Ερωτας
με την πρώτη ματιά;
Μ.Λ.:
«Με την πρώτη δεν θα το έλεγα, αλλά ούτε
και με την πολλοστή. Ομαλά προέκυψε η
συνέχεια, νωρίς...».
Η
τηλεόραση, οι μεγάλες επιτυχίες, ανέτρεψαν
τις προσωπικές σας ισορροπίες;
Μ.Λ.:
«Εμένα επειδή μου είχε ξανασυμβεί στο
παρελθόν με τον “Εραστή Δυτικών
Προαστίων”, κι ας είχαν περάσει πολλά
χρόνια, το είχα πάθει το πρώτο σοκ -τότε
με είχε δυσκολέψει αυτό το κύμα. Εκτοτε
ωρίμασα.
»Τώρα,
παρ΄ότι είναι και μεγαλύτερο, το
διαχειρίζομαι με μια άνεση, το βλέπω
σαν μέρος της δουλειάς μας,που είναι
συνέχεια ανατρεπτική. Η τελευταία διετία
έφερε αυτή την τεράστια αλλαγή, δεν
αλλάζει κάτι μέσα μου –ούτε στις σχέσεις
μου ούτε στους φίλους μου. Απλώς μπορεί
να προέκυψαν κάποιοι καινούργιοι. Τα
παιδιά ζουν την μεγαλύτερη διαφοροποίηση,
τα οποία το παρατηρούν αυτό και το
συζητάμε. Είναι 10 και 14 τα κορίτσια».
Γ.Ν.:
«Δεν έχει αλλάξει κάτι πολύ ουσιαστικά.
Κρατιέται σε κάποιο όριο κι από μένα,
να μην δώσω κάποια μεγάλη σημασία, είναι
στα όρια του ευχάριστου, σπάνια είναι
δυσάρεστο».
Βλέπουν
τις σειρές σας τα παιδιά;
Μ.Λ.:
«Αποφεύγουν γενικά γιατί τους ταράζει
να βλέπουν τη μαμά τους σε συνθήκες
άλλες από αυτές που είναι οι κανονικές.
Και παρ΄ότι ξέρουν πως λειτουργεί το
θέατρο και η υποκριτική –το ξέρουν κι
απ΄τους εαυτούς τους όταν κάνουν τα
διάφορα θεατρικά τους, τα έχουμε και
συζητήσει, ωστόσο όταν βλέπουν την μαμά
τους να κλαίει, στεναχωριούνται. Οπότε
το αποφεύγουν και οι ίδιες –καμιά φορά
όμως το βλέπουν.
Γ.Ν.: «Στα παιδιά νομίζω ότι υπάρχει μια διαφοροποίηση. Η μία κόρη αντιλαμβάνεται και από πιο μικρή την καλλιτεχνική διαδικασία με την έννοια των προσώπων του αληθινού και του ψεύτικου, η άλλη είναι πιο μικρή και έχει μεγαλύτερη αθωώτητα ως προς το παιχνίδι των ρόλων».
Μ.Λ.:
«Γι΄αυτό και αποφεύγουμε να τις πηγαίνουμε
σε παράστάσεις, δικές μας, που δεν θα
έπρεπε να δουν στην ηλικία τους.
»Η
μεγάλη ήθελε πολύ να παίξει στην
τηλεοπτική σειρά “Αγάπη παράνομη”,
αλλά όχι δεύτερη φορά».
Θα
θέλατε να γίνουν ηθοποιοί;
Γ.Ν.:
«Αν αυτό είναι το πιο δημιουργικό που
μπορεί να κάνουν και καταφέρουν να
επιβιώσουν σ΄αυτή την δουλειά, δεν έχω
κάποιο ταμπού. Αρκεί να είναι δικό τους,
όχι μιμητικό, και πολύ δημιουργκό. Είναι
εύκολο να θαμπωθεί ένα παιδί από αυτόν
τον κόσμο, γιατί δεν βλέπει την άλλη,
την δύσκολη πλευρά της δουλειάς μας».
Μ.Λ.:
«Για μένα σημασία έχει να εκφράζονται
δημιουργικά, με τον καλύτερο τρόπο που
είναι η κλίση τους, να νοιώθουν ευτυχισμένα
από την δουλειά που κάνουν, να πετυχαίνουν,
να είναι αναγνωρισμένες από την κοινότητά
της δουλειάς, να βγάζουν τα προς το ζην».
Γ.Ν.:
«Γι΄αυτό και προσπαθούμε να τους
παρέχουμε προσλαμβάνουσες από διάφορα
επαγγέλματα και δραστηριότητες –αλλά
θέλουμε να καλλιεργηθούν και σε
καλλιτεχνικό επίπεδο.
Μ.Λ.:
«Ναι, το προσπαθούμε, με την μουσική,
τον χορό, την λογοτεχνία, ν΄ασκήσουν
τον νου και την ψυχή τους.
Εχετε
μοιρασμένους ρόλους ως γονείς;
Μ.Λ.:
«Το κλασικό: Ο μπαμπάς τα πάει για μπάσκετ
και η μαμά κανονίζει τα ωράρια ύπνου,
μαθημάτων».
Πρώτη φορά παίζετε μαζί χωρίς να σκηνοθετεί ο ένας από τους δυο σας...
Γ.Ν.:
«Είναι πιο ξεκούραστο για μένα, ιδίως
τώρα που σκηνοθετεί ο Σίμος Κακκάλας,
στον οποίο έχουμε και οι δύο εμπιστοσύνη,
οπότε μπορούμε να κοιτάξουμε ο καθένας
τα δικά του, να συμβουλέψεψουμε ο ένας
τον άλλον, να μην έχουμε την ευθύνη να
καθοδηγήσει ο ένας τον άλλον. Εχει όμως
το ίδιο ενδιαφέρον γιατί το ίδιο το έργο
και η ίδια δουλειά είναι πολύ συναρπαστική».
Μ.Λ.: «Με τον Γιάννη, όποιο πόστο και να έχουμε στην συνεργασία μοιάζει να είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα. Και το σκηνοθετικό του ύφος και το δικό μου, όλα ακουμπάνε σε μια επικοινωνία που έχουμε στον πυρήνα του τι σημαίνει για μας κουβέντα πάνω στο θέατρο. Ανταλλάσσουμε πράγματα που μας προχωράνε και τους δύο –εμένα σίγουρα. Οπότε αυτό συμβαίνει και τώρα. Μοιραζόμαστε πράγματα πάνω σ΄ένα κοινό αντικείμενο».