Αυτή την εβδομάδα ο Στεφάν Μπριζέ στην τέταρτη συνεργασία του με τον Βενσάν Λιντόν μάς μεταφέρουν το παρασκήνιο μιας απεργίας, η Νάταλι Πόρτμαν πιάνει το μικρόφωνο, ο Μελ Γκίμπσον και ο Βινς Βον περνούν στην άλλη πλευρά του νόμου, και «Το ακίνητο ποτάμι» του Άγγελου Φραντζή ξεκινάει το ταξίδι του στις αίθουσες.
1) Σε πόλεμο (En Guerre / At War)
Σκηνοθεσία: Στεφάν Μπριζέ
Παίζουν: Βενσάν Λιντόν, Μελανί Ρόβερ, Ζακ Μπορντερί
Περίληψη: Παρά τις μεγάλες οικονομικές θυσίες των υπαλλήλων και τα τεράστια κέρδη της εταιρίας Περέν, η διοίκηση αποφασίζει να κλείσει ένα από τα εργοστάσιά της. Οι 1100 εργαζόμενοι, με επικεφαλής τον εκπρόσωπο τους Λοράν Αμεντεό, αποφασίζουν να εναντιωθούν στη στυγνή αυτή απόφαση, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να σώσουν τις δουλειές τους.
Ο Στεφάν Μπριζέ («Ο Νόμος της Αγοράς») συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον πρωταγωνιστή του, Βενσάν Λιντόν (Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών), σε μία κοιωνικοπολιτική ταινία, που θυμίζει πολλές οικείες καταστάσεις.
Με ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, ο Μπριζέ στρέφει την κάμερά του στους διαμαρτυρόμενους εργάτες, τις μικρές τους ιστορίες, τις συνελεύσεις, τις μεταξύ τους συγκρούσεις και τις αδιέξοδες συζητήσεις με τα αφεντικά, ενώ ταυτόχρονα σχολιάζει τον ρόλο των ΜΜΕ,, δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τα πρόσωπα και κυρίως τον κεντρικό του ήρωα. Σαν να γυρίζει ένα ρεπορτάζ υψηλών καλλιτεχνικών αξιώσεων, ο Γάλλος δημιουργός βασίζεται σε δεκάδες αληθινές μαρτυρίες, τις οποίες οργανώνει γύρω από ένα μυθοπλαστικό γεγονός, το οποίο όμως θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε, και έτσι όχι μόνο καταγράφει αλλά κι εξηγεί τη βία, που προκύπτει όταν θίγεται το ζωτικό δικαίωμα της εργασίας.
Με μια κινηματογράφηση που θυμίζει σε σημεία τον Κεν Λόουτς, ο Μπριζέ αποτυπώνει μια σκληρή πραγματικότητα, εντελώς όμως διαφορετική από αυτή που θα παρακολουθούσε κανείς σε ένα δελτίο ειδήσεων, και ταυτόχρονα με σύντομα πλην όμως εύστοχα διαλείμματα εισχωρεί στην προσωπική ζωή του πρωταγωνιστή του, προκειμένου να υπενθυμίσει πως δεν είναι φερέφωνο κανενός κόμματος ή συνδικάτου ούτε κοινωνιολόγος ή αναλυτής, αλλά ένας καλλιτέχνης που ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο δράμα πίσω από την πολιτική κατάσταση - εξ ου και η αναφορά στον Μπρεχτ στην αρχή της ταινίας.
Συχνά μάλιστα καταφεύγει σκοπίμως σε επαναλήψεις, και υψηλά ντεσιμπέλ, προκειμένου να υπογραμμίσει το αδιέξοδο της κατάστασης και να κλιμακώσει την πίεση που νιώθουν οι απεργοί. Με τον τρόπο που επιλέγει να κινηθεί έχει να λύσει ένα τεράστιο θέμα: πώς θα κλείσει την ιστορία του. Αν οι εργάτες νικήσουν, αναγκαστικά θα καταφύγει σε μια επιλογή εύκολου ηρωισμού, αν από την άλλη χάσουν θα δημιουργήσει αναπόφευκτα ένα κλίμα απαισιοδοξίας. Κι σε αυτό ακριβώς το σημείο επιβεβαιώνει ότι είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες Ευρωπαίους σκηνοθέτες, μιας και καταφέρνει να ξεπεράσει τους σκοπέλους, παραδίδοντας ένα απρόβλεπτο φινάλε, που δικαιολογεί απόλυτα όλες τις προηγούμενες επιλογές του.
Επιπλέον, για ακόμα μια φορά ο συγκλονιστικός Βενσάν Λιντόν καταθέτει μια ερμηνεία παθιασμένη, απόλυτα ρεαλιστική και ταυτόχρονα βαθιά στοχαστική, αποδεικνύοντας ότι είναι ένας από τους λίγους ηθοποιούς, που πραγματικά μπορεί να παίζει με πολιτική σκέψη.