Ο απαιτητικός και τελειομανής Ντέιβιντ Φίντσερ αποφασίζει να ρίξει φως στο παρασκήνιο μιας ταινίας που έχει μείνει στην Ιστορία της Έβδομης τέχνης, δηλαδή του «Πολίτη Κέιν», αποκαλύπτοντας τελικά το αληθινό πρόσωπο μιας βιομηχανίας που κάνει πολλά περισσότερα από το να παράγει ταινίες.
Έτσι, χρησιμοποιώντας το σενάριο του δημοσιογράφου πατέρα του Τζακ Φίντσερ, που πέθανε το 2003 -και σημειωτέον δεν έχει γράψει κανένα άλλο σενάριο- καταπιάνεται με την ξεχωριστή περίπτωση του Χέρμαν Μάνκιεβιτς, γνωστού και ως «Μανκ», που έγραψε μεταξύ άλλων τον «Πολίτη Κέιν» και ήρθε σε αντιπαράθεση με τον Όρσον Γουέλς. Ακολούθησε μια διαμάχη μεταξύ τους σχετικά με την πατρότητα του σεναρίου, ο Μανκ αρνήθηκε να μην μπει το όνομά του στους τίτλους, όπως επίμονα ζητούσε ο Γουέλς και τελικά οι δυο τους μοιράστηκαν το Όσκαρ -το ένα και μοναδικό που πήρε η ταινία.
Ο Μανκ ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση: πνευματώδης, βιτριολικός, αμετανόητα καυστικός, αλκοολικός και στοιχηματζής, έφτασε στο Χόλιγουντ σε μια περίοδο που τα μεγάλα στούντιο αναζητούσαν καλούς συγγραφείς. Ταυτόχρονα ανήκε στην «αυλή» του εκδότη Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, στον οποίο στήριξε και τον χαρακτήρα του «Πολίτη Κειν», ενώ γνώριζε προσωπικά την ερωμένη του, την Μάριον Ντέιβις. Γρήγορα όμως έπεσε στα αζήτητα, αν και είχε σημειώσει αξιομνημόνευτη επιτυχία, μέχρι που το παιδί-θαύμα της Αμερικής, ο Γουέλς, τον εμπιστεύτηκε.
Όμως επειδή ο Μανκ είχε ένα ατύχημα στο οποίο είχε σπάσει το πόδι του, συν το γεγονός ότι δεν μπορούσε να ελέγξει το πρόβλημα που είχε με το ποτό, ο Γουέλς αποφάσισε να τον υποβάλλει σε μια πολυτελή καραντίνα, προκειμένου να τελειώσει τη «δουλειά». Έτσι τον έστειλε να αναρρώσει σε ένα ράντσο, έξω από το Λος Άντζελες, με μια γραμματέα, μια νοσοκόμα και τον στενό του συνεργάτη, τον Τζον Χάουζμαν, που θα έλεγχε την πρόοδό του.
Από αυτό το σημείο ξεκινάει η αφήγηση του Φίντσερ που μέσα από φλας μπακ θα μας μεταφέρει στην εποχή του θρυλικού «Παλιού Χόλιγουντ». Η αλήθεια είναι πως στις δύο ώρες και τα δέκα λεπτά που διαρκεί η ταινία, το κομμάτι που αφορά τον "Πολίτη Κέιν" καταλαμβάνει ένα μικρό μέρος, και ο ίδιος ο Όρσον Γουέλς, παρουσιάζεται ως μια σκιά, που όταν τελικά εμφανίζεται δεν έχει καμία σχέση με τον μεγαλοφυή δημιουργό που άλλαξε τον κινηματογράφο. Το σενάριο άλλωστε του πατέρα Φίντσερ βασίζεται στο άρθρο της έγκριτης κριτικού Πολίν Κέιελ, που το 1971 τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ του Μάνκιεβιτς, αποκαθηλώνοντας εντελώς τη συμβολή του Ουέλς στη συγγραφή του σεναρίου.
