Πενήντα έξι χρόνια στο θέατρο μετρά η Νένα Μεντή και τίποτα δεν δείχνει να έχει μειώσει την όρεξη και την ορμή της για τα έργα, το σανίδι, την περιπέτεια. Με μια αμεσότητα και μια αλήθεια που γεννά, αμέσως, ζεστασιά και οικειότητα, η ηθοποιός των «ιστορικών» πλέον τηλεοπτικών σειρών -«Τρεις Χάριτες», «Δις εξαμαρτείν»- και θεατρική «Ευτυχία Παπαγιαννόπουλου», δεν μασάει τα λόγια της. Ισως γι΄αυτό έχει αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση με το κοινό.
Και συνεχίζει: Τώρα ετοιμάζεται να παίξει την κυρία Αλβινγκ στους «Βρυκόλακες» του Ιψεν, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θέατρου, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Ενα έργο που αγαπάει πολύ απ΄τα χρόνια της σχολής, ένα έργο που έχει δει δεκάδες φορές στην παράσταση με την Παξινού και τον Μινωτή. Κι έχει τόσα να πει για τους «βρικόλακες» που βρίσκονται κάθε μέρα δίπλα μας.
«Εχω δει 60 φορές τους “Βρυκόλακες”»
«Η πρόταση για τους “Βρυκόλακες” ήρθε σταδιακά. Με τον Σταμάτη Φασουλή ήταν να κάνουμε στο Εθνικό την “Αυλή των θαυμάτων” του Καμπανέλλη, λόγω των 100 χρόνων από τη γέννησή του, και είχα πει “ναι”. Η “Αυλή” ήταν και το πρώτο έργο με το οποίο βγήκα στο θέατρο, στη Νέα Ιωνία με τον Γιώργο Μιχαηλίδη. Το είχα παίξει και στο Θεσσαλικό. Τότε έκανα τη Βούλα, τώρα θα έπαιζα την Αννετώ. Αφού ναυάγησε ο Καμπανέλλης, η πρόταση ήταν να κάνουμε ή τους “Βρυκόλακες” ή την “Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας”. Εγώ προτιμούσα το δεύτερο, το Εθνικό το πρώτο. Κι έτσι ξεκινήσαμε.
Εχω δεί γύρω στις 60 φορές τους “Βρυκόλακες” με την Παξινού. Επαιζε ο άντρας μου και πήγαινα κάθε βράδυ –ήταν μια παράσταση για να τη βλέπεις. Είχα ένα αίσθημα πολύ περίεργο. Μετά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να παίξω σαν την Παξινού, ούτε να τη μιμηθώ… Οπότε είπα “πάμε, κι ας φάω και τα μούτρα μου”. Και τι έγινε; Σε ποιον έχω να δώσω λογαριασμό. Θέλω να κάνω ό,τι καλύτερο, αλλά μπορεί να μην μου βγει. Ανθρωποι είμαστε…