Μητρότητα μετά τα 40: Τρεις γυναίκες μοιράζονται την εμπειρία τους -Οι προκλήσεις και οι ανταμοιβές

Τις τελευταίες δεκαετίες, ολοένα και περισσότερες γυναίκες γίνονται μητέρες αργότερα στη ζωή τους.

Οι ερευνητές αποδίδουν την παγκόσμια αύξηση στα ποσοστά γυναικών που αποκτούν παιδί σε πιο ώριμες ηλικίες τόσο στην πρόοδο της τεχνολογίας στον τομέα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, όσο και στη σταδιακή αλλαγή των κοινωνικών προτύπων, που έδωσαν στις γυναίκες περισσότερες ευκαιρίες να επικεντρωθούν στην καριέρα τους κατά την πρώιμη ενηλικίωση.

Ωστόσο, ανεξαρτήτως προόδου, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η κύηση κατά τη διάρκεια των πιο ώριμων ηλικιών φέρει μεγαλύτερους κινδύνους. Οι γυναίκες άνω των 40 ετών έχουν λιγότερες πιθανότητες να συλλάβουν και να γεννήσουν μωρά, ενώ αν μείνουν έγκυες, είναι πιο επιρρεπείς στην προεκλαμψία, στον διαβήτη κύησης και σε άλλες επιπλοκές της εγκυμοσύνης. Πρόκειται λοιπόν για μία δύσκολη απόφαση και μία διαδικασία εν πολλοίς μοναχική, με περίπλοκες ψυχολογικές επιπτώσεις.

Η ανατροφή παιδιών στα 40 είναι μία εμπειρία γεμάτη προκλήσεις και θριάμβους, μια διαδικασία που σε κουράζει και σε ανταμείβει, που σε δοκιμάζει και σε εξαντλεί, αλλά συνάμα σε γεμίζει με τρόπο πρωτοφανή -όπως συμβαίνει άλλωστε πάντοτε με τη μητρότητα, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Οι «New York Times» προσκάλεσαν πρόσφατα μητέρες που απέκτησαν παιδιά μετά τα 40 να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, και σχεδόν 1.200 γυναίκες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα τους. Ακολουθούν τρεις από τις ιστορίες τους.

«Η αυτοπεποίθηση έρχεται με την ηλικία»

Η Ngozi Okwuwa και ο σύζυγός της χρησιμοποίησαν παρένθετη μητέρα για να αποκτήσουν τα δίδυμα μωρά τους. «Ήταν μία πολύ καλά μελετημένη απόφαση, απολύτως σκόπιμη», λέει η ίδια με σιγουριά σχολιάζοντας την απόφασή της να κάνει παιδιά στα 44 της.

Όπως εκμυστηρεύεται, η κα Okwuwa δεν ένιωθε «συναισθηματικά προετοιμασμένη» για τη μητρότητα κατά τη διάρκεια των 20s και των 30s της, καθώς ήταν επικεντρωμένη στην καριέρα της -αρχικά ως δικηγόρος και αργότερα ως φοιτήτρια νοσηλευτικής. Σήμερα, εργάζεται 12ωρες βάρδιες σε ένα νοσοκομείο τρεις ημέρες την εβδομάδα. Τις υπόλοιπες ημέρες τις αφιερώνει αποκλειστικά στα παιδιά της -τα πηγαίνει βόλτες στο πάρκο με το καροτσάκι και στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς για την «ώρα παραμυθιού».

Η ίδια αποδίδει μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησής της ως μητέρα στο γεγονός ότι είναι στα 40 της. Κατά καιρούς περιηγείται στα φόρουμ γονέων στο διαδίκτυο και νιώθει συμπόνοια για πολλές νέες μαμάδες που μοιράζονται τα άγχη και τις ανασφάλειές τους για τα επιτεύγματα των παιδιών τους -κάπως τις λυπάται. Πιστεύει πως αν είχε γίνει μητέρα νωρίτερα ενδεχομένως να ενστερνιζόταν αυτές τις ανησυχίες, να ήταν πιο επιρρεπής στην αυτοαμφισβήτηση.

Η σιγουριά που απέκτησε όμως μεγαλώνοντας της επιτρέπει να μην ανησυχεί για το αν τα παιδιά της θα «πετύχουν» με τη συμβατική έννοια του όρου, δεν τα συγκρίνει με τα παιδιά των άλλων. «Είμαι πολύ πιο σίγουρη πλέον για τον εαυτό μου. Έχω ζήσει τη ζωή αρκετά για να ξέρω ότι δεν είναι αγώνας δρόμου, θα τα καταφέρεις», λέει η ίδια.

«Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα νούμερα»

Μέχρι τα 30 της, η Dena Gudaitis είχε υποθέσει ότι η μητρότητα κάπως θα «συνέβαινε», απλά και αβίαστα. Το σενάριο στο μυαλό της ήταν σαφές -θα έβρισκε έναν σύντροφο και θα έμενε έγκυος. Ωστόσο, στα 39 της ένιωσε την πίεση του χρόνου και συνειδητοποίησε προτιμούσε να αποκτήσει παιδιά μόνη της παρά να περιμένει να βρει πρώτα έναν σύντροφο. Αποφάσισε λοιπόν να ξεκινήσει θεραπείες γονιμότητας χρησιμοποιώντας σπέρμα δότη, με αποτέλεσμα να συλλάβει σε ηλικία 41 ετών.

Η κ. Gudaitis μιλά με συγκινητική ειλικρίνεια και διαφάνεια για τις προκλήσεις του να είσαι μία single μητέρα, και δη μεγαλύτερης ηλικίας. Η ίδια εκμυστηρεύεται πως για πολύ καιρό «θρηνούσε» τη φαντασίωση που είχε χτίσει για τη ζωή της -ένα σπίτι με δύο αγαπημένους γονείς, μια πιο συμβατική οικογενειακή δομή. Και όσο κι αν προσπαθεί να αποτρέπει τον εαυτό της απ' το να σκέφτεται με νούμερα, δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πως το ζήτημα της ηλικία την απασχολεί -όταν το παιδί της αποφοιτάει από το λύκειο η ίδια θα είναι 60 ετών.

Ωστόσο, καταλήγει σε ένα ενδυναμωτικό συμπέρασμα: σήμερα είναι βαθιά περήφανη για τη ζωή που δημιούργησε για την ίδια και το παιδί της και όταν κοιτάζει τον γιο της, γεμίζει πάντα ευγνωμοσύνη. «Έζησα μερικές σπουδαίες περιπέτειες ως single γυναίκα και ήμουν ενθουσιασμένη για μία ακόμη περιπέτεια, με διαφορετικό φυσικά τρόπο», λέει η ίδια μιλώντας για την απόφαση της να γίνει μητέρα.

«Μία επιπλέον αίσθηση απομόνωσης»

Στα 38 της, η Jennifer Park γνώρισε τον σύζυγό της, ο οποίος ήθελε πολύ να γίνει πατέρας. H ίδια ήξερε ότι, στατιστικά, οι πιθανότητες σύλληψης θα μειώνονταν μόνο με το πέρασμα του χρόνου, οπότε άρχισαν να προσπαθούν να μείνουν έγκυοι αμέσως μετά το γάμο τους. Οι προσπάθειές τους καρποφόρησαν και, πριν από ενάμιση χρόνο, το ζευγάρι υποδέχτηκε ένα υγιέστατο κοριτσάκι.

Ωστόσο, η κ. Park εκμυστηρεύεται πως ήταν αναμφισβήτητα μία δύσκολη περίοδος για να φέρει κανείς στον κόσμο ένα παιδί. Η εμπειρία μίας ώριμης μητέρας είναι έτσι κι αλλιώς μοναχική, και η καραντίνα εν μέσω της πανδημίας ενέτεινε σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση απομόνωσης.

Η οικογένειά της ζούσε στο Τέξας και την Καλιφόρνια, μια αεροπορική διαδρομή μακριά επομένως δεν μπορούσε να τους επισκεφτεί ή να την επισκεφτούν. Οι περισσότεροι φίλοι της είτε είχαν γίνει γονείς πριν από πολλά χρόνια είτε δεν είχαν παιδιά, με αποτέλεσμα να αισθάνεται ένα χάσμα ανάμεσα τους. Ένιωθε πως δεν είχε ένα σύστημα στήριξης στο οποίο να μπορεί να βασιστεί -πρακτικά ή ψυχολογικά, πως καλούταν να αναλάβει τον σημαντικότερο ρόλο της ζωής της χωρίς να έχει κάποια καθοδήγηση από κάποιον που γνώριζε τις απαιτήσεις και τις προκλήσεις του.

Νιώθοντας απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο στράφηκε στις ομάδες γονέων στο Facebook, όπου άγνωστοι μεταξύ τους γονείς μοιράζονταν τις συμβουλές τους αλλά και τις δυσκολίες του parenting. Στο βάθος του χρόνο, αυτά τα groups έγιναν η μεγαλύτερη πηγή παρηγοριάς της. Ωστόσο κι αυτό ενείχε κάτι το μελαγχολικό «Είναι η πιο κοντινή σου ομάδα υποστήριξης, αλλά δεν τους γνωρίζεις ποτέ», είπε η ίδια.