Η 93η τελετή των Βραβείων Όσκαρ ολοκληρώθηκε σε μια αξιομνημόνευτη βραδιά που επιμελήθηκαν οι Στίβεν Σόντερμπεργκ, Τζέσι Κόλινς και Στέισι Σερ.
Μια ειδικά σχεδιασμένη σκηνή στήθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό Union στο Λος Άντζελες, όπου παρευρέθηκαν οι περσινοί οσκαρικοί νικητές σε ρόλο παρουσιαστών, ενώ το κοινό απαρτίστηκε από τους φετινούς υποψηφίους. Οι καλεσμένοι όταν οι κάμερες τραβούσαν δεν φορούσαν μάσκες, τους είχε ζητηθεί όμως να τις βάζουν στα διαλείμματα και όταν έπαιζαν τα αφιερωματικά βίντεο. Όσοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στις ΗΠΑ, συνδέθηκαν δορυφορικά με το Λος Άντζελες, εκπέμποντας από το Λονδίνο μέχρι τη Σεούλ. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η τελετή δεν είχε κεντρικό παρουσιαστή, αλλά βασίστηκε σε μια ομάδα λαμπερών προσώπων μεταξύ των οποίων οι Χάρισον Φορντ, Μπραντ Πιτ, Χοακίν Φοίνιξ, Ριζ Γουίδερσπουν, Ρενέ Ζελβέγκερ, ενώ δεν υπήρξε ούτε η παραδοσιακή ορχήστρα, αφού τη θέση της πήρε ο Questlove (των The Roots) σε ρόλο DJ.
Δεν έλειψαν και φέτος πάντως οι εκπλήξεις και ανατροπές, δίνοντας ένα μεγάλο προβάδισμα στους Ασιάτες, όχι μόνο όμως και στους μαύρους υποψήφιους που παρά το κίνημα για μη Λευκά Όσκαρ δεν δικαιώθηκαν. Εκτός λοιπόν από τον Ντάνιελ Καλούγια που κέρδισε το Όσκαρ Β' Ανδρικού ρόλου για το «Judas and the Black Messiah» του Σάκα Κινγκ, την H.E.R που απέσπασε το Όσκαρ Τραγουδιού για την ίδια ταινία, τους στυλίστες του «Ma Rainey's Black Bottom» του Τζορτζ Σι Γουλφ (Μία Νιλ και Τζαμίκα Γουίλσον) που έγιναν οι πρώτοι μαύροι που κερδίζουν το Όσκαρ Μακιγιάζ και Μαλλιών στην ιστορία του θεσμού, και τον Τέιλερ Πέρι που κέρδισε το Ανθρωπιστικό τιμητικό βραβείο, τα Όσκαρ δεν ταυτίστηκαν με τα αιτήματα του #ΒlackliveMatters.
Αν συνυπολογίσουμε και τον περσινό θρίαμβο των «Παράσιτων», βλέπουμε ότι το σινεμά επενδύει στις ασιατικές δυνάμεις και φυσικά στο τεράστιο κοινό τους, γεγονός που σηματοδοτεί μια αλλαγή στη πορεία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτό που από εδώ και πέρα θα έχει ενδιαφέρον είναι να δούμε αν ο ασιατικός κινηματογράφος θα διατηρήσει την πολιτισμική του ταυτότητα και ιδιαιτερότητά του, ή αν τελικά το ισχυρό μέχρι σήμερα Χόλιγουντ θα καταφέρει να ενσωματώσει στη δική του αισθητική το δυναμικό του.
Σε αντίθεση με τη περσινή χρονιά που οι λόγοι των νικητών είχαν πολιτική χροιά και σε μεγάλο βαθμό είχαν βάλει στο στόχαστρο την πολιτική του Τραμπ, φέτος τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα. Φαίνεται ότι στο Χόλιγουντ τα πνεύματα έχουν καταλαγιάσει, μάλιστα η ΜακΝτόρμαντ υπογράμμισε ως θετικό το γεγονός πως η απονομή έχει πολλές και διαφορετικές φωνές. Αυτό βέβαια είναι εν μέρει αλήθεια, αφού για μια ακόμη φορά οι λευκοί επικράτησαν αριθμητικά, οπότε η προσδοκία για μια πιο δίκαιη μεταχείριση των υποψηφίων, δεν μπορούμε να πούμε ότι επαληθεύτηκε.