Με δύο ταινίες από το Φεστιβάλ της Βενετίας ανοίγει αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα. Έτσι λοιπόν ο βραβευμένος με τον Χρυσό Λέοντα «Joker», που δεν πρέπει να χάσετε, θα αναμετρηθεί με τους αμφιλεγόμενους «Ενήλικες στην αίθουσα» του Κώστα Γαβρά.
Joker
Σκηνοθεσία: Τοντ Φίλιπς
Παίζουν: Χοακίν Φίνιξ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ζαζί Μπιτζ, Φράνσις Κονρόι, Μαρκ Μάρον, Μπιλ Καμπ, Γκλεν Φλέσλερ, Σι Γουίγκαμ, Μπρετ Κάλεν, Ντάγκλας Χοτζ
Περίληψη: Πάντα μόνος ανάμεσα στο πλήθος, ο Άρθουρ Φλεκ αναζητά να συνδεθεί. Καθώς περιφέρεται στην εχθρική Γκόθαμ Σίτι, φοράει δύο μάσκες. Τη μία τη φοράει ο ίδιος στο πρόσωπο του κάθε πρωί που δουλεύει ως κλόουν. Τη δεύτερη δεν μπορεί να τη βγάλει ποτέ. Είναι η μεταμφίεση που κρύβει τη μάταιη προσπάθειά του να γίνει μέρος του κόσμου, και όχι απλώς ένας «απόβλητος».
O Τοντ Φίλιπς («Hangover», «Σκυλιά του Πολέμου») αναποδογυρίζει την εικόνα του πιο διάσημου κινηματογραφικού κακού, κερδίζοντας τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία, γεγονός που θα του εξασφαλίσει, όπως όλα δείχνουν, και μια θέση στην οσκαρική κούρσα.
Ο Joker είναι μια εμβληματική φιγούρα όχι μόνο της κινηματογραφικής ιστορίας, αλλά και της ποπ κουλτούρας, την οποία ο Φίλιπς έρχεται να της προσδώσει μια εντελώς μη αναμενόμενη διάσταση. Επειδή στα κόμικ της σειράς υπάρχουν κάποια- και συχνά αντικρουόμενα - στοιχεία σχετικά με την ιστορία του Τζόκερ, ο Ο Φίλιπς έχει απόλυτη ελευθερία να συντάξει τη βιογραφία του διάσημου villain, όπως εκείνος θέλει. Και το κάνει με τον πιο πολιτικό και ρηξικέλευθο τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί, απευθυνόμενος ακόμα και σε όσους δεν αγαπούν καθόλου τους σουπερήρωες.
Ο Άρθουρ λοιπόν είναι ένα παιδί με πολλά προβλήματα, περίεργη εμφάνιση κι ένα υστερικό γέλιο που οφείλεται σε κάποια εγκεφαλική πάθηση . Ζει με την υπερπροστατευτική μητέρα του, που συνεχώς του λέει ότι γεννήθηκε για να κάνει τους άλλους να γελούν, εργάζεται ως κλόουν και ονειρεύεται μια καριέρα ως stand up comedian. Εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς του, ο καλοκάγαθος Άρθουρ συχνά πέφτει θύμα ψυχολογικού bullying, αλλά και σωματικών επιθέσεων, ενώ δεν λαμβάνει αξιοπρεπή βοήθεια από τον κρατικό μηχανισμό για τα θέματα υγείας που αντιμετωπίζει. Ζει σε ένα περιβάλλον που τον περιθωριοποιεί, με κρατικούς κοινωνικούς λειτουργούς που δεν τον ακούν όταν μιλάει και επί μονίμου βάσεως βρίσκεται στη θέση του θύματος. Όταν όμως ένας συνάδελφός του θα του δώσει ένα όπλο για να προστατευτεί, τότε σταδιακά θα αρχίσει η μεταμόρφωσή του.
Με μια αλληγορική σπουδή πάνω στην προσωπικότητα ενός μοναχικού ανθρώπου που δεν ταιριάζει στις νόρμες της κοινωνίας, παρόλο που εκείνος θα το ήθελε, ο Φίλιπς φτιάχνει μια συναρπαστική πολιτική ταινία, που ανατρέπει την ιδέα όχι μόνο του κακού Τζόκερ, αλλά και του καλού Μπάτμαν. Εδώ λοιπόν η οικογένεια Γουέιν αποκαθηλώνεται, αφού ο πατέρας της φατρίας παρουσιάζεται ως ένας αμείλικτος και στυγνός κεφαλαιοκράτης που αδιαφορεί για τον άνθρωπο. Το δε περιβάλλον του, ενώ παρακολουθεί με θέρμη τους «Μοντέρνους Καιρούς» του Τσάρλι Τσάπλιν, στην ουσία ευθύνεται για τους Άρθουρ αυτού του κόσμου αλλά και για την άρρωστη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο Γκόθαμ Σίτι.
Ταυτόχρονα, τα media και η εκμετάλλευσης του ανθρώπινου δράματος μπαίνουν στο στόχαστρο του Φίλιπς, μέσα από την τηλεοπτική εκπομπή που παρουσιάζει ένας γνωστός κωμικός και στην οποία ονειρεύεται να βρεθεί ο Άρθουρ.
Πηγαίνοντας όμως ακόμα ένα βήμα πέρα από την ψυχαναλυτική και κοινωνική διάσταση του Τζόκερ, τον χρήζει ηγέτη μιας βίαιης εξέγερσης των καταπιεσμένων της πόλης, που καταλήγει σε μια απέραντη αναρχία. Το ερώτημα που διατυπώνει είναι σαφές και ξεκάθαρο: ποιος γεννάει τη βία και ποιος τελικά οπλίζει το χέρι του κάθε Τζόκερ, στρέφοντας τον καθρέφτη ουσιαστικά στους εαυτούς μας.
Με μια εξαιρετική αισθητική, που δεν παραπέμπει άμεσα σε κόμικ, αλλά ούτε σε μια ρεαλιστική ταινία, ο Φίλιπς κινεί τα πρόσωπά του σε μια χρωματική παλέτα κίτρινων αποχρώσεων για να τα βάλει σ ε ένα εκτυφλωτικό λευκό φως σε καίριες στιγμές, ενώ συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο την πραγματικότητα του Τζόκερ με τα φαντασιακά του κομμάτια.
Συνοδοιπόρος στο όλο εγχείρημα ο συγκλονιστικός Χοακίν Φοίνιξ, ο οποίος κρατώντας την τρέλα του Τζακ Νίκολσον και τη σκοτεινιά του Χιθ Λέτζερ αλλά και το γκροτέσκ στοιχείο του Ρόμεο Καστέλο, προσθέτει μια εύθραυστη ψυχική ισορροπία και μια ανείπωτη μελαγχολία στον ρόλο, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι.