Ανακαίνιση στα 33 τ.μ.: Πώς ένας αρχιτέκτονας έδωσε νέα πνοή σ' ένα μικροσκοπικό σπίτι που τα χωράει όλα
Ένα μικροσκοπικό σπίτι 33 τ.μ. μετατράπηκε σε παράδειγμα ευρηματικού σχεδιασμού, με έμφαση στο φως, την αποθήκευση και την ποιότητα ζωής σε περιορισμένο χώρο.
Στο Παρίσι, τα διαμερίσματα σπάνια έχουν συμμετρικές γραμμές ή ευθείες γωνίες. «Πρέπει να δουλέψεις με αυτό που υπάρχει, να γίνεις δημιουργικός και να κάνεις το σπίτι όσο πιο ευρύχωρο και φωτεινό γίνεται», αναφέρει στο περιοδικό Never Too Small ο αρχιτέκτονας François Le Pivain.
Ως συνιδρυτής του αρχιτεκτονικού γραφείου sŌne Building Workshop, εφάρμοσε αυτή τη φιλοσοφία όταν ανέλαβε την ανακαίνιση του σπιτιού της αδελφής του, δίπλα στη γραφική αγορά Marché de l’Olive στη βόρεια πλευρά του Παρισιού.
Δείτε την ανακαίνιση του σπιτιού των 33 τ.μ.
Για το διαμέρισμα των 33 τετραγωνικών μέτρων υπήρχε μια απλή αλλά απαιτητική επιθυμία: περισσότερο φως, περισσότεροι αποθηκευτικοί χώροι για ρούχα και μια συνεχώς αυξανόμενη συλλογή από φυτά.
Με σκοπό να μεγιστοποιήσει το φως και την αίσθηση ευρυχωρίας, ο Le Pivain απομάκρυνε αρκετούς εσωτερικούς τοίχους, αφήνοντας το φυσικό φως από τα τρία μεγάλα παράθυρα να διαχέεται ανεμπόδιστα σε όλο το σπίτι.
Η καρδιά του νέου σχεδιασμού ήταν η χρήση χειροποίητων κατασκευών από ξύλο σημύδας, οι οποίες διαμορφώνουν την είσοδο, την κουζίνα, τη βάση του παταριού και το καθιστικό. «Οι ξύλινες κατασκευές διατρέχουν ολόκληρο τον χώρο και δημιουργούν μια φυσική ροή μεταξύ των διαφορετικών ζωνών», εξηγεί ο ίδιος.
Η επιλογή του ξύλου δεν ήταν απλώς αισθητική, αλλά κυρίως λειτουργική. Η κατασκευή ενσωματώνει αποθηκευτικούς χώρους σχεδιασμένους ειδικά για το διαμέρισμα, με στόχο την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση κάθε διαθέσιμου εκατοστού. Όπως σημειώνει ο Le Pivain, «προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε κάθε τετραγωνικό εκατοστό για μέγιστη αποδοτικότητα».
Στην είσοδο, μια ντουλάπα πλήρους ύψους εξυπηρετεί τόσο την καθημερινή όσο και τη μακροχρόνια αποθήκευση. Η κουζίνα διαθέτει ντουλάπια και ένα ντουλάπι τροφίμων, προσφέροντας ανέλπιστα πρακτικές λύσεις για έναν τόσο μικρό χώρο. Καθ’ όλο το μήκος του σαλονιού, χαμηλά ντουλάπια λειτουργούν ταυτόχρονα ως εκθετήριο για φυτά και διακοσμητικά αντικείμενα.
Ακόμη και οι σκάλες προς το πατάρι κρύβουν επιπλέον χώρο – μέσα στα σκαλοπάτια υπάρχουν μικρά ντουλάπια που εξυπηρετούν τόσο την αποθήκευση όσο και την έξτρα φιλοξενία. Στο πατάρι, ανοιχτά ράφια περιμετρικά του χώρου ορίζουν ένα υπνοδωμάτιο-καταφύγιο. Ο αρχιτέκτονας το περιγράφει ως «ένα ζεστό κουκούλι, όπου συνδυάζεται η αίσθηση ελευθερίας με την απόλυτη οικειότητα».
Η ίδια η διαδικασία της ανακαίνισης αποκάλυψε ευκαιρίες που επηρέασαν καθοριστικά τον τελικό σχεδιασμό. Η ιδέα για το πατάρι, για παράδειγμα, προέκυψε όταν αφαιρέθηκε η παλιά ψευδοροφή και αποκαλύφθηκαν 50 επιπλέον εκατοστά ύψους – αρκετά για να ενσωματωθεί ένας νέος χώρος πάνω από την κουζίνα. Μία μόνο αποκάλυψη, που άλλαξε ριζικά τη λειτουργικότητα του σπιτιού.
Η αναμόρφωση του μπάνιου έφερε τη δική της πρόκληση. Αρχικά, υπήρχαν ξεχωριστοί χώροι για το μπάνιο και την τουαλέτα, οι οποίοι συγχωνεύτηκαν σε ένα ενιαίο δωμάτιο. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε την τοποθέτηση μιας παραδοσιακής ντουλάπας μπάνιου, η οποία όμως αποδείχθηκε ασύμβατη με τον περιορισμένο χώρο. Η λύση δόθηκε μέσα από την κατασκευή μιας γωνιακής, ειδικά σχεδιασμένης επιφάνειας, που εξασφαλίζει άνεση και εργονομία στην κίνηση.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών, επανεμφανίστηκαν και ιστορικά στοιχεία του διαμερίσματος, που είχαν καλυφθεί με τα χρόνια. Οι αρχικές γύψινες διακοσμήσεις της οροφής, ξεχασμένες κάτω από στρώσεις παλαιών ανακαινίσεων, διατηρήθηκαν και βάφτηκαν πράσινες, ως ένας διακριτικός φόρος τιμής στην ιστορία του κτηρίου. Αυτές οι ανακαλύψεις, αν και τυχαίες, καθόρισαν εξίσου την ταυτότητα του χώρου, προσδίδοντας βάθος και χαρακτήρα στην ανακαίνιση.
Για τον Le Pivain, ο σχεδιασμός μικρών χώρων δεν είναι μόνο θέμα εργονομίας, αλλά και μια πράξη κοινωνικής ευθύνης. «Δεν υπάρχει πιο ουσιαστική ευκαιρία για έναν αρχιτέκτονα από τον σχεδιασμό ενός σπιτιού. Είναι στο επίκεντρο της καθημερινής ζωής που η αρχιτεκτονική αποκτά το πλήρες νόημά της», τονίζει.
Σε μια πόλη όπως το Παρίσι, όπου ο χώρος είναι δυσεύρετος και η αστική πυκνότητα αυξάνεται, η επαναξιοποίηση υπαρχόντων κατοικιών δεν είναι απλώς αναγκαία -αποτελεί μια ευκαιρία να επαναπροσδιοριστεί η αστική εμπειρία με βιώσιμους, ανθρώπινους όρους.
