H επική «Σκιά» του Ζανγκ Γιμού, το αγγλόφωνο γουέστερν του Ζακ Οντιάρ με τους Χοακίν Φοίνιξ και Τζον Σ. Ράιλι, το κλειστοφοβικό θρίλερ του Νιλ Τζόρνταν με την Ιζαμπέλ Ιπέρ και οι γαλλικοί «Αγώνες μας» πρωταγωνιστούν στις επιλογές της εβδομάδας.
Σκιά (Ying / Shadow)
Σκηνοθεσία: Ζανγκ Γιμού
Παίζουν: Τσάο Ντεγκ, Λι Σαν, Ράιαν Ζενγκ, Κιανγιάν Γουάνγκ, Τζινγκτσάν Γουάνγκ
Περίληψη: Η ιστορία ενός ισχυρού βασιλιά και του λαού του, που έχουν εκδιωχθεί από την πατρίδα τους και επιθυμούν να την πάρουν πίσω. Ο βασιλιάς είναι άγριος και φιλόδοξος, ενώ τα κίνητρα και οι μέθοδοί του είναι άγνωστα και μυστήρια. Ο αρχιστράτηγός του, ένας οραματιστής, επιθυμεί διακαώς να κερδίσει τη μάχη, αλλά χρειάζεται να αναπτύξει το σχέδιό του με απόλυτη μυστικότητα. Οι γυναίκες του παλατιού αγωνίζονται να βρουν τη θέση τους σε έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για εκείνες. Και ανάμεσά τους ένας κοινός θνητός, μπλεγμένος στον ιστό της Ιστορίας.
Ο Ζανγκ Γιμού επανερμηνεύει την ιστορία των Τριών Βασιλείων της Κίνας σε μια επική περιπέτεια, που θυμίζει κινέζικους πίνακες ζωγραφικής.
Τον 3ο αιώνα ο νεαρός βασιλιάς του Πέι προσπαθεί να διατηρήσει πάση θυσία ειρήνη με το διπλανό βασίλειο και να ξεχάσει τον πόθο επανάκτησης της πόλης του Τζινγκ, όπως οραματίζονται πολλοί από τους υπηκόους του, αλλά και ο αρχιστράτηγός Γου. Όταν ο τελευταίος αποφασίζει να μονομαχήσει με τον άρχοντα της Τζινγκ, ο βασιλιάς τον καθαίρει, αγνοώντας ότι στην ουσία έχει απομακρύνει τη σκιά του, ενώ ο πραγματικός Γου περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδικηθεί.
Ο τίτλος της ταινίας, εμπνευσμένος από το παρελθόν και την ιστορία της Κίνας, αναφέρεται στους σωσίες, των οποίων η ύπαρξη χρονολογείται από τα αρχαία χρόνια. Ο σωσίας που ονομαζόταν και «σκιά» και έπρεπε να είναι έτοιμος να αναλάβει δράση μόλις ο βασιλιάς ή ο ευγενής του βρισκόταν σε κίνδυνο. Η ομοιότητα έπρεπε να είναι τέτοια ώστε κανείς να μην μπορεί να καταλάβει ποιον έχει μπροστά του.
Από τη μία λοιπόν η σκιά και από την άλλη το σύμβολο του γιν-γιανγκ φαίνεται πως οδήγησαν τον Ζανγκ Γιμού στο να χρησιμοποιήσει ως χρωματική παλέτα τους τόνους του λευκού, του μαύρου και του γκρι, που διακόπτονται από το κόκκινο του αίματος και το χρώμα του δέρματος. Έτσι κάθε πλάνο του θυμίζει την κινεζική τεχνοτροπία, ενώ οι εντυπωσιακές χορογραφίες των μαχών που εκτυλίσσονται κάτω από μια ασταμάτητη βροχή, αλλά και οι σκηνές πλήθους φέρουν τη σφραγίδα της κινέζικης όπερας, των ανατολικών πολεμικών τεχνών και του παραδοσιακού θεάτρου της χώρας.
Ισορροπώντας ανάμεσα στο έπος και στη δράση, ο Γιμού αποδεικνύει ότι δεν είναι τυχαία ο μεγαλύτερος δημιουργός του κινέζικου κινηματόγραφου, και αξιοποιώντας την πολιτιστική του κληρονομιά με έναν τρόπο που γοητεύει τον δυτικό θεατή, αφηγείται μια αρχετυπική ιστορία για τη διαβρωτική δύναμη της εξουσίας και για τον αγώνα ενός ανθρώπου να μετατρέψει την ήττα σε νίκη. Περιγράφοντας με αδρές γραμμές το πολιτικό υπόβαθρο της εποχής, δεν λείπει το ρομαντικό στοιχείο που προκύπτει μέσα από ένα ερωτικό τρίγωνο, ενώ έντονη είναι και η θηλυκή πλευρά, πράγμα που χαρακτηρίζει το σινεμά του Γιμού.
Ίσως σε μερικά σημεία η πληθωρικότητα της κινηματογράφησής του φορτώνουν το συνολικό αποτέλεσμα και ο υποκριτικός κώδικας των ηθοποιών που προσομοιάζει στην τραγωδία οδηγεί σε μια υπερβολή, αλλά σε κάθε περίπτωση η «Σκιά» αποτελεί ένα γοητευτικό παραμύθι απαράμιλλης ομορφιάς.