Villa «Π»: Η συγκλονιστική βίλα στο Ελληνικό είναι μια ωδή στην μοντέρνα αρχιτεκτονική

Μια συγκλονιστική βίλα με το όνομα Villa «Π» σχεδιάστηκε από το αρχιτεκτονικό γραφείο Potiropoulos+Partners στο Ελληνικό.

Πρόκειται για μια κατοικία 1.250 τ.μ. και έξι υπνοδωματίων που πήρε το όνομά της από το σχήμα που δημιουργεί. Κυριαρχεί το λευκό χρώμα που συναντά το μπλε της πισίνας και το πράσινο της γύρω βλάστησης και όλα αυτά σε έναν μοντέρνο καμβά με design χώρους.

Η Villa «Π» θέτει όρια, παράγει χώρο, απ’ άκρη σ’ άκρη του χώρου, σε ένα συνεχές βιωματικό παρόν, που υπάρχει ο άνθρωπος. Για τον φιλόσοφο Heidegger, «μόνο σε μια κατοικία συμφιλιωμένη με την φύση ο άνθρωπος είναι-μέσα-στον-κόσμο και σε μία ασφαλή σχέση μαζί του». Στο πλαίσιο αυτό η αναζήτηση μιας ισορροπημένης σχέσης ανάμεσα στο κτίριο και την φύση παραμένει κεντρικό ζητούμενο.

Ειδικότερα στις ημέρες μας, όταν η πρόοδος της επιστήμης οδηγεί σε έναν τρόπο ζωής που όλο και περισσότερο κυριαρχείται από τα προϊόντα αλλά και τα σύμβολα της τεχνολογίας. Σε αυτό το τεχνο-κεντρικό περιβάλλον οφείλει η αρχιτεκτονική να αντιτάξει τις αρχές της οικολογίας και τον πολιτισμό, με το να διαμεσολαβεί ανάμεσα στα φυσικά φαινόμενα, την ιστορία και τον άνθρωπο, προκειμένου να ικανοποιήσει θεμελιώδεις ανάγκες του που έχουν πλέον σχεδόν ξεχαστεί.

Εννοιολογικά η «ηθική» του σχεδιασμού προκύπτει από το «habitus», δηλαδή τις «συνήθειες». Σχετίζεται με τον τρόπο ζωής, με την ατμόσφαιρα της διαβίωσης, δεν απευθύνεται άμεσα στο κτίριο/κατασκευή, αλλά κυρίως στο βίωμα που αυτό προκαλεί. Ο φυσικός χώρος του ανθρώπου είναι εντέλει και ο βιωματικός του χώρος, και το αντίστροφο.

Η «αφήγηση» που επινοήθηκε στην περίπτωση της Villa «Π» δεν είναι απλά μια εικονογραφική μεταφορά, αλλά μια διαρκής διάδραση που προτρέπει τον χρήστη να αφουγκραστεί την συνομιλία του Τόπου –το φυσικό περιβάλλον αφενός, και την μνήμη της ελληνικής ιστορίας και παράδοσης, με την βαθύτερη σημασία της στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφετέρου– με τον σύγχρονο τρόπο κατοίκησης. Κατά την συνθετική διαδικασία προβλέφθηκε μια γεωμετρία ζώνης, η οποία συγκεντρώνει στα όριά της όλες τις στεγασμένες λειτουργίες, ενώ αντίστοιχα οργανώθηκαν οι υπαίθριες δραστηριότητες.

Ακολουθώντας την εικόνα που ξεδιπλώνει το τοπιακό πανόραμα, η εσωτερική συγκρότηση παραθέτει διαφορετικές, αλληλοεξαρτημένες όμως μεταξύ τους προτεραιότητες θεάσεων και χωρικών ρόλων. Η αρχιτεκτονική «ιδέα» διαπραγματεύεται τον διάλογο ανάμεσα στο κτίριο και το τοπίο, ταξινομώντας τόσο το εσωτερικό του όσο και τον υπαίθριο χώρο του σε περιοχές συνεύρεσης ή περισσότερο ιδιωτικές, σε εξωστρεφείς είτε εσωστρεφείς, σε καθημερινές ή αναπάντεχες.

Με τον τρόπο αυτό η τελική οργάνωση σχηματίζεται από άθροισμα επιμέρους ιεραρχημένων ενοτήτων που αναλογούν στις διαβαθμίσεις της θέας και του χώρου. Προκύπτει έτσι μια συνολική λιτή ορθοκανονική δομή που αποτελεί την εξισορρόπηση όλων αυτών των σχέσεων φανερώνοντας με απλά μέσα την συνολική λογική του σχεδιασμού.

Το κτίριο αναδεικνύεται σε διαμεσολαβητή ανάμεσα στον χρήστη, την φύση και την ιστορία, σε έναν καμβά πάνω στο οποίο διασταυρώνονται διαφορετικές ροές διερευνήσεων. Η προσέγγιση αυτή, όπως εκφράζεται χωρικά, διαθέτει υλικότητα, πυκνότητα, βαρύτητα, θερμοκρασία και ακουστική ποιότητα, στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με αφηρημένες έννοιες αλλά με ένα εμπεριστατωμένο βίωμα.

Ο μικρόκοσμος που δημιουργείται επιτρέπει την συμμετοχή σε μια σειρά δράσεων που σχετίζονται με το τεχνητό στοιχείο και το φυσικό, το πρώτο πλάνο και το φόντο, με την καθημερινότητα και το έκτακτο, τον παρόντα χρόνο και την μνήμη, ενεργοποιώντας αισθήσεις και συναισθήματα που αντιστοιχούν κάθε φορά στην εν δυνάμει ατμόσφαιρα της στιγμής. Σ’ αυτό το «ταξίδι» βιώματα και χώροι διασταυρώνονται μεταξύ τους παρέχοντας μια άμεση εμπειρία από διαφορετικές «ιστορίες» που διεισδύουν η μια στην άλλη.