Αυτή την εβδομάδα, μια υπόθεση πολιτικής διαφθοράς από την Ισπανία, μια ρομαντική κομεντί στη γειτονιάς της Μικρής Ιταλίας του Καναδά, και τρεις μαφιόζες στο Χελς Κίτσεν της δεκαετίας του ‘70, πρωταγωνιστούν στις νέες κυκλοφορίες.
- Ο Έκπτωτος (El Reino)
Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Σορογκόγιεν
Παίζουν: Αντόνιο Ντε Λα Τόρε, Μόνικα Λόπεζ, Γιοσέπ Μαρία Που
Περίληψη: Ο κόσμος ενός διεφθαρμένου πολιτικού καταρρέει, καθώς η πολιτική κρίση μιας ολόκληρης χώρας αποκαλύπτεται μπροστά στα έντρομα μάτια των πολιτών. Το νέο πολιτικό θρίλερ του Ροντρίγκο Σορογκόγιεν («Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει»), που απέσπασε επτά Βραβεία Γκόγια (μεταξύ των οποίων κι αυτά της Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Α’ και Β’ Ανδρικής Ερμηνείας) εμπνέεται από τα πολιτικά σκάνδαλα της Ισπανίας -κι όχι μόνο.
Ο Μανουέλ είναι ένας διεφθαρμένος πολιτικός, που επί σειρά ετών κατασπαταλούσε δημόσια χρήματα μαζί με τους πολιτικούς του συμμάχους σε κότερα, πάρτι και προκλητικές πολυτέλειες. Όταν θα πρέπει να υπερασπιστεί έναν από τους παλιούς του φίλους, θα γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος του κόμματός του και θα έρθει αντιμέτωπος με την παράνοια ενός καφκικού μηχανισμού, που ο ίδιος και οι όμοιοί του δημιούργησαν. Χωρίς να δείχνει μεταμέλεια για τα όσα έχει πράξει, ο Μανουέλ θα ξεκινήσει τον δικό του αγώνα για να αποκαλύψει την αλήθεια και να καταλάβει τελικά την ηθική και πολιτική κρίση που κυριαρχεί στη χώρα.
Ο Ροντρίγκο Σορογκόγιεν δεν βασίζεται σε αληθινά γεγονότα -αν και η υπόθεσή του μοιάζει αρκετά με το σκάνδαλο Γκιούρτελ, που έριξε την κυβέρνηση Ραχόι στην Ισπανία- εμπνέεται, όμως, από την πραγματικότητα μιας χώρας σε οικονομική κρίση, και χωρίς να περιγράφει ξεκάθαρα πρόσωπα ή πολιτικές παρατάξεις, αφηγείται μια τυπική ιστορία πολιτικής διαφθοράς που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε σημείο του πλανήτη, προκειμένου να αποκαλύψει ένα σαθρό σύστημα στο οποίο παγιδεύονται, ακόμα κι όσοι συμμετείχαν στην οικοδόμησή του.
Οι χαρακτήρες του Μαδριλένου σκηνοθέτη και κυρίως ο βασικός πρωταγωνιστής του είναι αρνητικά φορτισμένοι, καθώς ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για μια ψυχολογική προσέγγιση παρά για μια πολιτική καταγγελία.
Όμως αν και σε επίπεδο σκηνοθεσίας, κρατάει ένα σπιντάτο ρυθμό, κινηματογραφώντας ως επί το πλείστον με την κάμερα στο χέρι και πολλά κοντινά πλάνα που δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τα πρόσωπά του, ο Σορογκογιέν δεν αποφεύγει τις κοινοτυπίες. Με άλλα λόγια, η ιστορία του Μανουέλ δεν διαφέρει σε τίποτα από χιλιάδες άλλες που έχουμε ακούσει ή απλώς εικάσει, και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν έχει να προσθέσει τίποτα στα ήδη γνωστά σκάνδαλα, ή στη λαϊκή μυθολογία περί διεφθαρμένων πολιτικών.
Η μουσική υπόκρουση που επιβάλλει ένα συναίσθημα αγωνίας, η εκπληκτική ερμηνεία του Αντόνιο Ντε Λα Τόρε και η άρτια σκηνοθεσία του συγκαταλέγονται στα θετικά της ταινίας, όμως αν ο Σορογκογιέν είχε προσέξει περισσότερο τη σεναριακή πλοκή, σίγουρα θα είχε καταφέρει να προσπελάσει τους σκοπέλους μιας χιλιοειπωμένης, αν και πραγματικής ιστορίας.