«Ο Χορός των 41»: Η απίστευτη βιαιότητα ενάντια σε 41 gay άνδρες το 1901 στο Μεξικό

Έχουν περάσει 120 χρόνια από εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου του 1901, όταν οι μεξικάνικες αρχές εισέβαλλαν σε ένα ιδιωτικό σπίτι στην Πόλη του Μεξικό και συνέλαβαν 41 άνδρες, επειδή, σύμφωνα με την επίσημη αναφορά χόρευαν μαζί, ενώ κάποιοι από αυτούς ήταν ντυμένοι με γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ.

Οι αρχικές αναφορές βέβαια έκαναν λόγο και για έναν ακόμα άνδρα, το όνομα του οποίου δεν δόθηκε στη δημοσιότητα, καθώς, όπως λέγεται, ήταν ο γαμπρός του προέδρου της χώρας Ignacio de la Torre y Mier.

Η κυβέρνηση προσπάθησε με κάθε τρόπο να αποσιωπήσει την υπόθεση, καθώς πολλοί από τους άνδρες ήταν μέλη της υψηλής κοινωνίας και πράγματι η πλήρης λίστα των παρευρισκόμενων δεν έγινε ποτέ γνωστή. Οι συλληφθέντες όμως κατηγορήθηκαν για «προσβολή προς την ηθική και τους καλούς τρόπους». Κάποιοι κατάφεραν να εξαγοράσουν την ποινή τους, ενώ άλλοι στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Δεν έχει επιβεβαιωθεί ποτέ αν ο Ignacio ήταν όντως εκεί ή όχι, αλλά η ιστορική έρευνα θεωρεί ότι ο de la Torre ήταν ομοφυλόφιλος. Το σημαντικό, όμως, ήταν ότι η περίπτωση αυτή υπήρξε ιστορικής σημασίας, καθώς σηματοδότησε την πρώτη φορά που η ομοφυλοφιλία συζητήθηκε ανοιχτά στα μεξικάνικα μέσα ενημέρωσης και γι' αυτό τον λόγο στάθηκε ορόσημο για το LGBT+ κίνημα.

Η ταινία του Netflix με τίτλο «Dance of the Forty One» («Ο Χορός των 41»), σε σκηνοθεσία David Pablos και σενάριο της Monika Revilla, επιχειρεί να αποκαλύψει το παρασκήνιο γύρω από αυτό το σκάνδαλο που σόκαρε τη συντηρητική κοινωνία της εποχής και είχε αντίκτυπο ακόμα και στην καθημερινή ζωή των πολιτών.

Αφηγείται στην ουσία την ιστορία του Ignacio (τον ερμηνεύει ο Alfonso Herrera), ενός επιχειρηματία, πολιτικού και γαμπρού του Προέδρου Porfirio Díaz (Fernando Becerrilι), που ήταν μέλος αυτής της παράνομης κοινωνίας. Κανείς δεν είχε μάθει το μυστικό του, μέχρι που ερωτεύτηκε τον Evaristo, γεγονός που κίνησε τις υποψίες της συζύγου του.

Πολλοί μελετητές θεωρούν ότι η ανάμειξη του Ignacio σε αυτήν την ιστορία είχε να κάνει με πολιτικούς λόγους. Την εποχή εκείνη, οι ταξικές ανισότητες στο Μεξικό ήταν τεράστιες και η κυβέρνηση είχε κατηγορηθεί ότι, με χρήματα του λαού επένδυε σε οικονομικές συνδιαλλαγές με την Ευρώπη. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως το 1910 ξεσπά και η Μεξικάνικη Επανάσταση, απόρροια των τεράστιων κοινωνικών διαφόρων, οπότε δεν είναι απίθανο ο Ignacio να έγινε το εξιλαστήριο θύμα.

Οι φήμες, όμως, λένε ότι στη συγκεκριμένη «λέσχη» μαζεύονταν εκπρόσωποι όλων των τάξεων, που απλώς διεκδικούσαν έναν χώρο, όπου μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες και προκαταλήψεις.

Εξαιτίας πάντως αυτής της πολύκροτης υπόθεσης, ο αριθμός 41 στο Μεξικό άρχισε να θεωρείται ταμπού. Μέχρι σήμερα, πολλά κτίρια δεν έχουν τον 41ο όροφο, δεν υπάρχει 41ο τάγμα στρατού και συχνά ξενοδοχεία και νοσοκομεία δεν έχουν δωμάτια με τον αριθμό 41.

Ο Alfonso Herrera δήλωσε πως ήταν συνηθισμένο, όταν ήταν μικρός, για τους ανθρώπους γύρω του να αποφεύγουν τον αριθμό 41, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο. Πολύ αργότερα συνειδητοποίησε, γιατί ένας απλός αριθμός είχε αρνητική χροιά. «Πρέπει να πας στο παρελθόν για να καταλάβεις ποιος είσαι ως άτομο ή ποιος είσαι ως κοινωνία» ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Μεξικανός ηθοποιός στο NBC News. «Τι θα συνέβαινε αν δεν είχε ανακαλυφθεί ότι ο Ignacio ήταν ένας γκέι άντρας; Θα ήταν μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες στην ιστορία του Μεξικού, αλλά διαγράφηκε από αυτή επειδή ήταν γκέι».

Πραγματικά η ταινία, παρά τις επιμέρους κινηματογραφικές της αδυναμίες, στέκεται στον ρατσισμό και στις διακρίσεις που υφίσταντο τόσο οι ομοφυλόφιλοι όσο και οι γυναίκες της εποχής, οι οποίες συχνά κακοποιούνταν ή χρησιμοποιούνταν ως αντικείμενα οικονομικών συναλλαγών.

Περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, ο Herrera πιστεύει ότι «έχουν γίνει κάποια βήματα» σε διάφορες περιοχές της χώρας, αλλά «πολλά πράγματα είναι ακόμα τα ίδια, και αυτό δεν είναι μυστικό για κανέναν». Κι ίσως η τραγική ιστορία αυτών των ανδρών, που απλώς ήθελαν να χορεύουν, έρχεται να μας υπενθυμίσει πως, τελικά, ο καθένας έχει δικαίωμα να ερωτεύεται όποιον θέλει και να μην λογοδοτεί για τις επιλογές του.