Αυτή την εβδομάδα ο Γουίλεμ Νταφόε υποδύεται τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ, ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν επιστρέφει με ένα διπλό σίκουελ του «Άφθαρτου» και του «Διχασμένου», το «Κάτω από το δέντρο» αποδεικνύει τη δυναμική του Ισλανδικού σινεμά, ενώ ο Νίκος Ζαπατίνας εν μέσω του χειμώνα μάς μεταφέρει στη Νάξο.
Glass
Σκηνοθεσία: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Παίζουν: Μπρους Γουίλις, Σάμιουελ Τζάκσον, Τζέιμς ΜακΑβόι
Περίληψη: Ο Κύριος Γκλας (ή αλλιώς Ελάιτζα Πράις) εντοπίζει τον Ντέιβιντ Νταν και μαζί καταδιώκουν το Κτήνος, την υπεράνθρωπη εκδοχή του Κραμπ, σε μια σειρά από συναντήσεις που κλιμακώνονται έκρυθμα, ενώ ο δαιμόνιος Πράις ενορχηστρώνει παρασκηνιακά την κατάσταση, κρύβοντας μυστικά από τους δύο άντρες.
Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, όπως άλλωστε μας είχε προετοιμάσει από το φινάλε του «Διχασμένπυ» με τον την εμφάνιση του « Άφθαρτου» Μπρους Γουίλις- επιστρέφει με ένα διπλό σίκουελ, ενώνοντας ΄δυ ταινίες σε ένα ανορθόδοξο θρίλερ υπερηρώων, που η κοινωνία τούς έχει καταδικάσει στο περιθώριο.
Ο Κέβιν Γουέντελ Κραμπ (ο άντρας με τις πολλαπλές προσωπικότητες, γνωστές ως Η Ορδή, που τον οδηγούν σε εγκληματικές πράξεις), ο Ντέιβιντ Νταν, που νομίζει – ή είναι- υπερήρωας- και προσπαθεί πάντα να σώζει τον κόσμο- και ο Ελάιτζα Πράις (ένας συλλέκτης σπάνιων κόμικς, o οποίος πάσχει από μία νόσο που κάνει τα κόκκαλα του να σπάνε με το παραμικρό, και πιστεύει ότι έχει την ικανότητα να βλέπει και να αισθάνεται τις κακές πράξεις των άλλων με ένα άγγιγμα), συναντιούνται σε μια ψυχιατρική κλινική.
Η γιατρός που τους κουράρει προσπαθεί να τους πείσει να αποδεχτούν ότι η εμμονή τους με τους σούπερ ήρωες είναι προϊόν της αρρωστημένης τους φαντασίας. Ο γιος του Νταν, η μητέρα του Πράις και η Τσέισι, ένα από τα κορίτσια που είχε απαγάγει ο Κέβιν στον «Διχασμένο», στέκονται στο πλευρό τους και τους βοηθούν, ο καθένας με τον δικό τους τρόπο, να αντιμετωπίσουν τη νέα τους πραγματικότητα, ενώ ο Γκλας προσπαθεί να χειραγωγήσει και να ελέγξει τις δυνάμεις των δύο συγκρατούμενων του.
Τελικά η ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν και υπερφυσικές δυνατότητες είναι παράλογη, ή μήπως μέσα σε αυτή την παράκρουση υπάρχει μια αλήθεια όχι εύκολα αντιληπτή από τον κοινό νου; Αυτός μοιάζει να είναι ο προβληματισμός του Σιάμαλαν που σ' αυτή την ταινία προσπαθεί να αποδείξει ότι τα κόμικς και οι ιδέες που εκπροσωπούν ίσως να μην είναι και τόσο εκτός πραγματικότητας, αφού δημιουργήθηκαν από ανθρώπινα μυαλά.
Διατηρώντας τις σκοτεινές ατμόσφαιρες, που χαρακτηρίζουν τη φιλμογραφία του, χωρίς όμως να επενδύει τόσο στην εικαστικότητα των πλάνων του όπως άλλες φορές, ο Ινδός δημιουργός ανατρέπει για ακόμα μια φορά τα δεδομένα, δίνοντας μια φιλοσοφική διάσταση στο τι είναι τελικά υπεράνθρωπος. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι πνευματικοί στοχασμοί του δύσκολα μπορούν να μεταφερθούν σε μια ιστορία μακράς διάρκειας, οπότε η ταινία, κυρίως στο δεύτερο μέρος, μοιάζει να επαναλαμβάνεται και ο Σιάμαλν αρκείται στο να καταγράφει με περιγραφικό τρόπο τις απόψεις του σε κουραστικούς διαλόγους.
Έτσι το φινάλε, που δεν θα σας ξαφνιάσει όσο σε προηγούμενες ταινίες του χάνει τη δυναμική του και δεν προσφέρει καμία εντυπωσιακή ανατροπή, όποτε αυτή η άτυπη τριλογία κλείνει άνευρα και χλιαρά, παρά τις καλές ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών του και τις επιμέρους δυνατές στιγμές.