Το δικό της «ηχηρό» μήνυμα κατά του body shaming θέλησε να στείλει η Ζέτα Δούκα μέσω του προφίλ της στο Instagram.
Η γνωστή ηθοποιός πόζαρε με μαγιό μπροστά στον καθρέφτη της και παρότρυνε τους διαδικτυακούς της φίλους να αγαπήσουν το σώμα τους.
«Αυτό είναι το σώμα μου. Ένα σώμα που έχει παχύνει, αδυνατίσει, βασανιστεί, αρρωστήσει από ανορεξία, γεννήσει τη Θάλεια, έχει χειρουργηθεί , μπαίνει σε κλιμακτήριο, αλλάζει , προσπαθεί να διατηρείται υγιές και δυνατό, κατά καιρούς μισηθεί και αγαπηθεί και πλέον έχει την απόλυτη αποδοχή και σεβασμό μου. Ε, δεν αξίζει μια ωραία σέλφι με μαγιό; Αγάπησε το σώμα σου, κάντο να περνάει όμορφα μαζί σου και μην ακούς κανέναν! Καλό καλοκαίρι!», έγραψε στη λεζάντα της φωτογραφίας της η Ζέτα Δούκα.
H Ζέτα Δούκα έχει μιλήσει στη BOVARY και την Μυρτώ Λοβέρδου και έχει αποκαλύψει ότι είχε ανορεξία από τα 15 μέχρι τα 27 της, όπου στη συνέχεια μετατράπηκε σε βουλιμία.
«Ημουν ανορεξική και μου φαινόταν. Ξεκίνησα στα 15 και ξεμπέρδεψα με την αρρώστια μου στα 26. Δύο χρόνια ήμουν σοβαρά. Τα υπόλοιπα χρόνια ήμουν βουλιμική. Η βουλιμία είναι πιο ύπουλη, γιατί ενώ έχεις το σωστό βάρος, αυτό διατηρείται με λάθος τρόπους και πάντα μπορείς να πας στην ανορεξία ή την υπερφαγία. Από εκεί και πέρα τα χρόνια που ήμουν φοιτήτρια, δεν μου φαινόταν. Είχα εξάρσεις και υφέσεις. Δεν ήμουν συνέχεια σοβαρά άρρωστη. Αλλοτε το καταπολεμούσα κι άλλοτε όχι. Δεν υπήρξε όμως κανείς να μου υποδείξει θεραπεία. Μόνη μου τα κατάφερα» έχει σημειώσει.
Η ηθοποιός έχει επίσης σημειώσει στη συνέντευξή της: «Στα 17 μου πήγα με τη μητέρα μου στον γυναικολόγο γιατί μου κόπηκε η περίοδος επειδή δεν έτρωγα. Κανείς δεν μου είπε ότι έχω ανορεξία. Μου είπαν να τρώω λίγο παραπάνω κι ότι έτσι θα μου έρθει πάλι η περίοδος. Μου έδωσαν αντισυλληπτικά που είναι αντένδειξη για την πορεία της νόσου.
Εκείνα τα χρόνια ήξερα ότι κάνω κάτι πολύ κακό στον εαυτό μου αλλά βρήκα το κουράγιο να το αντιμετωπίσω. Η ενασχόλησή μου με το θέατρο με βοήθησε πολύ να βρω κάποια κομμάτια του εαυτού μου που μου έλειψαν. Και να φύγω από αυτή την ιστορία. Είχα μια λατρεία με τη σκηνή, ήμουν χορεύτρια ως τα 22 μου. Οταν σταμάτησα να χορεύω και βρέθηκα στην φυσιοθεραπεία, την οποία και είχα σπουδάσει, συνειδητοποίησα ότι μου έλειπε το κομμάτι της ενασχόλησης με την τέχνη. Στο θέατρο βρήκα αυτό που μου έλειπε. Και βέβαια με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου και να ξεπεράσω κάποια προβλήματα».
