Μέχρι και πριν από λίγο διάστημα, ο μοναδικός λόγος ύπαρξης ενός ρολογιού στον καρπό του χεριού μου ήταν αυτό το χαριτωμένο μπλιγκ μπλιγκ που έκανε καθώς ερχόταν σε επαφή με τα ασημένια μου βραχιόλια.
Αν και στις δεκαετίες των (αθάνατων) 80s και 90s αυτό το statement κομμάτι έζησε μεγάλες δόξες, εδώ και αρκετά χρόνια έχει αντικατασταθεί από ένα (όσο να πεις) πιο λειτουργικό, πιο σύγχρονο και πιο ντιζαϊνάτο smartwatch. Δηλαδή από ένα έξυπνο ρολόι, που πέρα από μια σειρά προγραμμάτων που διαθέτει, σου λέει και την ώρα όταν χρειαστεί. Σε μια αναδρομή στο δικό μου παρελθόν και τη σχέση μου με τον χρόνο μετράω πολλά ρολόγια. Είτε από φίλους ως δώρα γενεθλίων, είτε από γονείς ως δώρα αποφοίτησης ή απλά ως δώρα από εμένα σε μένα (αντί για τσάντες και παπούτσια).
Κάπου στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν το πρώτο smartwatch -με περιορισμένες ακόμα δυνατότητες- εμφανίστηκε δειλά δειλά στα καταστήματα τεχνολογίας, γνωρίζαμε όλοι ότι ήρθε για να αντικαταστήσει όχι μόνο το συμβατικό ρολόι αλλά και άλλα γκάτζετ που μπορεί μέχρι τότε να χρησιμοποιούσαμε προκειμένου να μετράμε και να καταγράφουμε ενδείξεις, μέσα από σήματα και πληροφορίες που στέλνει το σώμα μας.
