Προμηθέας Αλειφερόπουλος: «Ο χωρισμός των γονιών μου δεν με έκανε να χάσω την πίστη μου στην έννοια της οικογένειας»

Ο νεαρός ηθοποιός που είδα για πρώτη φορά στη θεατρική παράσταση «Με τη σιωπή, το 2007, δίπλα στην Μίρκα Παπακωνσταντίνου και τον Κώστα Αρζόγλου εξελίχτηκε σε έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.

Σήμερα, δεκαοχτώ χρόνια μετά, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Festen», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, στο θέατρο «Άλμα» που την περσινή σεζόν ήταν sold out.

Ένα φθινοπωρινό μεσημέρι, σε έναν όμορφο κήπο, κάπου στα βόρεια προάστια της πόλης, συνάντησα τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο για να μου αφηγηθεί τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του. Τα παιδικά χρόνια στη Δάφνη, η σχέση με τους γονείς του, το δυστύχημα του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, οι καταχρήσεις, η ψυχοθεραπεία, ο δύσκολος ρόλος στην παράσταση που πρωταγωνιστεί, ο γάμος και η απόκτηση του 8χρονου Ορφέα είναι μέσα στις αφηγήσεις του.

Προσωπικά, τον είχα ξεχωρίσει από τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, του είχα κάνει την πρώτη του συνέντευξη και δεν χάνω παραστάσεις του. Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να ανακαλύπτεις νωρίς τους καλλιτέχνες του αύριο που αφήνουν το δικό τους ξεχωριστό αποτύπωμα στα καλλιτεχνικά δρώμενα.

«Γεννήθηκα στην Αθήνα, στα ‘80s, και μεγάλωσα στη Δάφνη. Από την πρώτη δημοτικού πήγα σε ιδιωτικό σχολείο, οπότε ένιωθα πως ζούσα σε δύο κόσμους. Η οικογένειά μου ήταν μικρομεσαία, με έστελναν πραγματικά οριακά στο ιδιωτικό σχολείο -κάτι που μου δημιουργούσε κάποιες δυσκολίες σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Πέρασα άσχημα στο δημοτικό, ίσως ήταν και θέμα χαρακτήρα. Ήμουν μοναχικός. Θυμάμαι να περπατάω μόνος μου στο διάλειμμα, μέσα στο δασάκι του σχολείου. Έχω αυτές τις αισθήσεις: λίγο του ποιητή. Γελάω που το λέω, αλλά έτσι ήταν.

Από μικρός βίωσα την ταξική διαφορά στο σχολείο, ειδικά στο δημοτικό. Ξέρεις, παιδιά που άλλαζαν αθλητικά κάθε τρεις μήνες, ενώ εγώ τα φορούσα μέχρι να χαλάσουν. Ήταν και η νοοτροπία των γονιών μου -ανεξάρτητα από το αν μπορούσαν ή όχι οικονομικά.

Ευτυχώς, αργότερα στο γυμνάσιο, κάτι άλλαξε μέσα μου. Ξαφνικά, για κάποιο λόγο, απέκτησα «γκελ», έπαιξαν ρόλο και τα κορίτσια. Αυτό μου άλλαξε τη ζωή. Ξεκίνησα να περνάω πραγματικά όμορφα, να κάνω παρέα με ανθρώπους που ήθελα, να «αλητεύω» λίγο -παρόλο που ήμουν καλός μαθητής, μέχρι την τρίτη γυμνασίου, τουλάχιστον! Η μοναξιά έφυγε τελείως.

Στο λύκειο ήμουν στη φάση «κοπάνα, παρέα, γέλιο». Παρόλο που μεγάλωσα σε πολύ αυστηρό περιβάλλον. Στο σπίτι υπήρχαν όρια, μέχρι και για το τι ώρα μπορούσα να βγω έξω. Αυτό συνέβαινε μέχρι να τελειώσω το σχολείο. Τότε με πείραζε πολύ γιατί είχα συμμαθητές που έκαναν ότι ήθελαν. Μεγαλώνοντας, όμως, κατάλαβα ότι οι περισσότεροι από αυτούς απλώς είχαν αδιάφορους γονείς.

Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρός -δεν τους θυμάμαι ποτέ μαζί. Ξαναπαντρεύτηκαν, κι όταν ήμουν έξι χρονών απέκτησα τα αδέρφια μου από τους δεύτερους γάμους τους. Έχω τρία αδέρφια: δύο από τον μπαμπά μου και ένα από τη μαμά μου. Αργότερα, χώρισαν ξανά και οι δύο, αλλά παρέμειναν αγαπημένοι. Μέσα σ’ αυτό το φαινομενικό χάος, έχω ζήσει φανταστικές στιγμές με όλη την οικογένεια μαζί και έχω πάρει πολλή αγάπη. Επίσης, με τα αδέρφια μου έχω πολύ καλή σχέση.

Κι αν κάτι κράτησα από όλο αυτό, είναι ότι δεν έχασα την πίστη μου στην έννοια της οικογένειας. Έβλεπα πως, παρά τα διαζύγια, ο πυρήνας της αγάπης υπήρχε. Αυτό με έχει κάνει πιο ήρεμο και στο δικό μου γάμο. Τα ερεθίσματα που είχα δεν ήταν τα πιο αισιόδοξα, αλλά, κάπως, μου χάρισαν μια χαλαρότητα. Του τύπου: «Αν δεν τα καταφέρουμε, είναι οκ. Η ζωή συνεχίζεται.» Μου φτάνει να ξέρω ότι ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, ότι δεν θα γίνει ποτέ εκδικητικός. Έχω εμπιστοσύνη στην Φαίδρα, τη γυναίκα μου, την αγαπώ βαθιά, κι αν κάποτε δεν τα καταφέρουμε, δεν θα είναι γιατί δεν αγαπιόμαστε. Αυτή η σκέψη με ηρεμεί: να μη ζεις μέσα σε πίεση, αλλά με πίστη».

«Το θέατρο το γνώρισα στο σχολείο. Μια καθηγήτρια με «τσίμπησε» στην πρώτη γυμνασίου και με έβαλε να δοκιμάσω, παρότι στην αρχή είχα αντιρρήσεις. Όταν ανέβηκα στη σκηνή και έπαιξα, κάτι καταγράφηκε πολύ έντονα μέσα μου. Ήμουν 12 χρονών και ακόμα θυμάμαι εκείνη την αίσθηση. Είναι από τα πιο δυνατά βιώματα της ζωής μου. Δεν είπα τότε «θα γίνω ηθοποιός», αλλά με καθόρισε. Μου άφησε ένα ενεργειακό αποτύπωμα, πολύ δυνατό.

Το δοκίμασα ξανά αργότερα, πια οικειοθελώς, και μου άρεσε. Υπήρχε επιβεβαίωση, παιχνίδι, κορίτσια, διασκέδαση. Στην τρίτη λυκείου ήξερα πια ότι αυτό ήθελα να κάνω. Παράλληλα, με ενδιέφερε και η σκηνοθεσία κινηματογράφου, αλλά ήξερα πως το θέατρο θα ήταν η βάση.

Μπήκα στο πανεπιστήμιο, στη Θεατρολογία Αθηνών, κυρίως επειδή οι γονείς μου ήθελαν να έχω ένα πτυχίο. Το καταλάβαινα. Είχα ευκολία στο διάβασμα και πέρασα χωρίς δυσκολία. Παρά τις ταξικές διαφορές, πήρα πολλά θετικά από το ιδιωτικό σχολείο, κυρίως από κάποιους δασκάλους που είδαν κάτι σε μένα. Μια καθηγήτρια, ειδικά, είχε την οξυδέρκεια να μου πει: «Αυτό σου ταιριάζει». Μπορεί χωρίς εκείνη να μην το είχα ανακαλύψει ποτέ.

Τα δύο πρώτα χρόνια στο πανεπιστήμιο τα πέρασα πολύ ωραία, αλλά ήδη ήξερα ότι θα δώσω εξετάσεις για τη δραματική. Έκανα μια πρόχειρη προετοιμασία και έδωσα, σχεδόν αδιάβαστος. Κόπηκα από το Εθνικό στο Β’ γύρο, αλλά μπήκα στο Θέατρο Τέχνης. Μπήκα χωρίς καμία αίσθηση ιερότητας, χωρίς βάρος -είχα πλήρης άγνοια. Για μένα ήταν σχεδόν μουσείο το Τέχνης. Έβλεπα φωτογραφίες του Καρόλου Κουν, αλλά δεν είχα δει ποτέ παράστασή του.

Κι όμως, με τον τρόπο τους, κάτι μας πέρασαν εκεί. Αν είμαι ευγνώμων στο Θέατρο Τέχνης, είναι γιατί για τον χαρακτήρα μου λειτούργησε πολύ καλύτερα απ’ ότι θα είχε λειτουργήσει το Εθνικό. Αν περνούσα εκεί, με την υπεροψία του «είσαι στους δέκα καλύτερους», πιθανότατα θα μου έκανε κακό.

Έμαθα πολλά στο Τέχνης, αν και αργότερα κάποια τα ανέτρεψα, όταν γνώρισα τον σκηνοθέτη Νίκο Μαστοράκη. Από εκείνον έμαθα πρώτα να χτίζω τον χαρακτήρα, να ψάχνω το παρελθόν του, να βρίσκω το «σχήμα» του».

«Με τον Μαστοράκη έκανα το «Ξύπνημα της Άνοιξης». Είχα τεράστιους μονολόγους, δύσκολους, γραμμένους με εξπρεσιονιστικό τρόπο και πολύ απαιτητικούς για την ηλικία μου. Θυμάμαι να στήνουμε το έργο και εκείνος να μου δίνει οδηγίες την ώρα που έπαιζα κι αυτό με εξίταρε. Μια φορά, μου είπε: «Και τώρα κλάψε». Τραβάω χειρόφρενο. Δεν μπορούσα να το κάνω, γιατί δεν το ένιωθα. Το κατάλαβε και μου είπε: «Κλάψε, να το δω πρώτα και το νιώθεις μετά». Είχα αντίσταση μέσα μου. Μετά, όμως, κατάλαβα ότι είχε δίκιο.

Ήταν μια πολύ δύσκολη παράσταση και λόγω του αιφνίδιου θανάτου του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Θυμάμαι, τελείωνε η εβδομάδα, ήταν Κυριακή. Εγώ ήμουν με το τότε κορίτσι μου κι εκείνος θα έβγαινε να συναντήσει μια κοπέλα. Η τελευταία μας συνάντηση είχε πολλά γέλια. Και ξαφνικά, ήρθε η είδηση του θανάτου του. Ήταν σοκαριστικό! Δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι πιο σοκαριστικό στη δουλειά.

Ήταν η πρώτη φορά που πέθανε κάποιος κοντά στην ηλικία μου, κι όταν συμβαίνει αυτό, βιώνεις κάτι πολύ βαθύ σε σχέση με τον θάνατο και με τον εαυτό σου. Όσο κι αν ακούγεται εγωκεντρικό, είναι κάτι που συμβαίνει: ξαφνικά συνειδητοποιείς τη θνητότητά σου και είναι τρομακτικό.
Είχα χάσει τον παππού μου, είχα πονέσει, αλλά με τον Κωνσταντίνο ήταν αλλιώς.

Ο θάνατός του με βρήκε σε μια φάση που ήμουν ήδη σε κατάθλιψη. Προσπαθούσα να αλλάξω τη ζωή μου -είχα κόψει το τσιγάρο, κάθε είδους κατάχρηση, έτρεχα καθημερινά, έκανα χειμερινά μπάνια. Με το που σκοτώθηκε ο Κωνσταντίνος, τα πήρα όλα πίσω. Δεν μπορώ να πω ότι με πήγε μπροστά.
Ξανάρχισα το τσιγάρο την ίδια μέρα και μάλιστα πήρα τη δική του μάρκα. Ήμουν 26 χρονών. Το πάλεψα μόνος μου για μερικούς μήνες, αλλά κάποια στιγμή ζήτησα βοήθεια γιατί ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση. Έφτασα στον πάτο -τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα. Ο καθένας έχει τον δικό του πάτο.

Αυτό, πάντως, άλλαξε τη ζωή μου. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, και πραγματικά σου αλλάζει τη ζωή. Θυμάμαι έντονα εκείνο το πρώτο διάστημα: να ανεβαίνω με το ασανσέρ και να κατεβαίνω με τα πόδια -ανάλαφρος. Ένιωθα κάθε φορά ότι έφευγε ένα βάρος. Ήταν αποκαλυπτικό. Μου το πρότεινε ένας φίλος, και πήγα. Πολύ σύντομα μετά από αυτό γνώρισα τη γυναίκα μου, τη Φαίδρα».

«Τη γνώρισα περίπου ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου, έχοντας ήδη κάνει έναν πρώτο κύκλο ψυχοθεραπειών. Δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για τη σχέση που εξελίχθηκε να είναι. Δεν είχα φανταστεί ότι θα παντρευτούμε στα τρία χρόνια και θα κάνουμε οικογένεια. Όμως ήμουν, μάλλον, πιο έτοιμος να ερωτευτώ μια γυναίκα διαφορετική από ότι είχα μέχρι τότε.
Η Φαίδρα δεν είχε εκείνη τη «νταρκίλα» που με τραβούσε. Είχε κάτι φωτεινό, μια χαρά και μια δίψα για ζωή. Ήταν όλα μπροστά στα μάτια μου γιατί μου έδειχνα τα συναισθήματα της. Στην αρχή ήμουν δύσπιστος ότι αυτό μπορεί να κρατήσει.

Εκείνη η περίοδος, γύρω στα 27, ήταν καθοριστική. Ήταν η ηλικία που πολλοί ήρωες των παιδικών μου χρόνων πέθαναν ή αυτοκτόνησαν. Είναι μια ηλικία σταθμός: ή κάνεις ένα βήμα παραπέρα ή βουλιάζεις. Εγώ, ευτυχώς, ακολούθησα το πρώτο.
Δεν θα έλεγα ότι αποχαιρέτησα το σκοτάδι - δεν ξέρω καν αν γίνεται. Αλλά πήρα μια πρώτη δόση φωτός.

Η κατάθλιψη έχει μια γοητεία, και το αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν καταλάβεις ότι είναι κάτι αυτοαναφορικό. Ασχολείσαι συνέχεια με τη δική σου θλίψη αντί να κοιτάξεις γύρω σου.
Με βοήθησε πολύ περισσότερο η δεύτερη φάση ψυχοθεραπείας, όταν έγινα πατέρας και μπήκα σε ομαδική. Εκεί πραγματικά βγήκα από τον εαυτό μου. Μου άρεσε πολύ και θα το σύστηνα σε όποιον έχει φτάσει σε ένα τέλμα με την ατομική. Αν του δίνεται η ευκαιρία, ας το δοκιμάσει και ας του δώσει χρόνο. Ίσως στην αρχή να φαίνεται μπούρδα, αλλά έχει να σου δώσει πολλά και να δώσεις κι εσύ, που είναι τελικά το πιο σημαντικό»

«Με είχαν ρωτήσει κάποτε τι με φοβίζει για το μέλλον. Και είχα απαντήσει: «Μη σβήσει αυτό που έχω μέσα μου, αυτή η σπίθα. Μη μεγαλώσω και πεθάνει».
Πρόσφατα ένιωσα κάτι τέτοιο με το παιδί μου μέσα από το παιχνίδι. Ένιωσα ότι είχε χαθεί σε μεγάλο βαθμό και ζορίστηκα. Μετά, κατάλαβα ότι η σπίθα μπορεί να μεταλλάσσεται. Δεν χρειάζεται να την κρατάς με τον ίδιο τρόπο. Η αληθινή σπίθα, για μένα, είναι να τσεκάρεις συνεχώς τον εαυτό σου, να μην εφησυχάζεις. Το «εγώ ξέρω» είναι παγίδα θανάτου και για τον ηθοποιό, και για τον άνθρωπο»

«Αν έχω πει «μπράβο» στον εαυτό μου; Η πρώτη φορά ήταν όταν αποφάσισα να κόψω τις καταχρήσεις. Ήταν η πρώτη φορά που το είπα ολόψυχα, και ήταν κάτι πολύ συγκινητικό. Είμαι ευγνώμων που το ένιωσα.
Τώρα, είμαι περισσότερο σε στιγμές ευγνωμοσύνης παρά αυτοεπιβράβευσης. Οι στιγμές που λέω «μπράβο» είναι λίγες, θα ήθελα να ήταν περισσότερες. Έχω, δυστυχώς, μια συναισθηματική μυωπία. Κλείνομαι εύκολα στον εαυτό μου, γίνομαι αυτοαπασχολούμενος, χάνω τους αγαπημένους μου και δυσκολεύομαι στη διαχείριση όταν νιώθω έτσι.
Νομίζω πως όταν με πιέζουν να βγω από το «κουκούλι» μου, αντιδρώ. Είμαι σε μια φάση που αυτό εξερευνώ και προσπαθώ να το λύσω. Καταλαβαίνω ότι μάλλον είναι μια μορφή αγχώδους διαταραχής όλο αυτό.

Οπότε, ναι είμαι ευγνώμων. Για την οικογένειά μου, το παιδί μου, τη δουλειά μου»

«Δεν χρησιμοποιώ social media. Δεν είμαι κάθε χρόνο στην τηλεόραση. Μου αναφέρεις ότι από πέρυσι έχω καταφέρει να γίνει το «Festen», η παράσταση που παίζω sold out. Δεν τα γεμίζω εγώ ατομικά τα θέατρα. Οι άνθρωποι που είναι πρόσωπα της τηλεόρασης είναι πιο λαοφιλείς γιατί μπαίνουν καθημερινά στα σπίτια του κόσμου. Δεν θεωρώ ότι ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία και δεν παραμυθιάζομαι ότι εγώ γεμίζω το θέατρο. Το λένε όσοι είδαν την παράσταση.

Δεν το λέω από σεμνότητα. Απλώς, οι άνθρωποι που προτείνουν την παράσταση επειδή τους άρεσε, μου δίνουν περισσότερη αυτοπεποίθηση απ’ όσους έρχονται επειδή με ξέρουν από την τηλεόραση. Αυτό είναι πιο σημαντικό για μένα.
Ξέρω, όμως, πως χωρίς τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα, δεν μπορείς να γεμίζεις πάντα τα θέατρα. Είναι ομαδική δουλειά γιατί έχει να κάνει με τη σύμπραξη, όχι μόνο με σένα.

Δεν ξέρω αν λέω «μπράβο» στον εαυτό μου, γιατί αυτό έχει και κόστος. Βγαίνω από την παράσταση και ζυγίζω το εξωτερικό «μπράβο» και το εσωτερικό. Τι υπερισχύει; Είναι μια η άλλη. Ότι καταθέτεις εκείνη την ώρα, κάτι παίρνεις , αλλά όχι κάτι παραπάνω. Δεν γίνομαι viral.

Υπήρξαν φορές που ένιωσα πως γίνεται μεγαλύτερος ντόρος απ’ όσο πιστεύω εγώ το ίδιο. Οι σπάνιες φορές που ταυτίζονται αυτά τα δύο, είμαι ευγνώμων. Και το «Festen» είναι μία από αυτές. Δεν ξέρω αν λέω «μπράβο», αλλά νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη. Γιατί η επιτυχία είναι πάντα αποτέλεσμα πολλών συγκυριών.

Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι πολύ δύσκολος, ευάλωτος και ταυτόχρονα επίκαιρος. Το «επίκαιρο» δεν είναι κάτι που με επηρεάζει τόσο ως ηθοποιό - με επηρεάζει όταν σκέφτομαι μια δουλειά. Έχει σημασία για μένα ένας καλλιτέχνης να απευθύνεται στην εποχή του και να τη σκαλίζει με τον δικό του τρόπο, όχι «μοδάτα». Δεν είμαι πολύ της μόδας.

Το θέμα που διαπραγματεύεται το έργο και αφορά την κακοποίηση υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Πάντα θα υπάρχουν οι θύτες και τα θύματα. Έχω τοποθετηθεί και παλαιότερα, λέγοντας ότι δεν αρκεί η τιμωρία των θυτών απαιτείται η εκπαίδευση των εν δυνάμει θυμάτων, ώστε να μην θυματοποιούνται εύκολα.
Υπάρχουν πράγματα, όπως συμβαίνουν και στο έργο, που δεν μπορεί να τα αποφύγει κανείς κι αυτή είναι η τραγικότητα του πράγματος. Γιατί ένα παιδί δεν μπορεί να αποφύγει τίποτα.

Εμείς, ως γονείς, χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να μην γίνονται εύκολα θύματα, να βάζουν στο αξιακό τους σύστημα πιο ψηλά την ψυχική τους υγεία, να μαθαίνουν να ανταλλάσσουν αγάπη με τους άλλους, να βοηθούν αντί να επιδιώκουν απλώς την επιτυχία.

Είναι ένα δύσκολο έργο, ακόμα και στον τρόπο που το παρουσιάζουμε. Το πώς το βιώνει το κοινό είναι κάτι πολύ σύνθετο. Καλέσαμε τους ανθρώπους να έρθουν σε μια «γιορτή» και στη διάρκεια της παράστασης τη διαλύσαμε. Αν βρισκόσουν σε μια γιορτή όπου έβγαιναν στη φόρα τέτοια πράγματα και υπήρχαν δύο δυνάμεις, η μία που σε τραβάει στον πόνο και στη ρήξη και η άλλη που λέει «πάμε να το ξεχάσουμε, να περάσουμε καλά», προς τα πού θα γύριζες;
Αυτό ακριβώς κάνει η παράσταση. Είναι ένα πείραμα πάνω στους ανθρώπους. Και η αντίσταση του κοινού, ομολογουμένως, είναι πολύ μεγάλη. Συχνά αντιστέκονται μέχρι την τελευταία στιγμή. Θεωρώ, όμως, ότι λίγοι φεύγουν χωρίς να τους έχει αγγίξει κάτι μέσα τους. Ακόμη κι αν τους έχει ενοχλήσει, είναι κάτι πολύ χρήσιμο.

Αλλά και για εμάς είναι δύσκολο. Η σκηνή σου παρέχει φως, μουσική, στήσιμο - μπαίνεις σε μια φούσκα που σε προστατεύει ως ένα βαθμό. Ο «τέταρτος τοίχος» υπάρχει για να φυλάξει τόσο τον ηθοποιό όσο και τον θεατή. Εμείς θελήσαμε αυτόν τον τοίχο να τον τρυπήσουμε προς όφελος, αλλά και εις βάρος, τόσο του κοινού όσο και του εαυτού μας. Είναι μια πλούσια εμπειρία αυτή η παράσταση. Και αυτό είναι που με νοιάζει, στην τελική: να συλλέγω πλούσιες εμπειρίες. Γιατί η ζωή μόνο αυτό είναι»

Όταν καταλάβεις ότι το «κυνήγι της ευτυχίας» δεν ισχύει, ότι η ευτυχία είναι στιγμές, τότε αρχίζεις να ζεις αλλιώς. Χωρίς δυσκολία, χωρίς να τραβάς κουπί κόντρα στο ρεύμα, τίποτα σπουδαίο δεν κερδίζεται. Έχω επίγνωση της επιτυχίας και, μετά από μια πορεία είκοσι ετών, ξέρω ότι αυτά συμβαίνουν σπάνια. Γι’ αυτό και το ζω όσο μπορώ περισσότερο γιατί μπορεί να αργήσει να ξαναέρθει. Ίσως και όχι».

«Αν συνεχίζουμε τα ταξίδια; με την γυναίκα μου; Εννοείται. Κάνουμε και με τον Ορφέα και μόνοι μας. Από νωρίς τον έχω πάει στο εξωτερικό. Με τη Φαίδρα μάς αρέσουν πολύ τα road trips. Για τον Ορφέα, βέβαια, είναι λίγο πιο δύσκολο - νομίζω δεν θα περνούσε ωραία, κι εμείς δεν θέλουμε να χαιρόμαστε ενώ εκείνος δεν νιώθει το ίδιο. Κάπως προσπαθούμε να τα διαχωρίζουμε αυτά.

Κάθε χρόνο, τον Αύγουστο, παίρνουμε off για να κάνουμε κάτι οι δυο μας. Φέτος, φύγαμε για δύο εβδομάδες road trip στην Τουρκία. Νοικιάσαμε camper van, κάναμε 4.000 χιλιόμετρα, φτάσαμε μέχρι τα βάθη της χώρας, κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Αποφεύγαμε τα παραθαλάσσια μέρη, αυτά που θυμίζουν Ελλάδα δεν πήγαμε καν. Έχουμε κάνει πολλά ταξίδια και ψάχνουμε πάντα μέρη που να μας «εξιτάρουν», να μας βγάζουν έξω από τα γνώριμα.

Όπως προσπαθούμε να διατηρούμε ζωντανό και το «μαζί» του ζευγαριού. Κάποια πράγματα είναι για την οικογένεια και κάποια για το ζευγάρι. Παλεύουμε πολύ να το κρατήσουμε αυτό. Αποδίδω τα εύσημα περισσότερο στη Φαίδρα, γιατί είναι μαμά και το αρχέτυπο λέει πως για εκείνη είναι πιο δύσκολο να πάψει για λίγο να είναι μαμά και να είναι ξανά το κορίτσι μου. Το προσπάθησε από πολύ νωρίς -κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Δεν καταφέρνω πάντα να το ανταποδώσω όπως θα ήθελα.

Κάθε χρόνο, μετά το πρώτο έτος του Ορφέα που ήμασταν «αυτοκόλλητοι», αρχίσαμε να έχουμε ξανά τη βοήθεια των γονιών μας. Θυμηθήκαμε πόσο υπέροχα περνούσαμε κι εμείς μικροί όταν μας πήγαιναν στον παππού και τη γιαγιά. Είναι πολύ σημαντικός αυτός ο χρόνος που έχουμε οι δυο μας, μετά από δεκαέξι χρόνια μαζί. Θέλει πολλή δουλειά. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Είμαι ευγνώμων που καταφέρνουμε να κρατάμε τη σχέση μας ζωντανή, περνώντας μέσα από σαράντα κύματα.

Το παιδί αλλάζει την πίστα της σχέσης. Το να επιλέγεις κάθε μέρα να είσαι με τον άλλον για μένα αυτό είναι ένα υπέροχο «κλειδί» για να τη διατηρήσεις.
Είχα μια τέτοια κουβέντα με έναν φίλο μου που είναι κι εκείνος χρόνια σε σχέση. Τον ρώτησα πώς την κρατούν ζωντανή και μου είπε: «Εγώ την ερωτεύτηκα». Τον ρώτησα «και τώρα;» κι απάντησε: «Δεν ξέρω ακόμα πού θα πάει αυτό -θέλω να δω πού θα φτάσει». Μου φάνηκε φανταστικό. Συγκινήθηκα. Τι ωραίο να το βλέπει έτσι. Και κάτι πήρα από αυτό. Το επαναφέρω συχνά στο μυαλό μου, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Για να δούμε ποιοι θα είμαστε σε μερικά χρόνια.. Μου θύμισε αυτό που αναρωτιόμασταν με την Φαίδρα όταν ήταν έγκυος: «Ποιος θα είναι αυτός;». Το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπό σου. Ναι, τον ξέρεις πάρα πολύ, καταλαβαίνεις τις εκφράσεις του, τις σιωπές του. Μου αρέσει που ξέρω, με μια της έκφραση, τι νιώθει κι εκείνη το ίδιο για μένα».

Info: Η θεατρική απόδοση του “FESTEN” υπό τη σκηνοθετική ματιά του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία για 2η χρονιά στο θέατρο Άλμα.

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Ζιόβας, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιώτα Φέστα, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Ιωάννα Τζίκα, Γιάννης Καπελέρης, Νίκος Μήλιας, Μιχάλης Αφολαγιάν, Σεμίραμις Αμπατζόγλου, Νικόλας Seymour Σταθόπουλος και
Κατερίνα Καούστου.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Κυριακή στις 20:00
|Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00