Χριστίνα Βίδου: «Η ζωή είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί μου»
Η Χριστίνα Βίδου, σε μια σπάνια συνέντευξη, αφηγείται τη ζωή της στο Bovary, λίγους μήνες μετά την επιστροφή της στον ΣΚΑΙ.
Ευγενική, με πολύ χιούμορ και γεμάτη ευγνωμοσύνη για όλα τα δώρα που της έχει φέρει η ζωή, η Χριστίνα Βίδου είναι ο άνθρωπος που θέλεις για παρέα. Η ίδια αποφεύγει τις συνεντεύξεις, αλλά όταν αποφασίζει να μιλήσει έχει πολύ ενδιαφέρον.
Με αφορμή την επιστροφή της στο ΣΚΑΙ, αναλαμβάνοντας το κεντικό δελτίο ειδήσεων του Σαββατοκύριακου και το κεντρικό μαγκαζίνο στο ραδιόφωνο του σταθμού, η Χριστίνα Βίδου ξετυλίγει άγνωστες ιστορίες της ζωής της στέλνοοντας τα δικά της μηνύματα.
Η επαγγελματική σταδιοδρομία, οι απώλειες που τη σημάδεψαν, η σχέση με την κόρη της, η περίεργη οικογένεια που έχει δημιουργήσει και οι κρίσιμες αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει. Η Χριστίνα Βίδου μέσα από τα δικά της λόγια.
Η οικογενειακή ζωή και η απόφαση να γίνει δημοσιογράφος
«Μεγάλωσα σε μια αγαπημένη οικογένεια, οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με το χώρο, και τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα και ήρεμα. Ο μπαμπάς εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ, η μαμά μεγάλωσε εμένα και την αδερφή μου, με την στήριξη, κυρίως την οικονομική, του μπαμπά. Έτσι συνέβαιναν τα πράγματα τη δεκαετία των 70s, τον προηγούμενο αιώνα όπως συνηθίζω να λέω χιουμοριστικά.
Γενικά, δεν ήμουν πολύ εκδηλωτικό παιδί - το αντίθετο. Ήμουν γεμάτη ανασφάλειες, παραμένω ανασφαλής, καθώς ήμουν η πιο ψηλή στο σχολείο και ξεχώριζα, με κάποια παραπανίσια κιλά που με έκαναν να αισθανόμουν πολύ άβολα. Το θέμα των κιλών με έχει βασανίσει αρκετά. Ριζώνει και δε βοηθάει στην αυτοπεποίθηση σου τα χρόνια που χρειάζεται να αναπτυχτείς.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπαίνουν σε ένα χώρο και γυρίζεις να τους κοιτάξεις ανεξάρτητα αν είναι λίγο πιο κοντοί, αδύνατοι, ευχάριστα ευτραφείς. Χαίρομαι γιατί μπαίνουν στο χώρο έχοντας αυτοπεποίθηση και λέω «Κοίτα να δεις». Εγώ, συνήθως, μπαίνω σε ένα χώρο με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να το αποβάλλω. Κι αυτό είναι το στοίχημα με την κόρη μου: θέλω να έχει αυτοπεποίθηση, να έχει αυτόν τον αέρα που δεν έχω εγώ».
«Στην απόφαση μου να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία νομίζω έπαιξαν ρόλο δύο κομμάτια που προέρχονται από την οικογένεια μου. Ξεκινώντας από το ραδιόφωνο σημαντικό ρόλο πρέπει να έπαιξε, ασυναίσθητα, ότι μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που ακούγαμε ΣΚΑΙ από τα αξημέρωτα. Θυμάμαι να ξυπνάω το πρωί, να ανοίγω τα μάτια μου και από το βάθος να ακούω το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ που έβαζε η μητέρα μου, την οποία έχω χάσει. Ήξερα τα ονόματα των δημοσιογράφων, των μουσικών παραγωγών, των ηχοληπτών -μιλάμε για τη δεκαετία των 90s – και όταν πήγα ήμουν εκστασιασμένη γιατί έβλεπα τα πρόσωπα των ανθρώπων με τους οποίους είχα μεγαλώσει.
Ένα άλλο κομμάτι, που επηρέασε την απόφαση μου, ίσως ήταν το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μιλούσε ο μπαμπάς. Ξέρω ότι διαβάζοντας το αυτό ο μπαμπάς μου θα στεναχωρηθεί, αλλά αυτό συνέβαινε στην ελληνική οικογένεια εκείνης της εποχής. Εγώ αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω οπότε αποφάσισα να κάνω ένα επάγγελμα που μιλάω κι εγώ. Με τον μπαμπά μου έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση -συγκρουσιακή κάποια στιγμή, αλλά πολύ ήρεμη τώρα.
Ξεκίνησα από έναν ραδιοφωνικό σταθμό που είχε η Γλυφάδα, σε ηλικία 17 ετών, όταν μια γειτόνισσα μου είπε ότι ψάχνουν άνθρωπο. Πήγα, δούλεψα και ανακάλυψα ότι έχω ωραία φωνή. Θαύμαζα πολύ το ραδιόφωνο, χωρίς να γνωρίζω ως παιδί αυτό το συναίσθημα, και όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τα media έκανα ραδιόφωνο. Για μένα, ήταν ένα πολύ ασφαλές μέσο, καθώς μιλούσα χωρίς να με βλέπει κανείς, ούτε χρειαζόταν να στηθώ.
Παράλληλα με τη σχολή μου, το 1995, ήμουν στο ΣΚΑΙ όπου περνούσα πάρα πολλές ώρες, δεν υπήρχε ωράριο. Πηγαίναμε το πρωί και καθόμασταν ατελείωτες ώρες -δεν μας ανάγκαζαν. Αντίθετα, θέλαμε να είμαστε εκεί για να μάθουμε, υπήρχε περιέργεια. Έχω κάνει πολύ «πεζοδρόμιο», όπως λέμε στη γλώσσα μας, καλύπτοντας δύσκολα επεισόδια ως ελεύθερη ρεπόρτερ: πυρκαγιές, πλημμύρες, πορείες. Στη συνέχεια μπήκα στη σύνταξη των ειδήσεων, σε εκπομπές. Τότε αναγνωριζόταν η αξία σου, σε έβλεπαν άνθρωποι που σου άνοιγαν την πόρτα παρακινώντας σε να δοκιμαστείς σε νέα πράγματα. Ήθελαν να σου μάθουν τη δουλειά κι ήθελες κι εσύ να μάθεις. Είναι κάτι που το θεωρώ λίγο απογοητευτικό, αυτή την περίοδο που διανύουμε, γιατί νομίζω οι νέοι άνθρωποι στο χώρο μας, που έχουν εξαιρετικά βιογραφικά, δεν θέλουν εύκολα να μάθουν. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Κι αν αυτά τα παιδιά, που έχουν τέτοιες γνώσεις, ακούσουν λίγο θα πάνε το επάγγελμα σε άλλο επίπεδο. Προσωπικά, έχοντας μια πορεία τριάντα χρόνων που έχω φάει τα μούτρα μου, γνωρίζω πράγματα μπορώ να μεταφέρω τις εμπειρίες μου στα νέα παιδιά και να μάθουν. Εγώ δεν τα ξέρω όλα -εξακολουθώ να μαθαίνω.
Η δική μου αγωνία είναι η εξής: αν έχω έναν καλεσμένο που πει κάτι ενδιαφέρον κι εγώ δεν το πάρω χαμπάρι ώστε να του απαντήσω πίσω. Είναι ένα επάγγελμα που διαρκώς πρέπει να διαβάζεις, να μαθαίνεις και να θυμάσαι. Με τη μνήμη δεν τα πάω πολύ καλά. Όταν ήμουν στην εκπομπή της δημόσιας τηλεόρασης ο Κώστας Παπαχλιμίτζος μου έλεγε «Θα έρθει ο τάδε καλεσμένος που του είχαμε κάνει συνέντευξη για το τάδε θέμα». Από την άλλη, στην προσωπική μου ζωή, ο Δημήτρης, ο σύντροφος μου, μου λέει «Θα πάμε στο Χ εστιατόριο» και αμέσως μου διευκρινίζει «Ναι, έχουμε ξανά πάει και σου άρεσε το φαγητό» γιατί είναι οι επόμενες ερωτήσεις μου. Κι όταν πάμε θα πω «Αχ ναι μωρέ έχουμε έρθει εδώ». Έχω ένα θέμα με τη μνήμη -είναι η φοβία μου.
«Πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα στην προσωπική μου ζωή; Δεν ήταν ότι καλύτερο, τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια που άρχισα να εργάζομαι. Είτε γιατί έδινα πολύ χώρο και χρόνο στην εργασία μου, είτε γιατί έτυχαν κάποια γεγονότα όπου με κράτησαν πολύ πίσω με αποτέλεσμα να αφοσιωθώ στα επαγγελματικά.
Η πρώτη δύσκολη προσωπική μου στιγμή ήταν η απώλεια ενός πρώην συντρόφου μου, τον οποίο αγάπησα πολύ. Έχασε τη ζωή του σε τροχαίο. Διευκρινίζω ότι δεν ήμασταν ζευγάρι, όταν συνέβη το δυστύχημα, γιατί σε συνεντεύξεις που έχω δώσει τα έχουν μπερδέψει και έχει γραφτεί ότι ήταν ο πατέρας του παιδιού μου -καμία απολύτως σχέση.
Τα πράγματα είναι απλά: είχα δύο απώλειες συντρόφων. Η μία απώλεια ήταν ο πρώην σύντροφος μου, όταν ήμουν στα 25 μου, και ήταν ο λόγος που για πολλά χρόνια έμεινα μόνη μου. Είχαμε χωρίσει, αλλά ήταν ένα διάστημα που εγώ προσπαθούσα να πατήσω στα πόδια μου και να προχωρήσω μπροστά. Έτσι, η απώλεια του ήταν καταλυτική και για 8 χρόνια περίπου έμεινα μόνη μου. Εκεί μου συνέβη η αλλοίωση που ανέφερα νωρίτερα με τα κιλά. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι όσοι έχουν παραπανίσια κιλά θέλουν να κρυφτούν από κάτι. Σε μένα λειτούργησε με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα, για να μπορέσω να με βρω έκανα ψυχοθεραπεία και δεν το κρύβω.
Η συγκεκριμένη απώλεια με έκανε να «κλειστώ», με θωράκισα και με έναν τρόπο με «έχτισα» ώστε να μην με πλησιάζεις. Είχα βάλει ένα τείχος απέναντι μου. Από την άλλη, αυτό με έκανε να αναπτύξω μια πολύ καλή φιλική σχέση με τους άντρες. Θεωρώντας ότι δεν είμαι ελκυστική, κανείς δεν πρόκειται να με προσεγγίσει που αυτός ήταν, άλλωστε, ο στόχος μου.
Μέχρι που περνώντας τα χρόνια ξυπνάς ένα πρωί, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη λες «Δεν μου αρέσω πια» και έρχεται η ώρα της αλλαγής. Εννοείται ότι έχει προηγηθεί δουλειά με τον εαυτό σου για βρεις δύναμη να τα αλλάξεις όλα. Ποτέ δεν είναι εύκολο όταν θέλεις να γνωρίσεις πραγματικά τον εαυτό σου. Κάνοντας ψυχοθεραπεία έρχεσαι αντιμέτωπος με τους φόβους σου, τον ίδιο σου τον εαυτό όπου τρως τέτοιες σφαλιάρες που αναρωτιέσαι «Μπορώ να τις δεχτώ;». Φυσικά και μπορείς!
Στη ζωή υπάρχει μία μόνο πολυτέλεια: ότι δεν έχεις την πολυτέλεια να μην προχωρήσεις! Δυστυχώς, το έμαθα με το χειρότερο τρόπο μέσα από διάφορες δυσκολίες που βίωσα στη ζωή μου. Μακάρι να μπορούσα να τα είχα μάθει με λιγότερο πόνο, αλλά στη δική μου διαδρομή έτσι έπρεπε να γίνει.
Ο μόνος λόγος που μιλάω για τις δύσκολες προσωπικές στιγμές που έχω βιώσει είναι για να πω σε όλους τους ανθρώπους όταν συμβαίνει κάτι δύσκολο και λένε «Αποκλείεται να μπορέσω να σηκωθώ» να ξέρουν ότι «Μπορεί να συμβεί, αρκεί να το θέλουν πραγματικά». Τότε, σε μένα πήρε πολλά χρόνια, ο καθένας έχει άλλους χρόνους και αξίζει να το προσπαθήσουν. Εγώ συνεχώς λέω ότι η ζωή είναι πολύ γενναιόδωρη μαζί μου!
Η δεύτερη απώλεια ήταν ο Σωκράτης, ο οποίος είναι ο πατέρας του παιδιού μου. Αφού είχα θωρακιστεί από την πρώτη απώλεια και μετά από 8 χρόνια αποφασίζω να αλλάξω έρχεται ο Σωκράτης. Ούτε που το κατάλαβα πώς μπήκε στην ζωή μου και άρχισαν τα πράγματα να κυλούν πολύ ομαλά μεταξύ μας. Για να καταλάβεις, με ερωτεύτηκε με το τείχος. Με βοήθησε πάρα πολύ, αλλά αν από μόνος σου δεν το θέλεις πραγματικά κανείς δεν μπορεί να το κάνει για σένα. Μην περιμένει κανείς να πιαστεί από έναν άλλον άνθρωπο -πρέπει να πατήσεις γερά με τα δικά σου πόδια. Είναι τόσο ωραίο το συναίσθημα ότι τα κατάφερες και πίστεψε με αυτό σου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσεις την επόμενη σου φοβία!
Με τον Σωκράτη δεν μείναμε πάρα πολλά χρόνια μαζί, οι δρόμοι μας χώρισαν, ωστόσο παραμείναμε οικογένεια λόγω του παιδιού μας -η Λορένα είναι δεκαέξι ετών σήμερα.
Όταν ήταν εννιά ετών έχασα τη μητέρα μου, η οποία με βοηθούσε πάρα πολύ στο μεγάλωμα της και στα έντεκα «έφυγε» ο μπαμπάς της. Ο ίδιος ήταν από τους πιο γενναίους ανθρώπους στον τρόπο που διαχειρίστηκε τον καρκίνο. Δεν θα ήθελα να μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες γιατί εγώ μιλάω για την κόρη μου, αλλά δεν ξέρω αν η ίδια θέλει να αναφέρομαι σε ένα δικό της προσωπικό κομμάτι. Από τη δική μου πλευρά, θέλω να πω ότι είμαι πολύ περήφανη για τον ίδιο, τη δύναμη του και απίστευτα περήφανη για την κόρη μας με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την όλη κατάσταση. Τη θαυμάζω πολύ για το πώς διαχειρίστηκε τις απώλειες του μπαμπά, της γιαγιάς της και που εκπλήρωσε την τελευταία επιθυμία του πατέρα της: να σκορπίσει την τέφρα του, μαζί με την τότε σύντροφο του, στο σημείο που ήθελε ο ίδιος».
«Η Λορένα εξακολουθεί να μεγαλώνει με πάρα πολλά αγάπη, είναι ένα χαμογελαστό παιδί κι έχει εύκολη εφηβεία. Ίσως παίζει ρόλο το ότι είμαστε οι δύο μας στο σπίτι χωρίς να είμαστε αγκιστρωμένες η μία πάνω στην άλλη. Της έχω αφήσει χώρο, συζητάμε πράγματα, καταλαβαίνω τις ανάγκες της. Δεν είμαστε φίλες, ο ρόλος μου είναι ξεκάθαρος: είμαι μαμά και υπάρχουν όρια. Πιστεύω ότι η κόρη μου είναι πιο σοφή από μένα. Αναγνωρίζει μέσα από τη δική μου συμπεριφορά τι κρύβεται από πίσω, το οποίο δεν σου κρύβω ότι με σοκάρει.
Πώς είναι οι σχέσεις μας με τον σύντροφο μου; Ο Δημήτρης δεν θέλει να λέω πολλά πράγματα για τον ίδιον, είναι εκτός χώρου και έχει αποκτήσει μια εξαιρετική σχέση με την κόρη μου. Ο μπαμπάς θα είναι πάντα μπαμπάς, αλλά το θετικό είναι πως έχει δίπλα της ανθρώπους. Μπορώ να σου πω ότι η Λορένα εμπιστεύεται τον σύντροφο μου σε κάποια πράγματα, αντί να τα πει σε μένα και κάνει πολύ καλά. Εμείς βέβαια είμαστε μια περίεργη οικογένεια. Ο Δημήτρης έχει δύο παιδιά από τον γάμο του, έχει εξαιρετική σχέση με την πρώην σύζυγο του, η οποία έχει παντρευτεί ξανά, έχει δημιουργήσει οικογένεια και κάνουμε όλοι μαζί διακοπές. Υπάρχει μια ωραία τρέλα με όλα τα παιδιά μαζί. Για αυτό επιμένω πως τα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη»
«Μου επισημαίνεις ότι παρότι έχω βιώσει σημαντικές απώλειες στη ζωή μου εξακολουθώ να λέω ότι η ζωή είναι γενναιόδωρη μαζί μου. Ακόμα και οι δυσκολίες στιγμές συνέβησαν για να αποκτήσω εμπειρίες. Έχω ζήσει καταστάσεις μη διαχειρίσιμες. Ένα πολύ δύσκολο κομμάτι που έχω βιώσει και δεν το έχω ξανά πει είναι η αρρώστια της μητέρας μου και όλη η πορεία της υγείας της που κράτησε πέντε μήνες.
Ήταν μεγάλο σοκ όταν μάθαμε ότι η μαμά έχει καρκίνο και ο πόνος τον αυχένα οφείλεται σε αυτό και το επόμενο γερό σοκ ήταν όταν μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχει μόλις πέντε μήνες ζωής. Για περίπου τρεις βδομάδες το κρατούσα κρυφό από τον μπαμπά και την αδερφή μου. Δεν ήξερα πώς να το πω! Για κάποιο λόγο θεωρούμαι ότι είμαι η δυνατή της οικογένειας, όχι δεν είμαι -η αδερφή μου είναι. Το κράτησα γιατί δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ όμως συνειδητοποίησα ότι είναι μεγάλο βάρος, έχω ευθύνη και πρέπει να τη μοιραστώ.
Στην πορεία που η μαμά ήταν στο νοσοκομείο έπρεπε να πάρω κρίσιμες αποφάσεις. Και αναρωτιέσαι: Είναι σωστή αυτή η απόφαση που πήρα; Έχω κάπως βασανιστεί αν πήρα τις σωστές αποφάσεις. Γιατί έκανε κάποιες ενέσεις που πονούσε αφόρητα και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο -ίσως αν δεν τις έκανε να είχε φύγει λίγο νωρίτερα. Το κρατάς όσο μπορείς. Τέτοιες στιγμές με έχουν στιγματίσει. Το να πάρω τις σωστές αποφάσεις.
Πολλές φορές, βλέποντας το παιδί μου να μεγαλώνει, αναρωτιέμαι αν έχω πάρει τη σωστή απόφαση, αν το παρακάνω και θα ήθελα πολύ να είχα τη μαμά μου να μου δώσει τις γνώσεις και την εμπειρία της. Μου λείπει πάρα πολύ η μαμά μου! Φοβόμουν μην ξεχάσω τη φωνή της, αλλά τελικά την έχω συνέχεια μέσα στο αυτί μου. Δεν έχει ξεχαστεί!
Η επιστροφή στον ΣΚΑΙ και το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Σαββατοκύριακου
«Αν ήταν δύσκολη η απόφαση να φύγω από την ΕΡΤ για να επιστρέψω στον ΣΚΑΙ ε; Με τον Κώστα Παπαχλιμίτζο δέσαμε πάρα πολύ, κάναμε καλή δουλειά γιατί ήμασταν ακομπλεξάριστοι και όταν κλήθηκα να αποφασίσω δεν ήταν εύκολο. Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Βασίλης Παπαδρόσος, διευθυντής του καναλιού, γα μένα ήταν ένα μικρό σοκ γιατί ήξερα ότι ένα κομμάτι μου το έχω αφήσει στον ΣΚΑΙ, αλλά δεν περίμενα να επιστρέψω τόσο σύντομα. Ήταν μια πολύ καλή πρόταση, τους ευχαριστώ όλους και τη διοίκηση, που με εμπιστεύτηκε.
Μεγαλώνοντας μου ήταν πολύ δύσκολο να ξυπνάω στις 2 τα ξημερώματα και ο Κώστας ήταν ο πρώτος άνθρωπος που το συζήτησα. Όσο πλησίαζε ο καιρός για να φύγω ήμασταν πολύ συγκινημένοι. Ήταν πολύ δύσκολη η τελευταία μέρα.
Επιστρέφοντας στον ΣΚΑΙ βρήκα πολλούς ανθρώπους που γνώριζα και ένιωσα πάλι αυτό που λέμε «Home sweet home». Το δελτίο ειδήσεων είναι εντελώς διαφορετικό από την εκπομπή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι μη γίνει κάποιο λάθος και εκθέσω το κανάλι. Δεν υπάρχει επάγγελμα που δεν κάνεις λάθη, αλλά προσπαθείς όσο μπορείς να το περιορίσεις.
Αν είναι γυναικεία υπόθεση τα δελτία ειδήσεων του καναλιού; Ο ΣΚΑΙ έχει έμπρακτα αποδείξει ότι δίνει ρόλο στις γυναίκες. Το κανάλι δεν σου δίνει μια θέση γιατί έχεις ένα όμορφο πρόσωπο, την κερδίζεις μέσα από τη δουλειά σου. Η Σία Κοσιώνη είναι από τις καλύτερες επαγγελματίες στο δελτίο ειδήσεων, τη θυμάμαι από τότε που είχε πρώτο έρθει, και ποιος μπορεί να πει ότι δεν το έχει κερδίσει; Καθημερινά δίνεις αγώνα και ειδικά όταν έχεις κι ένα όμορφο πρόσωπο καλείσαι να αποδείξεις διπλά ότι αξίζεις. Παλαιότερα ίσως αυτός ο χώρος να ήταν πιο ανδροκρατούμενος, αλλά το έχουμε αλλάξει εμείς οι γυναίκες, με τη βοήθεια των αντρών. Πάντως το κανάλι δίνει ενεργό ρόλο στις γυναίκες και δεν τις ξεχωρίζει.
Η πρώτη δυσκολία που αντιμετώπισα στο δελτίο ειδήσεων είναι ότι έπρεπε να αλλάξω τη στάση του σώματος μου -είμαι πιο αλέγρα και κινώ συνεχώς τα χέρια μου. Στο δελτίο πρέπει να έχεις συγκεκριμένη στάση σώματος, πίσω τους ώμους, να μην αλλάζεις ματιά.
Τα «on» που εκφωνούμε τα γράφουμε όλοι οι παρουσιαστές μόνοι μας. Κάποια μέρα, για περίπου μισή ώρα, έτυχε να υπάρχει βλάβη στο autoque και έπρεπε να τα πω μόνη μου. Κι εδώ αποδεικνύεται η εμπειρία και για αυτό σε θέλουν εκεί για να μπορέσεις με την εμπειρία που έχεις να διαχειριστείς τέτοια απρόοπτα όταν είσαι στον τηλεοπτικό αέρα. Το κανάλι σε εκπαιδεύει στη ροή και βλέπουμε τα καλοκαίρια νέα παιδιά να βγαίνουν μπροστά και να έχουν τα ηνία.
Μου λες ότι έγινε ντόρος με τη μεταγραφή μου και η απάντηση μου είναι ότι δεν είμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι η είδηση -εμείς τη μεταφέρουμε. Δεν ενδιαφέρει τον κόσμο τι μεταγραφή έκανε η Χριστίνα Βίδου, αν είναι σωστή επαγγελματίας που έφυγε στα μέσα της σεζόν γιατί το άκουσα κι αυτό. Τον κόσμο τον ενδιαφέρει μια μελέτη ενός γιατρού, ενός επιστήμονα και καθόλου οι τηλεοπτικές μεταγραφές. Δηλαδή, θα γίνει ποτέ είδηση αν φύγει ένας γιατρός από ένα νοσοκομείο και πάει σε άλλο; Όπως δεν καταλαβαίνω το διαχωρισμό ενημέρωση και ψυχαγωγία -όλα μπορούν να συνυπάρχουν μια χαρά.
Ναι, ο κόσμος μου μιλάει στο δρόμο και για μένα είναι πολύ τιμητικό. Δουλεύεις για αυτούς τους ανθρώπους. Μάλιστα, όταν κάναμε την εκπομπή στην ΕΡΤ μπαίναμε στα σπίτια του κόσμου από τις 5.30 το πρωί. Και τώρα πρώτα οι τηλεθεατές επιλέγουν ΣΚΑΙ για να ενημερωθούν και μετά τη Χριστίνα Βίδου -προηγείται το κανάλι και μετά είναι ο παρουσιαστής. Και δεν το λέω καθόλου ταπεινά, αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο κάθε παρουσιαστής έχει μια ομάδα που εργάζεται σαν τρελή και δεν φαίνεται -από τους τεχνικούς, τους ρεπόρτερ, τους μοντέρ, τους αρχισυντάκτες, τον σκηνοθέτη – και είναι πολύ κρίμα να παίρνει μόνο ο παρουσιαστής τα εύσημα. Θα πάρω την ευθύνη και θα επαινέσω την ομάδα. Γιατί όταν κι εγώ ήμουν μέλος μια ομάδας όταν γινόταν κάτι καλό ο παρουσιαστής ανέφερε τη συνολική δουλειά της ομάδας. Έμαθα από πολύ μικρή ότι σήμερα είσαι εσύ, αύριο είναι κάποιος άλλος».
