Κεφάλαιο εφηβεία: Ήταν δύσκολη περίοδος;
Πολύ! Αλλά την πέρασα λίγο ετεροχρονισμένα γύρω στα 19. Άλλαξα κυριολεκτικά δέρμα, αντέδρασα σε ό,τι κατεστημένο υπήρχε μέσα μου, δοκίμασα τα όριά μου κάποιες φορές αρκετά παράτολμα και λίγο λίγο μοιραία ησύχασα. Οι γύρω μου και κυρίως οι καλοί μου γονείς έδειξαν κατανόηση και κατάφεραν κάτι σπουδαίο. Να βγω πιο δυνατή και λιγότερο φοβισμένη από όλη αυτή τη μεταβατική φάση. Αν τώρα έχω μια ομολογουμένως κυρίαρχη ηρεμία και ψυχραιμία σαν άνθρωπος, την οφείλω στη διαχείριση της οικογένειάς μου στις εντάσεις και στο χάσιμο της εφηβείας. Έχω και τους πιο καλούς μου φίλους από εκείνη την περίοδο που αποτελούν την πυξίδα μου στη ζωή, το καταφύγιό μου και την επιστροφή στη γειωμένη και ειλικρινή πραγματικότητα.
Έχεις μια αδυναμία στο χωριό σου. Τι απολαμβάνεις να κάνεις εκεί; Συνεχίζεις να πηγαίνεις;
Το Μουλάτσι, κατά κόσμο Ελληνικό Αρκαδίας, είμαι εγώ. Είναι ο τόπος μου, η πατρίδα μου, εκεί που δε φοβάμαι τίποτα. Εκεί που υπάρχει μια άλλη Μαρία, όπως πολύ εύστοχα είπε κάποτε ένας φίλος μου. Πιο ξέγνοιαστη και αληθινή. Πηγαίνω όσο πιο συχνά μου επιτρέπεται και είναι ο πιο ευλογημένος χρόνος που έχω για τον εαυτό μου. Αγαπημένη μου συνήθεια, η βόλτα στην πλατεία και ο ελληνικός καφές στην καρέκλα που καθόταν ο παππούλης μου, αγναντεύοντας το Κακαβούλι.
Η τηλεόραση σε ενδιέφερε πάντα;
Νομίζω πως δε διαχώρισα ποτέ στο κεφάλι μου το μέσο, αλλά μοναδικός μου γνώμονας ήταν και είναι η ευδαιμονία και η καλοπέραση. Αν υπάρχει ομορφιά, ανάταση και αγάπη, μπορώ να βρεθώ σε οποιαδήποτε συνεργασία και σε οποιοδήποτε ρόλο. Με την τηλεόραση ήρθα σε επαφή στην αρχή της πορείας μου και το απόλαυσα πολύ. Με ενδιαφέρει η ταχύτητα που έχει, με αναζωογονεί και με εμπνέει η σύμπραξη με τόσο πολλούς συνεργάτες διαφορετικών ειδικοτήτων και με ενθουσιάζει το κομμάτι της εικόνας, που αν κανείς το διαχειριστεί με υγεία, είναι υπέροχο το πόσα συμπυκνωμένα μηνύματα μπορεί να μεταφέρει.
Από την Πηνελόπη Δέλτα, στο «Ιστορία χωρίς Όνομα», στην Κυβέλη. Είναι εύκολο για μια ηθοποιό να ενσαρκώνει αληθινά πρόσωπα;
Στη δική μου φύση νιώθω πως ταιριάζει γάντι. Θεωρώ δεδομένο πως πάσχω από παρελθοντολαγνεία και πάντα με διέγειραν οι ζωές σημαντικών ανθρώπων που στιγμάτισαν τα γεγονότα της εποχής τους. Είναι, λοιπόν, δώρο το ότι οι συνεργάτες μου βλέπουν πάνω μου αυτό το στοιχείο και το αναδεικνύουν. Το πρώτο και τελευταίο ζητούμενο πάντα είναι ούτως ή άλλως η αλήθεια με κάθε κόστος και σε κάθε ερμηνεία, είτε πρόκειται για ιστορικό αληθινό πρόσωπο είτε όχι. Πάνω σ' αυτό δουλεύω, προπονούμαι σκληρά και εύχομαι να δικαιώνομαι.