Αυτή την εβδομάδα, τέσσερις υπέροχες κυρίες της βρετανικής σκηνής αφηγούνται τη ζωή τους πίνοντας τσάι, ο Νικ Χαμ προσπαθεί να ρίξει φως στις μεθόδους του FBI μέσα από την αληθινή ιστορία του Τζιμ Χόφμαν, ενώ η Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ, η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο, υπογράφει ένα τρυφερό δράμα ενηλικίωσης.
Ο Πρίγκιπας του Καρτέλ (Driven)
Σκηνοθεσία: Νικ Χαμ
Παίζουν: Τζέισον Σουντέικις, Λι Πέις, Έριν Μόριαρτι
Περίληψη: Ένας πιλότος και περιστασιακό βαποράκι συλλαμβάνεται από το FBI και στο εξής δουλεύει ως πληροφοριοδότης του με σκοπό να σωθεί. Όταν όμως γνωρίζει τον σχεδιαστή αυτοκινήτων Τζον Ντελόριαν, γοητεύεται από το όραμά του.
Αστυνομική περιπέτεια, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που αποκαλύπτει τις μυστικές μεθόδους του FBI.
To 1974, ο Τζιμ Χόφμαν είναι ένας μέσος οικογενειάρχης, πατέρας δύο παιδιών, που εργάζεται σκληρά ως πιλότος και περιστασιακό βαποράκι. Όταν συλλαμβάνεται κατά τη διάρκεια των οικογενειακών του διακοπών να εισάγει κοκαΐνη στις ΗΠΑ, ο φιλόδοξος πράκτορας του FBI Μπένεκτιτ Τζ. Τίσα θεωρεί πως έχει στα χέρια του μια ιδανική ευκαιρία να κερδίσει μία τεράστια επιτυχία για την Υπηρεσία, χρησιμοποιώντας τον ως δόλωμα προκειμένου να παγιδεύσει τον προμηθευτή του. Έτσι ο πανέξυπνος Τζιμ μετακομίζει στο Σαν Ντιέγκο και γίνεται πληροφοριοδότης του FBI. Εκεί θα βάλει στην άκρη τα καθήκοντα του, όταν γνωρίσει τον διάσημο γείτονα του, τον μηχανικό αυτοκινήτων και σχεδιαστή, Τζον Ντελόριαν. Σύντομα μπαίνει στον κύκλο του και γοητεύεται από το όραμα του καινούργιου του φίλου, που θέλει να φέρει την επανάσταση στην αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία. Όταν όμως το όνειρο του Ντελοριάν καταλήγει σε αποτυχία και ο πράκτορας Τίσα βρίσκεται πολύ κοντά στη σύλληψή του, ο Τζιμ θα βρεθεί ανάμεσα σε δύο άντρες που θέλουν απελπισμένα να πετύχουν.
Πίσω από την ιστορία του Χόφμαν και του Ντελόριαν, κρύβεται η αποκαθήλωση του αμερικανικού ονείρου αλλά και η διάψευση μια ολόκληρης γενιάς πως οι μυστικές υπηρεσίες έχουν συσταθεί με απώτερο σκοπό την ασφάλεια των πολιτών.
Δυο θέματα που αν και πλέον μοιάζουν παλιομοδίτικα πάντα έχουν τη δυναμική - τουλάχιστον κινηματογραφικά- να αποτελέσουν μια καλή βάση για μια σειρά από ανατροπές. Όμως ο Νικ Χαμ χάνεται στην καταγραφή των γεγονότων, μην μπορώντας να βρει έναν ξεκάθαρο άξονα ή ένα στυλ, κι έτσι ισορροπεί, όχι πάντα με επιτυχία, ανάμεσα στη δράση και σε μια ανάλαφρη κομεντί με βασικό θέμα της την ανδρική φιλία. Οι επιπόλαια σχεδιασμένοι χαρακτήρες του σεναρίου, που στερούνται εσωτερικών συγκρούσεων, αλλά και η επιφανειακή προσέγγιση του θέματος, που αναλώνεται περισσότερο στη περιγραφή της χλιδάτης ζωής των πλουσίων, δεν οδηγούν τελικά ούτε τον Χαμ ούτε και τους ηθοποιούς τους σε μια πιο ενδοσκοπική προσέγγιση σχετικά με τη σαθρότητα της αμερικανικής κοινωνίας, που στήριξε όλη της την αίγλη σε μια απάτη μεταμφιεσμένη σε ουτοπία.