Ο κεντρικός πυρήνας της σειράς «The Chair», που ολοκληρώνεται σε μόλις 6 επεισόδια, αφορά την κρίση των Ανθρωπιστικών Επιστημών, καθώς και τη συζήτηση για το αν η επιστημονική μελέτης της Λογοτεχνίας έχει μέλλον τον 21ο αιώνα.
Μπορεί στην Ελλάδα να μην το έχουμε αντιληφθεί πλήρως, καθώς ως κοινωνία αντιμετωπίζουμε την αρχαιότητα ως αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς μας, στον υπόλοιπο όμως κόσμο, και ειδικά στην Αμερική όπου η τριτοβάθμια εκπαίδευση λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά με οικονομικά κριτήρια, διατυπώνεται πλέον ανοιχτά το ερώτημα γιατί να εξακολουθούμε να διαθέτουμε πόρους σε πεδία, όπως η λογοτεχνία. Πιο απλά, γιατί άραγε να διαβάζουμε κείμενα του 18ου αιώνα, που μπορεί τελικά να μην μας αφορούν; Ποια είναι η κοινωνική τους χρησιμότητα;
Η Sandra Oh, γνωστή από τη -για την επί σχεδόν 10 ετών -συμμετοχή της στο Grey’s Anatomy, είναι η Δόκτωρ Ji-Yoon Kim, μια καθηγήτρια Κορεάτικης-Αμερικανικής καταγωγής που καλείται να διευθύνει (ως η πρώτη γυναίκα και νεότερη Διευθύντρια στην ιστορία του) ένα τμήμα Αμερικανικής Λογοτεχνίας. Και ενώ η ίδια μπορεί όχι μόνο να εντοπίσει, αλλά και να αναδείξει τη σχέση της λογοτεχνίας του τότε με το σήμερα, δεν αργεί να αντιληφθεί πως στα χέρια της υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Το πρώτο που καλείται να αντιμετωπίσει είναι το ποιοι θα έπρεπε να διδάσκουν σε αυτό το πανεπιστήμιο. Από τη μία έχουμε μια Αφροαμερικανή καθηγήτρια που, μεταξύ άλλων, στις διαλέξεις της ενθαρρύνει τους φοιτητές της να αντιληφθούν το σύμπαν συγγραφέων όπως ο Χένρι Μέλβιλ μέσα από την ραπ μουσική. Και όμως, η διοίκηση του Πανεπιστημίου δείχνει να προτιμά έναν λευκό άντρα που έκανε τη διατριβή του πριν 30 χρόνια, είναι πετυχημένος συγγραφέας και στην πραγματικότητα πέρα από την καλή του εμφάνιση και την προσωπική του επιτυχία (αλλά και την υπόσχεση πως η έλευση του θα εξασφαλίσει νέες εγγραφές φοιτητών) δεν έχει να επιδείξει τίποτα παραπάνω. Ταυτόχρονα υπάρχει και η κλίκα των απαρχαιωμένων καθηγητών που δεν μοιάζουν καθόλου διατεθειμένοι να εξοικειωθούν με πιο σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας και απλά αναρωτιούνται γιατί οι δάφνες του παρελθόντος τους έχουν γεμίσει σκόνη.