Η πιο ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εβδομάδα της θερινής σεζόν βρίσκει τον Κουέντιν Ταραντίνο να αναπολεί τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ ξαναγράφοντας την Ιστορία, τον Γούντι Άλεν να μας ταξιδεύει «Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη», ενώ το νέο αστέρι του σινε- τρόμου, ο Άρι Άστερ, μπαίνει στα άδυτα μιας παραθρησκευτικής σέκτας.
Κάποτε… στο Χόλιγουντ (Once Upon a Time… in Hollywood)
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Παίζουν: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μπραντ Πιτ, Μάργκο Ρόμπι, Αλ Πατσίνο
Περίληψη: Στο Λος Άντζελες του1969 τα πάντα είναι ρευστά και όλα αλλάζουν. Ο τηλεοπτικός αστέρας Ρικ Ντάλτον και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του Κλιφ Μπουθ κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο στην ένατη ταινία του, μια ερωτική επιστολή στο παλιό Χόλιγουντ και τον κινηματογράφο, έχει αποφασίσει να μας αποκαλύψει τις πιο συναισθηματικές του πλευρές.
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 στο ηλιόλουστο Λος Άντζελες, ενώ το κίνημα των χίπις περνάει την παρακμή του κι ο πόλεμος του Βιετνάμ έχει διχάσει την Αμερική, ο διάσημος τηλεοπτικός αστέρας Ρικ Ντάλτον ονειρεύεται μια καριέρα στο σινεμά. Στο πλευρό του ο επιστήθιος φίλος του και κασκαντέρ του Κλιφ Μπουθ τον συνδράμει στις προσπάθειές του. Όταν δίπλα στο σπίτι του Ρικ μετακομίσει ο ανερχόμενος Ρομάν Πολάνσκι με τη λαμπερή κι έγκυο σύζυγό του Σάρον Τέιτ, που αργότερα έμελλε να δολοφονηθεί από τη σπείρα του Τσαρλς Μάνσον, εκείνος θεωρεί πως επιτέλους θα έχει την ευκαιρία να περάσει και στη μεγάλη οθόνη.
Ο ίδιος ο Ταραντίνο έχει ζητήσει από τους δημοσιογράφους και τους θεατές να μην αποκαλύψουν πολλά σχετικά με την υπόθεση, οπότε σεβόμενοι την επιθυμία του θα σταθούμε περισσότερο στο πνεύμα της ταινίας του, που διαφέρει κατά πολύ από τις προηγούμενες.
Χωρίς να εγκαταλείπει εντελώς το κινηματογραφικό στυλ που τον έκανε διάσημο, ο Ταραντίνο ξαναγράφει με μια νοσταλγική διάθεση την Ιστορία- εδώ υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με το «Ιnglourious Basterds», αποδεικνύοντας τελικά τη μαγεία του σινεμά, που έχει την δυνατότητα να λέει τα πράγματα όπως εκείνο θέλει.
Μεγαλώνοντας ο ίδιος στο Λος Άντζελες την ίδια περίοδο, ο Ταραντίνο ανασκαλεύει τη μνήμη του και φτιάχνει ένα εξαιρετικό πορτρέτο της εποχής, που βρίθει κινηματογραφικών και τηλεοπτικών αναφορών- έξοχα σκηνοθετημένα τα αποσπάσματα από σειρές και ταινίες- αποτίωντας με τον δικό τρόπο φόρο τιμής στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ.
Με σαρκαστική διάθεση απέναντι στην κινηματογραφική βιομηχανία, και μια λεπτή ειρωνεία για τα ινδάλματα της εποχής, ο Ταραντίνο παραλληλίζει την κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην Αμερική με το star system. Ίσως βέβαια μερικές φορές δεν είναι τόσο ρηξικέλευθος όσο θα μπορούσε, ούτε κομίζει κάποια καινούργια θέση σε σχέση με τα όσα ήδη ξέρουμε, παρόλα αυτά αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την εξαιρετική του ικανότητα να φτιάχνει εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς, που συναρπάζουν, απομυθοποιώντας την ποπ κολτούρα που λατρεύει.
Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο και ο Μπραντ Πιτ απενοχοποιημένοι, με χιούμορ και καυστική διάθεση, απογειώνουν τους ρόλους τους, παίζουν με το κινηματογραφικό υλικό που απλόχερα τους δίνει ο σκηνοθέτης τους , και με τη σαρωτική τους χημεία κρατούν τον ρυθμό εκεί που ο Ταραντίνο μοιάζει να παρασύρεται- σίγουρα ο χαμός της αγαπημένης του μοντέρ έχει παίξει ρόλο στην ανοικονόμητη διαχείριση του υλικού του.
Σίγουρα πάντως το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» είναι μια ταινία που ξεχωρίζει στη φιλμογραφία του Αμερικανού δημιουργού και χωρίς να μπορεί πάντα να βρει τον τρόπο της να επικοινωνήσει με όλους, αναμφίβολα αποτελεί μια συναρπαστική ωδή στον κινηματογράφο.