Γιώργος Λιάγκας: «Παράσημό μου όταν λένε ότι είμαι καλός πατέρας, μετά καλός καπετάνιος και στο τέλος παρουσιαστής»

Ο Γιώργος Λιάγκας, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, ξετυλίγει το νήμα της ζωής του: τα παιδικά χρόνια στον Υμηττό, το διαζύγιο των γονιών του, την επαγγελματική του πορεία, τη μοναδική σχέση που έχει αναπτύξει με τους γιους του, ενώ εξηγεί γιατί επέλεξε αυτή τη φορά να αφήσει να βγει στη δημοσιότητα η σχέση του με τη Μαρία Αντωνά.

Μεσημέρι μιας ηλιόλουστης φθινοπωρινής ημέρας, τον συναντώ στο καμαρίνι του. Ο χώρος είναι γεμάτος χαρούμενες φωτογραφίες των παιδιών του και συντροφιά του έχει την παιχνιδιάρα τετράποδη Φούσκα. Υπήρξε αρχισυντάκτης μου σε εφημερίδα όταν έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο - μέσα από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε στις συσκέψεις έμαθα πως το πιο δυνατό όπλο του δημοσιογράφου είναι το ρεπορτάζ.

Κρατάω έντονα δύο στοιχεία που, για μένα, συμπληρώνουν το παζλ της προσωπικότητάς του: από τη μία τον δημοσιογράφο που αναζητεί διαρκώς πρωτογενή θέματα και έχει πάντα την πληροφορία για να πάει το ρεπορτάζ ένα βήμα παραπέρα, και από την άλλη τον άνθρωπο που δεν κρύβει την τρυφερότητά του ως πατέρας.

Γιώργος Λιάγκας: «Η επιτυχία ήρθε όταν σταμάτησα να προσπαθώ να είμαι πρώτος»

Μεγάλωσα στον Υμηττό. Τότε η περιοχή είχε αλάνες και ένα όμορφο δασάκι, όπου παίζαμε με τις ώρες ποδόσφαιρο και «πόλεμο» - είχα συνέχεια ματωμένα γόνατα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ωραία και χαρούμενα, μέχρι την ηλικία των επτά. Από εκεί και μετά όλα άλλαξαν για μένα, λόγω του χωρισμού των γονιών μου. Ήμουν μοναχοπαίδι και το βίωσα μόνος μου. Από ένα παιδί εξωστρεφές, «η ψυχή της παρέας», που έβγαινε έξω και οργάνωνε τις ομάδες του ποδοσφαίρου, έγινα το ακριβώς αντίθετο: ντροπαλός και εσωστρεφής.

Ντρεπόμουν που χώρισαν οι γονείς μου. Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν συνηθισμένο οι γονείς να παίρνουν διαζύγιο, ένιωθα σαν να ήμουν «δαχτυλοδεικτούμενος». Και ακόμη κι αν δεν ήμουν, εγώ έτσι αισθανόμουν. Οι γονείς μου δεν φρόντισαν να μου εξηγήσουν ότι «δεν φταις εσύ, δεν έχεις κάνει κάτι κακό». Οι ψυχολόγοι λένε πως, όταν χωρίζουν οι γονείς, το πρώτο πράγμα που αισθάνονται τα παιδιά είναι ότι εκείνα ευθύνονται. Άρα, το πρώτο που πρέπει να τους πει κάποιος είναι ότι πρόκειται για μια δική τους απόφαση, ότι δεν έχει να κάνει με το παιδί, ότι δεν πρέπει να ντρέπεται και ότι από εδώ και πέρα θα ζήσουμε με αυτή τη νέα συνθήκη, αλλά θα είμαστε κοντά του.

Εμένα δεν μου τα είπε κανείς αυτά. Κλείστηκα στον εαυτό μου και έβλεπα από το μπαλκόνι του σπιτιού τους φίλους μου να παίζουν μπάλα. Αυτό βίωνα για πολλά χρόνια, μέχρι το λύκειο. Είχα ελάχιστους φίλους.

Στα δικά μου χρόνια, η εφηβεία ξεκινούσε γύρω στα δεκαέξι. Τα πρώτα μου φλερτ ήρθαν στη Β’ Λυκείου. Σήμερα, τα παιδιά μου, που είναι μικρότερα, ήδη μου μιλούν για κορίτσια που τους αρέσουν. Παρατηρώ πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ.

Κάπου εκεί, στα μέσα του λυκείου, δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά βρήκα μια εσωτερική δύναμη που με έκανε να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Ξαφνικά, ξαναβγήκε η εξωστρέφειά μου. Έγινα πρόεδρος στο 15μελές, διοργάνωσα την πενθήμερη εκδρομή -τότε ήταν κάτι πολύ σημαντικό- και ξαναβρήκα τη δημοφιλία, τη λάμψη και το χαμόγελό μου. Από τα οκτώ μου μέχρι τα δεκαέξι μου το διαζύγιο των γονιών μου και η δύσκολη σχέση με τη μητέρα μου με στοίχειωναν.

Με ρωτάς αν με έχει διαμορφώσει η σχέση με τη μητέρα μου. Λες να μη με έχει διαμορφώσει; Δεν έχω μιλήσει ποτέ με λεπτομέρειες, ούτε τώρα θα το κάνω. Σέβομαι κάποια πράγματα και δεν θέλω να με λυπούνται. Πολλές φορές, όταν λες κάτι προσωπικό, νομίζουν ότι το κάνεις για να γίνεις συμπαθής. Δεν θα το έκανα ποτέ. Είναι ένα πολύ προσωπικό κομμάτι της ζωής μου.

Όπως πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την καλύτερη σχέση με τη μητέρα τους, έτσι κι εγώ βίωσα απουσία πολλών χρόνων από τη ζωή μου. Όταν ένα παιδί δεν μεγαλώνει μέσα στην πλήρη σύνθεση της οικογένειας, και η μητερα στην πορεία απουσιαζει δημιουργούνται κενά. Αυτά τα κενά, αργότερα, τα συναντάς μπροστά σου και καλείσαι, είτε μόνος σου, είτε με τη βοήθεια ενός ειδικού, να τα αντιμετωπίσεις. Ό,τι έχουμε ζήσει στην παιδική ηλικία, μεγαλώνοντας το βρίσκουμε μπροστά μας.

Πιθανόν να έχω μεγάλη επιφύλαξη απέναντι σε οποιαδήποτε γυναίκα μπαίνει στη ζωή μου. Θέλω διπλά και τριπλά να μου αποδείξει ότι με αγαπά και με αποδέχεται για αυτό που είμαι. Είμαι πολύ πιο καχύποπτος με τους ανθρώπους γύρω μου. Για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μου, πρέπει να συμβούν πολλά ώστε να νιώσω ασφάλεια και να μπορέσω να ανοιχτώ.

Όλο αυτό ίσως συνδέεται με την αγοραφοβία που έχω όταν βρίσκομαι σε εξωτερικούς χώρους. Είναι, μάλιστα, ένας από τους λόγους για τους οποίους αποφεύγω τα δημόσια καλέσματα. Σπάνια πηγαίνω στα κοσμικά. Ακόμη κι όταν χρειάζεται να παρευρεθώ κάπου, θα καθίσω σε μια γωνιά, τελευταίος - σαν το «μαλωμένο παιδί». Όταν βλέπω κάμερες, τις αποφεύγω στο 99%. Δεν σνομπάρω τους συναδέλφους μου, απλώς δεν μου αρέσει αυτού του είδους η δημοσιότητα.

Πώς γίνεται, θα μου πεις, να μη μου αρέσει η δημοσιότητα και ταυτόχρονα να είμαι παρουσιαστής σε εκπομπή; Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ξεκίνησα ως δημοσιογράφος της ενημέρωσης. Όταν ανέλαβα να παρουσιάζω το δελτίο ειδήσεων του Star, ο τότε διευθυντής μου, Σταμάτης Μαλέλης, διαπίστωσε ότι το δελτίο δεν λειτουργούσε όπως θα έπρεπε. Έτσι, αποφασίσαμε να το προσαρμόσουμε: Να έχει πιο «light» ύφος, περισσότερη ψυχαγωγία και λιγότερη ενημέρωση. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό - σημείωσε τεράστια επιτυχία. Από τότε η επαγγελματική μου άνοδος ταυτίστηκε με εκείνο το δελτίο.

Ως πρόσωπο της ψυχαγωγίας, παρουσίασα παιχνίδια, late night και shows με τεράστια επιτυχία, μέχρι που αποφάσισα να κάνω αυτό που όλοι κάνουμε στη ζωή: Να εκφράζω την άποψή μου για όλα τα θέματα. Έχοντας δημοσιογραφικό υπόβαθρο, θεώρησα ότι αυτή η διάθεση για συζήτηση χωρούσε σε μια καθημερινή εκπομπή όπου συνυπάρχουν πολιτικά, κοινωνικά και lifestyle θέματα. Έτσι, ξεκίνησα αυτό το format πριν από πολλά χρόνια, το οποίο, όπως βλέπουμε σήμερα, ακολουθείται από το σύνολο των καθημερινών εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης.

Δεν με νοιάζει αν κάποιοι το χαρακτηρίζουν infotainment. Αυτό το concept υπάρχει εδώ και δεκαετίες στην αμερικανική τηλεόραση. Δεν είπα ποτέ ότι θα αναλύουμε βαρυσήμαντα πολιτικά ζητήματα, είπα πως θα συζητάμε όσα απασχολούν την κοινωνία και τους ανθρώπους. Για μένα, μια μονοθεματική εκπομπή θα ήταν βαρετή.

Όσο για τα «χτυπήματα» που δέχομαι κατά καιρούς; Επειδή το έχω σκεφτεί πολύ, πιστεύω δεν είναι για τα λαθη που έχω κάνει. Όλοι κάνουμε λάθη. Έχω κάνει και εγώ δύο-τρία μεγάλα λάθη, που δικαίως τα έχω πληρώσει. Ευτυχώς, τα κατάλαβα αμέσως, ζήτησα συγγνώμη και τα αντιμετώπισα με ειλικρίνεια.

Η κριτική που δέχομαι κατά καιρούς, δεν έχει να κάνει μόνο με τα λάθη αυτά. Γιατί πιστεύω πως ο κόσμος αντιλαμβάνεται την ειλικρινή συγγνώμη και κυρίως ότι ποτέ δεν υπήρξε πρόθεση. Δεν έχω εμμονές με ανθρώπους ή καταστάσεις, δεν στοχοποιώ κανέναν για να τον «πυροβολώ» καθημερινά. Τα λάθη μου ήταν στιγμιαίες, λανθασμένες αντιδράσεις. Ζητάς συγγνώμη και συνεχίζεις. Εκτιμώ ότι ο κόσμος αυτό μου το έχει συγχωρέσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας.

Αν δεν εκφράζεις άποψη, είσαι αρεστός σε όλους. Αν, όμως, εκφράζεις τη γνώμη σου, είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα διαφωνούν. Αν γύριζα πίσω και έκανα μόνο καθαρή ψυχαγωγία, τηλεπαιχνίδια, shows, ωραίες συνεντεύξεις, σίγουρα θα ήμουν πιο «συμπαθής». Δεν θα υπήρχε λόγος να με κρίνει κανείς. Όμως, όταν έχεις άποψη, δεν γίνεται να συμφωνούν όλοι μαζί σου.

Είμαι πληθωρικός χαρακτήρας, έχω άποψη, δεν προσπαθώ να την επιβάλλω, αλλά να την υποστηρίξω δυναμικά. Κι αυτό, αναπόφευκτα, πολώνει τον κόσμο.

Αποφάσισα να λέω τη γνώμη μου αδιαφορώντας αν θα ενοχλήσω την εκάστοτε κυβέρνηση, την αντιπολίτευση ή κάποιον από τον χώρο του lifestyle. Οι μισοί με επικρίνουν και οι άλλοι μισοί λένε «επιτέλους, κάποιος λέει την αλήθεια». Αν πω κάτι διαφορετικό, εκείνοι που με έβριζαν θα βγουν την επόμενη ημέρα να με συγχαρούν, ενώ οι υπόλοιποι θα αρχίσουν να με κατηγορούν. Έτσι είναι - μαθαίνεις να ζεις με αυτό.

Πλέον μαθαίνεις να ζεις και με την τοξικότητα, η οποία δεν έχει κανένα φρένο ή μέτρο. Στην τηλεόραση υπάρχουν κάποιοι κανόνες, υπάρχει ένα όριο μέχρι το οποίο μπορείς να φτάσεις, στο Διαδίκτυο όμως δεν υπάρχει τίποτα από αυτά και πραγματικά δεν ξέρω πού θα οδηγηθούμε. Το δύσκολο είναι να αντέξεις να το διαχειριστείς και στην καθημερινότητά σου. Δεν είμαστε μόνοι μας - έχουμε παιδιά, οικογένειες. Τα παιδιά πάνε σχολείο, και εκεί ο καθένας μπορεί να τους πει: «Ο μπαμπάς σου σήμερα είπε αυτό». Και άντε μετά να τους εξηγήσεις πως ο μπαμπάς δεν είπε ακριβώς αυτό, αλλά κάτι που κάποιος άλλος το διαστρέβλωσε. Είναι ένας φαύλος κύκλος που, ειλικρινά, δεν ξέρω πού θα μας βγάλει. Τρέμω για το μέλλον.

Γιώργος Λιάγκας: Δεν έχω φτάσει ποτέ στο σημείο να πω «τα παρατάω»

Τον ρωτώ αν έχει «γερό στομάχι» και πώς του φαίνεται που ορισμένες εκπομπές επιμένουν να τον «χτυπούν». «Κοίτα, το τελευταίο διάστημα χαίρομαι που υπάρχουν συνάδελφοι που παραδέχονται δημόσια ότι "παίζουμε τον Λιάγκα γιατί ξέρουμε πως θα κάνουμε νούμερα". Είναι μια ειλικρινής παραδοχή για το πώς με αξιοποιούν. Αν μιλάμε τηλεοπτικά, άλλες φορές έχω αντοχές, άλλες όχι. Προσπαθώ να μη διαβάζω τι γράφεται, αλλά όταν μαθαίνω ότι έχουν διαστρεβλώσει τα λόγια μου, με ενοχλεί. Πρόσφατα, για παράδειγμα, με την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι στο Σύνταγμα, και ενώ έκανα καθημερινά αυστηρότατη κριτική στην κυβέρνηση για τους λάθους χειρισμούς της και στο θέμα αυτό αλλά και συνολικά για το έγκλημα των Τεμπών, βγήκε μια εκπομπή που έκοψε και έραψε τα λόγια μου έτσι ώστε να φαίνεται ότι η θέση μου ήταν άλλη. Αυτό με εξοργίζει. Είναι ανθρωποφαγικό. Μην κάνεις κριτική σε κάτι που θα ήθελες να είχα πει. Οι περισσότεροι με αντιμετωπίζουν όχι με βάση αυτά που είπα, αλλά με βάση αυτά που θα ήθελαν να έχω πει - κι αυτό είναι που με πειράζει περισσότερο και μου χαλάει το στομάχι».

Στη συνέχεια τον ρωτώ αν έχει σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσει ή να κινηθεί νομικά. «Μέχρι σήμερα δεν έχω κάνει αγωγές, αλλά δεν αποκλείω κάποια στιγμή να το κάνω αν αυτά που λέγονται στεναχωρήσουν τους δικούς μου ανθρώπους. Για μένα προσωπικά, όχι, δεν είναι στη φιλοσοφία μου. Δεν έχω φτάσει ποτέ στο σημείο να πω "τα παρατάω". Γιατί να το κάνω; Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Η δημοσιογραφία και η τηλεόραση είναι ένας μαγικός κόσμος, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Πιστεύω ότι όσοι έχουμε δημόσιο λόγο, με τα καλά μας και τα λάθη μας, οφείλουμε να βάζουμε ένα μικρό λιθαράκι για να πάει η κοινωνία μπροστά» παραδέχεται.

Στο ερώτημα αν οι απόψεις του εκφράζουν τον μέσο τηλεθεατή, απαντά: «Κάποιες φορές τον εκφράζουν, άλλες είμαι πιο ήπιος ή πιο αυστηρός απ’ όσο θα έπρεπε. Συχνά, κάνοντας την αυτοκριτική μου, σκέφτομαι πως σε ορισμένα θέματα έπρεπε να ήμουν πιο έντονος και σε άλλα πιο συγκρατημένος. Όταν είμαι στον “αέρα”, δείχνω αληθινά τα συναισθήματά μου - όταν στενοχωριέμαι, παθιάζομαι ή θυμώνω. Πάντως, σταθερά ο κόσμος στον δρόμο μού λέει "συμφωνούμε-διαφωνούμε, είσαι ο μόνος που τολμάς να λες αλήθειες και να τα βάζεις με τους ισχυρούς". Αυτό μου δίνει μεγάλη δύναμη, χαρά και μου ανανεώνει το πάθος για αυτή τη δουλειά».

«Μου λείπουν τα μεγάλα σόου»

Έχοντας παρουσιάσει πλήθος projects, από τηλεπαιχνίδια έως βραδινά talk shows, τον ρωτώ τι θα ήθελε να κάνει στη συνέχεια και αν η πρωινή εκπομπή εξακολουθεί να τον εκφράζει. «Κάνω πολλά χρόνια πρωινή εκπομπή και γνωρίζω ότι κάποια στιγμή αυτός ο κύκλος θα κλείσει - δεν ξέρω πότε. Όσο, όμως, θεωρώ ότι μπορώ να εκφράζω μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, θα συνεχίσω. Φυσικά, πρέπει να διαβάζεις συνεχώς τι θέλει ο τηλεθεατής - άλλες φορές ζητάει περισσότερα θέματα lifestyle, άλλες κοινωνικά ή πολιτικά. Παράλληλα, σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον οφείλεις να φέρεις και νούμερα για το κανάλι, όχι μόνο να κάνεις καλές εκπομπές για εσένα. Το πρωινό με εκφράζει και θα το συνεχίσω. Το πότε θα ολοκληρωθεί και τι θα κάνω μετά δεν το γνωρίζω ακόμη. Αγαπώ, όμως, βαθιά όλα τα projects που έχω υπηρετήσει και σίγουρα κάποια στιγμή θα κάνω κάτι διαφορετικό στην τηλεόραση. Μου λείπουν τα μεγάλα σόου, μου λείπει ένα ωραίο late night και σίγουρα θα 'θελα να κλείσω την καριέρα μου όπως την ξεκίνησα, με ένα δελτίο ειδήσεων, αλλά προσαρμοσμένο στην εποχή του. Παρεμβατικό. Με πολυ ρεπορτάζ και άποψη για τα θέματα».

Τον ρωτώ, έπειτα, αν παρακολουθεί τα νούμερα τηλεθέασης. «Τα κοιτάζω, με ενδιαφέρουν και είμαι από πάνω τους - αλλά όχι με την εμμονή που είχα παλαιότερα. Κάποτε πίστευα πως αν δεν είσαι πρώτος, δεν αξίζεις τίποτα. Έτσι έμαθα στο ξεκίνημά μου, και έτσι λειτούργησα για χρόνια. Πια δεν το βλέπω έτσι. Φυσικά, για την ομάδα σου και το κανάλι οφείλεις να φέρεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Προσπαθούμε να εκφράσουμε το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι του κοινού και να φέρουμε τη διαφήμιση που χρειάζεται το κανάλι. Στην πρωινή ζώνη, όπου το κοινό είναι κυρίως γυναικείο, υπάρχουν θέματα που προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν, αλλά τα προβάλλω με σεβασμό, αγάπη και ευγένεια, γιατί αυτό το κοινό θέλει να τα δει.

Αν εγώ έβγαλα εκτός τη Λίτσα Πατέρα από το “Πρωινό”; Τη Λίτσα Πατέρα την αγαπώ, τη σέβομαι και την εκτιμώ βαθύτατα. Είναι από τους σημαντικότερους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί και μια πραγματική κυρία, με "Κ" κεφαλαίο. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά, πίστεψέ με, ήταν από τις ωραιότερες συνεργασίες της καριέρας μου και θεωρώ εξαιρετικά τιμητικό ότι συνεργαζόμασταν τόσα χρόνια. Δεν μπορώ, όμως, να παίρνω αποφάσεις που αφορούν το αν θα υπάρχει μαγειρική, αστρολογία ή άλλες στήλες σε μια πρωινή εκπομπή. Αυτά είναι ζητήματα του σταθμού και οφείλω να τα σεβαστώ. Τώρα, το τι έχω συζητήσει με το κανάλι για τη Λίτσα Πατέρα είναι προσωπικά θέματα, και ό,τι έπρεπε να γίνει έχει ήδη γίνει. Η Λίτσα συνεχίζει να υπάρχει διαδικτυακά στο κανάλι και εκτιμώ πως θα συνεχίσει να υπάρχει στον AΝΤ1 περισσότερο κι από εμένα» σημειώνει.

«Στον χώρο μας περισσεύει η αχαριστία»

Τον ρωτώ αν έχει ακούσει «ευχαριστώ» από δημοσιογράφους τους οποίους ανέδειξε μέσα από τις εκπομπές του. «Το να με πάρει κάποιος να μου πει "ευχαριστώ" δεν μου αρέσει. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δείξει σεβασμό και εκτίμηση με τον τρόπο τους, κι αυτό με χαροποιεί. Όμως, στον χώρο μας περισσεύει η αχαριστία. Οι περισσότεροι δεν εκτίμησαν πραγματικά τη στήριξη που τους δόθηκε.

Στην αρχή με ενοχλούσε, αλλά μετά από τριάντα χρόνια έχω γίνει αυτό που λέμε "χοντρόπετσος". Βλέπω ανθρώπους να με κατηγορούν δημόσια, ενώ την ίδια στιγμή μού στέλνουν μήνυμα στο κινητό "Πόσο σε αγαπάω και σε εκτιμώ, αλλά έπρεπε να δώσω τίτλο εναντίον σου". Πλέον, κατατάσσω τον καθέναν εκεί που του αξίζει. Γι' αυτό και έχω ελάχιστους φίλους από τον χώρο της τηλεόρασης - πολλούς γνωστούς και ανθρώπους που συναναστρέφομαι, αλλά λίγους αληθινούς φίλους» παραδέχεται.

«Πιο δεκτικά τα σημερινά παιδιά απέναντι στη διαφορετικότητα»

Πώς νιώθει μετά από 30 χρόνια στον χώρο; «Είμαι χορτασμένος! Αυτή η δουλειά μού έχει χαρίσει αγάπη από μια μεγάλη μερίδα κόσμου. Μου μιλούν στον δρόμο, μου λένε τη γνώμη τους, για τα καλά και τα κακά μου, και εμένα μου αρέσει που θέλουν να επικοινωνήσουν. Είμαι, επίσης, ευγνώμων γιατί, ως παιδί μιας μικροαστικής οικογένειας, κατάφερα να δημιουργήσω μια καλή ζωή και να προσφέρω στα παιδιά μου ό,τι καλύτερο μπορώ. Νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη και χαρά που υπήρξα σε αυτόν τον χώρο. Ακόμη κι όταν ο κύκλος αυτός κλείσει, το μόνο που θα αισθάνομαι είναι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" προς τον κόσμο που μου επέτρεψε να ζήσω αυτό το μεγάλο ταξίδι».

Το πιο σημαντικό για τον Γιώργο Λιάγκα είναι ο ρόλος του ως πατέρα των γιων του: του Γιάννη και του Δημήτρη. «Είμαι ενοχικός μπαμπάς, ίσως γιατί οι γονείς μου χώρισαν και είχα ή δεν είχα, κατά περιόδους, μια ιδιαίτερη σχέση με τη μητέρα μου. Όταν χώρισα, φοβήθηκα ότι τα παιδιά μου, επειδή ο μπαμπάς μοιραία φεύγει από το σπίτι, θα ένιωθαν εγκατάλειψη.

Δεν θα ήθελα ποτέ να αισθανθούν αυτό που ένιωσα εγώ ως παιδί. Γι’ αυτό έκανα και κάνω τα πάντα ώστε να είμαι κοντά τους, όχι μόνο χρονικά, αλλά και ουσιαστικά. Δεν μιλάω απλώς για “ποιοτικό χρόνο”, αλλά για πραγματική επικοινωνία: για κουβέντες, για δραστηριότητες, για εμπειρίες. Θέλω να νιώθουν πως, παρότι ο μπαμπάς δεν είναι κάθε βράδυ στο σπίτι, είναι πάντα παρών - σαν να κοιμάται δίπλα τους. Αυτό, για μένα, είναι το πιο σημαντικό στη ζωή.

Από τότε που μεγάλωσαν και μπορούμε να επικοινωνούμε ουσιαστικά, κατάλαβα πως όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Το μεγαλύτερο παράσημο για μένα είναι όταν μου λένε πως είμαι καλός μπαμπάς, μετά καλός καπετάνιος και τελευταία καλός παρουσιαστής» εξομολογείται.

Ο ίδιος παραδέχεται πως έχει μάθει πολλά από τα παιδιά του: «Πιστεύω ότι η νέα γενιά είναι καλύτερη από τη δική μας. Έχουν ξεπεράσει προκαταλήψεις που για εμάς ήταν τεράστια θέματα. Είναι πιο ανοιχτοί, πιο δεκτικοί, ειδικά απέναντι στη διαφορετικότητα. Εμάς μας μεγάλωσαν αλλιώς, με στερεότυπα που έλεγαν ότι ο διαφορετικός είναι “άλλος”. Εκείνα δεν χρειάστηκε καν να το συζητήσουν. Αυτά τα έχουν λυμένα - κι εμείς οι παλιότεροι γονείς μαθαίνουμε πολλά από αυτά, ίσως περισσότερα απ’ όσα τους μαθαίνουμε εμείς. Είμαι πολύ περήφανος για τα παιδιά μου, είναι δύο εξαιρετικοί άνθρωποι, κι αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει.

Με τα παιδιά μου λατρεύω να ταξιδεύω. Πιστεύω ότι αυτό που σε δένει πραγματικά με τους ανθρώπους είναι τα ταξίδια και οι διακοπές. Η καθημερινότητα δεν μένει στη μνήμη, τα ταξίδια όμως μένουν για πάντα. Κάθε χρόνο φροντίζω να κάνουμε δύο μεγάλα ταξίδια στο εξωτερικό, ενώ έχουμε γυρίσει όλη την Ελλάδα με αυτοκίνητο ή φουσκωτό. Μας αρέσουν τα θαλάσσια σπορ, παίζουμε μπάσκετ, τένις, cart, σκι. Εντάξει, στο polo δεν μπορώ πια να ανταγωνιστώ τον μεγάλο μου γιο, τον Γιάννη, γιατί κάνει πρωταθλητισμό. Κάνω τα πάντα, όσα μπορεί να κάνει ένας μπαμπάς με τα παιδιά του» λέει.

Σχετικά με τις προτεραιότητες της ζωής του σήμερα, αναφέρει: «Το ερώτημα είναι πάντα τι σε κάνει ευτυχισμένο. Στα τριάντα μου θα σου έλεγα ότι ευτυχία είναι να είμαι ο καλύτερος παρουσιαστής, να βγάζω λεφτά και να κάνω επιτυχημένες εκπομπές. Τώρα, το παζλ της ευτυχίας συμπληρώνεται διαφορετικά: Είναι οι στιγμές με τα παιδιά μου, το να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να κυνηγούν τα όνειρά τους και να είμαι εκεί για να τα στηρίζω.

Το δεύτερο κομμάτι είναι να αξιοποιείς όμορφα τον ελεύθερο χρόνο σου με τον άνθρωπό σου, με τους φίλους σου και να νιώθεις χαρά στη δουλειά σου. Αυτό είναι, για μένα, το τρίπτυχο της ευτυχίας».

Ο Γιώργος Λιάγκας μιλάει και για την προσωπική του ζωή: «Δεν έχω πια κανέναν λόγο να κρύβομαι»

Τον συναντώ σε μια ιδιαίτερα καλή φάση της προσωπικής του ζωής και τον ρωτώ αν η σχέση του με τη Μαρία Αντωνά τον έχει κάνει πιο δημιουργικό. «Το να έχεις μια καλή προσωπική ζωή παίζει ρόλο. Όταν είσαι ευτυχισμένος, είσαι καλύτερος και στη δουλειά σου. Έχω όμως περάσει και πολύ καλές τηλεοπτικές περιόδους όντας μόνος μου. Άρα, δεν είναι προϋπόθεση. Μια ισορροπημένη σχέση, όμως, σε γεμίζει, κι αυτό βγαίνει προς τα έξω» υποστηρίζει.

Όσο για τη σχέση του με τη Μαρία Αντωνά, είναι ειλικρινής: «Το πρώτο μου μέλημα ήταν τι θα σκεφτούν τα παιδιά μου. Μετά τον χωρισμό μου, είχα κάνει σχέσεις, είχαν κυκλοφορήσει κάποιες λίγες φωτογραφίες, αλλά ποτέ δεν επιβεβαίωσα ή προκάλεσα κάτι. Όταν ένιωσα ότι τα παιδιά μου έχουν ωριμάσει και μπορούν να κατανοήσουν πως ο πατέρας τους μπορεί φυσιολογικά να έχει μια νέα σχέση, και προέκυψε κάτι όμορφο, δεν προσπάθησα αυτή τη φορά να το κόψω.

Αν ήθελα, θα μπορούσα να ζητήσω να μη δημοσιευτεί καμία φωτογραφία. Όμως δεν το έκανα. Δεν θέλησα να το κρύψω. Το να προκαλώ ή να προβάλλω την προσωπική μου ζωή δεν μου άρεσε ποτέ, είτε υπάρχουν παιδιά είτε όχι. Τώρα, όμως, δεν έχω πια κανέναν λόγο να κρύβομαι - στο μέτρο που τα παιδιά μου μπορούν να το κατανοήσουν. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πω απλώς: Έχω προσωπική ζωή και δεν την κρύβω πια.

Πώς είμαι όταν κλείνουν οι κάμερες; Είμαι ένας άνθρωπος ντροπαλός και εσωστρεφής, που μιλάει σε όλους στον πληθυντικό. Χαμηλών τόνων, χωρίς διάθεση να προκαλώ ή να έρχομαι σε αντιπαράθεση. Πολύ διαφορετικός από την έντονη τηλεοπτική εικόνα που μπορεί να έχουν κάποιοι για μένα».

Πώς αντιμετώπισε τις κρίσεις πανικού

«Η θάλασσα είναι το καταφύγιό μου, βρίσκομαι εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Από το φθινόπωρο έως και τον Απρίλιο είναι, μάλιστα, η αγαπημένη μου περίοδος. Για μένα η θάλασσα είναι η ψυχοθεραπεία μου. Έχω περάσει μια δύσκολη φάση με κρίσεις πανικού - έφτασα στο σημείο να νιώθω ότι θα πάθω έμφραγμα ή εγκεφαλικό. Ξυπνούσα μέσα στη νύχτα με την αίσθηση ότι πεθαίνω και έτρεχα στα νοσοκομεία. Τελικά, απευθύνθηκα σε ψυχίατρο, ακολούθησα για έξι μήνες φαρμακευτική αγωγή, και μέσα από πολλή συζήτηση κατάφερα να το ξεπεράσω.
Πιστεύω πως θεραπεύεσαι όταν μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση, γιατί μπορεί πάντα να επανέλθει. Πλέον το ελέγχω. Ο γιατρός μου μου είχε προτείνει τότε να ξεκινήσω τα μπάνια στη θάλασσα. Και, πράγματι, η θάλασσα είναι το καλύτερο φάρμακο: σε γειώνει.

Πώς με πετυχαίνεις αυτή την περίοδο; Κάνω την εκπομπή στο "Πρωινό", έχουμε στολίσει το σπίτι και με τα παιδιά οργανώνουμε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μας. Μπορώ να πω ότι τελικά αγαπώ τα Χριστούγεννα - δεν μελαγχολώ πια με τα λαμπάκια και τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Αντιθέτως, μου αρέσουν τα "λαμπάκια" στη ζωή μας.

Δεν κάνω απολογισμούς την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς για το τι κρατάω και τι αφήνω πίσω. Εκείνη η μέρα είναι για να ανταλλάσσεις δώρα και αγάπη με τους ανθρώπους σου και να ζεις τη στιγμή.

Εγώ κάνω τον απολογισμό μου καθημερινά. Βάζω ημερήσιους στόχους, και στο τέλος της μέρας συζητάω με τον εαυτό μου - ευτυχώς, με αντέχω! Τον χειμώνα, όταν πηγαίνω μόνος μου στη θάλασσα, περνάω εκεί περίπου μιάμιση ώρα. Είναι ο δικός μου χρόνος απομόνωσης, επαναπρογραμματισμού και ισορροπίας».