Ο Μπάρι Τζένκινς διασκευάζει το μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπόλντγουιν και μας μεταφέρει στην οδό Μπίλ, η Μελίσα Μακάρθι και ο Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ φτάνουν στα Όσκαρ, πλαστογραφώντας επιστολές διασήμων, ενώ η Γκλεν Κλόουζ διεκδικεί το πολυπόθητο Οσκαρ, πρωταγωνιστώντας στη «Σύζυγο».
Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει (If Beale Street Could Talk)
Σκηνοθεσία: Μπάρι Τζένκινς
Παίζουν: Κίκι Λέιν, Στεφάν Τζέιμς, Κόλμαν Ντομίνγκο, Τεγιονά Πάρις, Ρετζίνα Κινγκ
Περίληψη: Χάρλεμ, αρχές δεκαετίας του ’70. Η Τις Ρίβερς και ο Φόνι είναι πολύ ερωτευμένοι. Η ζωή τους ανατρέπεται, όταν ο Φόνι φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Η Τις ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και αγωνίζεται με τη βοήθεια του δικηγόρου και της οικογένειάς της να αποδείξει την αθωότητά του.
Ο Μπάρι Τζένκινς διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπόλντγουιν, αποσπώντας τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ (Β΄ γυναικείου ρόλου, διασκευασμένου σεναρίου και μουσικής).
Η οδός Μπιλ στην Αμερική, όπως λέει ο Μπόλντγουιν, είναι ο δρόμος του Λούις Άρμστρονγκ, της τζαζ και σύμβολο της πολιτιστικής κληρονομιάς των μαύρων. Σε αυτό τον δρόμο, τη δεκαετία του ΄70 ερωτεύονται δύο νέοι άνθρωποι, η Τις και ο Φόνι, που πρέπει να ξεπεράσουν τις διαμάχες των οικογενειών τους για να είναι μαζί. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν ο Φος κατηγορείται άδικα για έναν βιασμό και μπαίνει στη φυλακή, ενώ η Τις ανακαλύπτει πως είναι έγκυος και αποφασίζει να κρατήσει το παιδί, αλλά και να αποδείξει την αθωότητα του αγαπημένου της.
Μια σύγχρονη εκδοχή του «Ρωμαίου και της Ιουλιέτας» θυμίζει η ιστορία του Μπόλντγουιν, που βάζει δυο νεαρούς ήρωες να έρχονται αντιμέτωποι με την κοινωνική αδικία, τον ρατσισμό αλλά και τις εσωτερικές συγκρούσεις δυο οικογενειών. Γι’ αυτό σωστά ο Τζένκινς επιλέγει να κινηθεί σε λυρικούς τόνους, δημιουργώντας μια μελαγχολική ατμόσφαιρα , γνώριμη και από το πολυβραβευμένο «Moonlight». Λιγότερο σκληρός και πιο αισιόδοξος αυτή την φορά ο Τζένκινς, φτιάχνει μια ταινία για τον αγαπημένο του συγγραφέα και ταυτόχρονα επιμένει στον προβληματισμό που απασχολεί το έργο του, δηλαδή τα θέματα φυλετικών διακρίσεων και προκαταλήψεων, αλλά την ταυτότητα της αφροαμερικανικής κοινότητας, αναζητώντας στην αγάπη τη λύτρωση.
Στα συν η εξαιρετική μουσική του Νίκολας Μπριτ, που πραγματικά θα ήταν άδικο να μην φύγει από τα Όσκαρ με ένα χρυσό αγαλματίδιο, αλλά και οι σπαρακτικές ερμηνείες των ηθοποιών του, ειδικά της Ρετζίνα Κινγκ, που κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Β΄ γυναικείου Ρόλου.