ιστορία στο θέατρο Σημείο | 0 bovary.gr
24|12|2018 13:00
SHARE
ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ

Το κτήνος στο φεγγάρι: Μια πανανθρώπινη ιστορία στο θέατρο Σημείο


Ο Κώστας Αρζόγλου, η Σοφία Λιάκου και ο Βαγγέλης Παπαδάκης, πρωταγωνιστές της παράστασης «Το κτήνος στο φεγγάρι» στο Θέατρο Σημείο, μιλάνε στο Bovary για την παράσταση και την πληγή της προσφυγιάς.

Ο Αράμ και η Σέτα. Δύο νέοι άνθρωποι, που μέσα σε μια στιγμή έχασαν τα πάντα. Οικογένεια, φίλους, πατρίδα… Καταφέρνοντας να επιβιώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων στην Αρμενία το 1915 μεταναστεύουν στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν των Η.Π.Α παλεύοντας να κάνουν μία νέα αρχή. Εκεί θα γνωριστούν. Εκείνος αναζητά την ιδανική γυναίκα για να γεννήσει τον γιο που θα του εξασφαλίσει την πολυπόθητη οικογενειακή συνέχεια.

Παντρεύεται τη 15χρονη Σέτα δια αλληλογραφίας. Μόνο που τελικά εκείνη δεν μπορεί να κάνει παιδιά…

Έτσι ξεκινάει «Το κτήνος στο φεγγάρι», το θεατρικό έργο του Richard Kalinoski που γράφτηκε το 1992, αλλά κατάφερε μέσα σε 26 χρόνια να γίνει «κλασικό».

Έχει μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε 20 χώρες, ενώ το 2001 βραβεύτηκε με το βραβείο Moliere, την κορυφαία θεατρική διάκριση στη Γαλλία.

«Μου είναι ανθρωπίνως αδιανόητο να συλλάβω την διαδρομή αυτών των δύο ανθρώπων, οι οποίοι έχουν χάσει τα πάντα με τον πιο βίαιο τρόπο μέσα από μια φρικαλεότητα, αποτέλεσμα ενός άκρατου εθνικισμού» ομολογεί ο Βαγγέλης Παπαδάκης, που σκηνοθετεί το έργο στο Θέατρο Σημείο σε μία παράσταση με πρωταγωνιστές τον Κώστα Αρζόγλου, τη Σοφία Λιάκου και τον ίδιο τον σκηνοθέτη.

«Ο Αράμ και η Σέτα υπερβαίνουν την ανθρώπινη φύση. Κουβαλούν το βάρος και τον πόνο 1.500.000 ανθρώπων που σφαγιάστηκαν στην Αρμενία. Κι αυτό τον πόνο προσπαθούν να τον χωρέσουν, να τον θάψουν σε ένα ανθρώπινο σώμα».

«Όλοι μας γραπωνόμαστε από κάτι. Εγώ γραπώθηκα από τη ζωή» μας λέει ο μυστηριώδης κύριος του έργου, που λειτουργεί σαν αφηγητής της ιστορίας των δύο κεντρικών ηρώων.

Και μάλλον το ίδιο ισχύει και για τον Αράμ και τη Σέτα… «Έχουν δει τους δικούς τους να πεθαίνουν με πολύ σκληρό τρόπο μπροστά στα μάτια τους και παρόλα αυτά συνεχίζουν να ζουν προσπαθώντας να γιατρέψουν τις πληγές τους» επισημαίνει η Σοφία Λιάκου, που υποδύεται τη Σέτα στην παράσταση.

«Βλέπουμε την ανάγκη τους να ενταχθούν μέσα στην αμερικάνικη κοινωνία» σημειώνει ο Κώστας Αρζόγλου, που αρχικά υποδύεται τον Κύριο στην παράσταση. «Το έργο απαντά στον εθνικισμό δείχνοντας την οπτική των μεταναστών, την ανάγκη τους να ενταχθούν σε μία κοινωνία και όχι να κλέψουν ή να σκοτώσουν. Ο δικός τους ο πόθος είναι η ένταξή τους σε αυτή τη νέα ζωή».

«Οι ήρωες δυστυχώς μας είναι πολύ οικείοι» παραδέχεται η Σοφία και συνεχίζει: «Πάρα πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας έχοντας χάσει πατρίδα και οικογένεια προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να επιβιώσουν σε μία ξένη χώρα που δεν τους αποδέχεται».

«Αρκεί κανείς να ανοίξει την τηλεόραση ή να δει ειδήσεις. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει εικόνες ανθρώπινης εξαθλίωσης. Έχουμε υπάρξει τέτοιοι στο παρελθόν και το βιώνουμε σίγουρα και στο παρόν. Το προσφυγικό αποτελεί μείζον θέμα από κάθε άποψη… Πολιτική, κοινωνική, ανθρωπιστική» παρατηρεί ο Βαγγέλης.
 

Στην παράσταση του Βαγγέλη Παπαδάκη πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η μνήμη. Ο ηλικιωμένος Κύριος που αφηγείται την ιστορία του Αράμ και της Σέτα μοιάζει να γυρίζει τον χρόνο πίσω για να παίξει και ο ίδιος έναν ρόλο – κλειδί στην ιστορία τους. «Δεν είναι ένας απλός αφηγητής. Είναι ένα πρόσωπο που έχει χαρακτήρα, έχει μνήμες και έχει καταλάβει πια ότι οι εκπλήξεις δεν βρίσκονται στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν» εξηγεί ο Κώστας Αρζόγλου και προσθέτει: «Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα patchwork του ρεαλισμού του μυαλού μας. Η σκηνοθετική ματιά έχει να κάνει με αυτή την ανάγνωση του έργου. Μπορεί κάποιος να ανεβάσει το έργο σαν μία κλασική ιστορία και όλο αυτό να είναι μία γραφική περίπτωση. Το μυαλό του ανθρώπου όμως δεν είναι καθόλου γραφικό».

«Αντιμετωπίζω το έργο σαν έναν μονόλογο, στον οποίο ξαφνικά το κοινό μπαίνει μέσα στο μυαλό του Κυρίου και παρακολουθεί πώς γεννιούνται οι εικόνες της μνήμης αυτού του ανθρώπου» παρεμβαίνει ο Βαγγέλης Παπαδάκης. «Υπάρχει ένα χρονικό μπέρδεμα στο οποίο θολώνονται το ποιος είναι ποιος. Ακριβώς γιατί αυτή η ιστορία είναι πανανθρώπινη. Είμαστε όλοι ένα απέναντι σε μια τόσο τραυματική στιγμή της ανθρωπότητας».

Τελικά το έργο, αλλά και η παράσταση, προτάσσει την Αγάπη απέναντι στο «Κτήνος». Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει σωτηρία. «Δεν υπάρχει ο “ξένος” που μας απειλεί. Αυτοί είναι φόβοι. Από εκεί τρέφεται ο εθνικισμός. Από τον φόβο. Ο φόβος μας συρρικνώνει. Αγάπη λοιπόν και... παιδεία κυρίως» τονίζει ο Βαγγέλης.

«Επιβάλλεται να αντισταθούμε στον εθνικισμό και το μίσος. Να αποδεχτούμε την διαφορετικότητα, που είναι και η ομορφιά της ζωής, να συνυπάρχουμε ειρηνικά και να αγαπάμε ουσιαστικά τους ανθρώπους» καταλήγει η Σοφία.

Η παράσταση «Το κτήνος στο φεγγάρι» σας περιμένει να ταξιδέψετε και να συγκινηθείτε μαζί της κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:00 στο Θέατρο Σημείο.