Παντελής Τουτουντζής: «Έμαθα να αποβάλλω τον φόβο»

Πιο ειλικρινής από ποτέ, ο make up artist Παντελής Τουτουντζής μιλάει για όλα. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια ως gay αγόρι στην Κρήτη, την αγάπη από τους γονείς του, τον κόσμο της ομορφιάς, τη γνωριμία με τον Νάσο και την οικογενειακή ζωή.

«Μεγάλωσα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Θυμάμαι με νοσταλγία τα παιδικά μου χρόνια, γιατί πλέον θεωρούνται ημερολογιακά vintage! Θυμάμαι τις πολύ όμορφες μικρές γειτονιές, τα προσφυγικά σπίτια με τις αυλές. Η δική μου οπτική σαν παιδί ήταν όλα να τα φιλτράρω καλλιτεχνικά και έβλεπα το κάθε ένα σπίτι σαν να κρύβει ένα ολόκληρο σενάριο για ταινία! Νιώθω τυχερός που έζησα εκείνα τα χρόνια, που ήρθα σε επαφή με αυτή την αγνότητα, την απλότητα, που από κάτω όμως έκρυβε πάρα πολλά συναισθηματικά φορτία.

Ξεκίνησα σαν κοινωνικό παιδί, έκλεισα και μετά χρησιμοποίησα την κοινωνικότητα για να γίνω αποδεχτός. Τι εννοώ; Ξεκίνησα με τη διάθεση να είμαι κοινωνικός και πολύ της επαφής και ένα παιδί που δεν κοιμόμουν το βράδυ, αν δεν φιλούσα στο μάγουλο, γονείς, παππούδες -ήθελα ολόκληρη τελετή για να κοιμηθώ.

Ωστόσο, όταν ήρθε η πρώτη μου επαφή με το σχολείο, όπου εκεί τα πράγματα ήταν βίαια, «έκλεισα». Και για να βγω από αυτήν την «κλεισούρα» -συναισθηματικά, σωματικά, ψυχικά- έπρεπε να βρω έναν τρόπο να γίνομαι λίγο πιο αποδεκτός, χωρίς να αφήνω περιθώρια τραυματισμού και αρνητικών σχολίων. Οπότε, ανέπτυξα το ταλέντο του χιούμορ, γιατί με έκανε πιο αποδεκτό, πιο αρεστό».

Τα παιδικά χρόνια στο Ηράκλειο

«Ήταν δύσκολο για έναν gay αγόρι να μεγαλώνει στο Ηράκλειο. Και πιο συγκεκριμένα για έναν γκέι αγόρι που έπρεπε να βρει τι του συμβαίνει -γιατί δεν μπορούσα να το ταυτοποιήσω τόσο εύκολα. Γιατί με ελκύουν τα αγόρια; Γιατί μου αρέσουν τα κοριτσίστικα παιχνίδια; Ήμουν ένα παιδί που με προβλημάτιζαν αυτά, αλλά και παράλληλα δεν τα έκρυψα ποτέ. Ήμουν καθαρός απέναντι σε αυτά που αισθανόμουν.

Και μην ξεχνάς ότι, τότε τα πρότυπά μας τότε ήταν η θρησκεία, το κατηχητικό, οι γιαγιάδες που πίστευαν πάρα πολύ. Όλα αυτά που με είχαν επηρεάσει και θυμάμαι να είμαι στα γόνατα, να κάνω το σταυρό μου και να λέω «Θεέ μου συγχώρεσέ με που νιώθω έτσι».

Έπρεπε να αποκωδικοποιήσω πολλά μεγάλα πράγματα που συνέβαιναν γύρω μου, για να δώσω στον Παντελή αυτό που ήθελε να πάρει σαν άνθρωπος. Βέβαια, ήμουν πάντα πολύ διάφανος με τον εαυτό μου και δεν υποκρίθηκα ποτέ κάτι που δεν είμαι.

Οι γονείς μου ήταν δύο άνθρωποι που ανήκαν στη γενιά «της επιβίωσης». Ήταν, δηλαδή, η πρώτη γενιά που είχαν την πολυτέλεια να ονειρευτούν, να φτιάξουν τις δικές τους δουλειές. Ήταν μια χρυσή εποχή για την Ελλάδα. Οπότε, έδωσαν πάρα πολύ βάρος σε αυτό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν το μυαλό τους και στα παιδιά τους, εννοείται.

Είμαι τυχερός γιατί στο σπίτι μας επικρατούσε η συναισθηματική επαφή με τον άλλον. Ήταν, δηλαδή, αρχή στην οικογένειά μου αυτό. Έτσι, ήρθε και η επαφή τους με ένα gay παιδί. Φυσικά και έκανα coming out. Πιστεύω ότι, κανένας γονιός, δυστυχώς, δεν θα πιάσει εύκολα το παιδί του να του πει “ξέρω ότι είσαι gay”.

Όμως, εγώ στα 14 μου και χωρίς να έχω ψυχολογήσει την ετοιμότητά τους απέναντι σε αυτό και με τη συγκατάθεση του αδερφού μου, ο οποίος είναι 4 χρόνια μεγαλύτερος, είχαμε αποφασίσει να το πούμε. Και, μάλιστα, μου είχε πει ο αδερφός μου ότι “αν δεν το δεχτούν, εγώ θα σε πάρω και θα φύγουμε. Έχεις εμένα”».

Το σχολείο και το bullying

«Ξέρεις τι χρεώνω σε αυτήν την κατάσταση, η οποία θα πρέπει να ελέγχεται στο 2025; Ότι με έκαναν να μην αγαπήσω όσο θα μπορούσα τα πράγματα στα οποία ήμουν πολύ καλός. Δηλαδή, ήξερα το μάθημα τέλεια και δεν ανέβαινα να το πω. Γιατί θα σχολίαζαν τη φωνή μου, την εμφάνισή μου.

Ζωγράφιζα καταπληκτικά. Το πρώτο βραβείο το πήρα τρίτη δημοτικού που είχαμε θέμα το Πολυτεχνείο. Και όταν είπαν “Τουτουντζής”, επειδή ήταν και ο αδερφός μου στο σχολείο, ήλπιζα να εννοούσαν εκείνον, για να μην βγω μπροστά σε όλο το προαύλιο, γιατί ντρεπόμουν.

Όλα αυτά είναι τραυματικά για ένα παιδί. Δεν υπήρχε κανένα πλαίσιο προστασίας και ούτε τώρα υπάρχει -και αυτό πρέπει να ακουστεί. Με τι τιμωρείται το bullying που γίνεται καθημερινά στα διαλείμματα, σε χιλιάδες παιδιά καθημερινά; Τι όριο υπάρχει απέναντι σε αυτό;

Θέλω να πω ότι, φυσικά, και οι γονείς πρέπει να ενδιαφερόμαστε, να έχουμε ένα είδος ελέγχου και επαφής με ό,τι συμβαίνει. Αλλά όταν αφήνεις το παιδί σου σε ένα σχολείο -είτε είναι πρωτοβάθμια είτε δευτεροβάθμια εκπαίδευση- πρέπει και η ίδια η εκπαίδευση να σου εμπνέει ασφάλεια. Να νιώθεις ότι παραδίδεις το παιδί σου σε ένα πλαίσιο που δεν θα το μορφώσει μόνο γνωστικά, αλλά θα το προστατεύσει κιόλας.

Γιατί εκπαίδευση δεν είναι μόνο να ξέρεις το μάθημα παπαγαλία. Δεν είναι μόνο η αριθμητική, ούτε η ορθογραφία. Εκπαίδευση, για μένα, είναι το διάλειμμα. Εκπαίδευση είναι το πώς προσεγγίζεται αυτός ο χώρος -το σχολείο- ως ζωντανός οργανισμός που διαμορφώνει χαρακτήρες, όχι απλώς γνώσεις.

Για μένα, η προεφηβεία ήταν το πιο δύσκολο καρέ. Οι γονείς μου έλειπαν συχνά από το σπίτι, γιατί εργάζονταν πάρα πολύ. Μέναμε συχνά με τη γιαγιά και τον παππού -που σου δίνουν αυτή την άνευ όρων αγάπη, αλλά δεν μπορούν να ανιχνεύσουν εύκολα τι συμβαίνει στην καθημερινότητά σου, να πιάσουν ένα βλέμμα, να σε ρωτήσουν γιατί είσαι προβληματισμένος.

Οπότε, όλο αυτό που συνέβαινε στο σχολείο το πήρα πολύ μέσα μου. Θυμάμαι να κλείνομαι για ώρες κάτω από τα σκεπάσματα -σε σημείο που έχανα την επαφή με το οξυγόνο. Και, παρ’ όλα αυτά, να μη θέλω να φύγουν αυτά τα σκεπάσματα από πάνω μου, από το πρόσωπό μου, από το σώμα μου.

Κοιτάζοντας πίσω, και με τις γνώσεις που πήρα από την ψυχοθεραπεία που έκανα μετά, θεωρώ ότι πέρασα μια πολύ έντονη προεφηβική κατάθλιψη. Με ακολουθούσε πάντα μια πληγή, ό,τι και να έκανα.

Είχαν μαζευτεί πάρα πολλοί χλευασμοί, πάρα πολύ bullying, αλλά και πάρα πολλές απορίες -για τις οποίες δεν είχα τις απαντήσεις. Το παρόν το διαχειριζόμουν. Πονούσα, αλλά το διαχειριζόμουν. Το μέλλον, όμως, με φόβιζε. Όπως σου είπα και πριν, ίσως το “λάθος” μου, ήταν ότι αποφάσισα από πολύ μικρός να είμαι αληθινός απέναντι στον εαυτό μου και να μην τον παραμυθιάζω, αλλά το πλήρωσα πολύ αυτό το τίμημα».

Roaring ‘90s

«Κάπως έτσι, φτάνουμε πια -αισίως- στην έντονη δεκαετία των ’90s, όπου εγώ κατάφερα να βρω διαδρομές ανακούφισης. Ήταν η εποχή με τα new entries, νέες μουσικές, parties, χρώματα. Οι άνθρωποι μπορούσαν πια να είναι πιο εκκεντρικοί. Εγώ όλα αυτά τα πήρα σαν δώρο. Τα χρειαζόμουν. Μου άρεσε που όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως σεξουαλικής κατεύθυνσης, μπορούσαν να φορέσουν έντονα ρούχα, να παρτάρουν, να γίνουν πιο εξωστρεφείς.

Ήταν η δεκαετία που άρχισα να αποκτώ αληθινούς φίλους, να κάνω coming out σε αυτούς. Η δεκαετία που μπήκαν η μόδα και η τέχνη στη ζωή μου -που προϋπήρχαν ως τρόπος επιβίωσης, αλλά τότε άρχισαν να μεταμορφώνονται και σε επαγγελματική διαδρομή.

Και, ταυτόχρονα, ήταν η εποχή με τα μεγάλα λάθη. Θεωρώ ότι έσυρα τον εαυτό μου σε λάθος διαδρομές, όντας πονεμένος από το παρελθόν, αναζητώντας ανακούφιση. Τον έβαλα σε κινδύνους, μέσα από λάθος επιλογές ανθρώπων δίπλα μου. Με άσκοπα ξενύχτια, με αντιπαράθεση με το σύστημα που μου επέβαλαν. Δεν ξέρω αν είναι σωστή η λέξη “αναρχία” -αλλά εγώ κάπως έτσι θα χαρακτήριζα αυτό που ζούσα τότε: “συναισθηματική αναρχία”. Ήθελα κάπου να ξεσπάσω».

Η τέχνη στη ζωή του Παντελή

«Πρώτα στη ζωή μου μπήκε η ζωγραφική. Επειδή οι γονείς μου δούλευαν πολλές ώρες -για να στήσουν τις επιχειρήσεις που ήθελαν και ονειρεύονταν- εγώ βρήκα στη ζωγραφική έναν τρόπο να “δουλεύω” τις παρουσίες και τις απουσίες τους. Ζωγράφιζα τη ζωή μου όπως θα ήθελα να είναι. Είχα ένα ημερολόγιο, και αντί να γράφω, ζωγράφιζα. Σήμερα, ας πούμε, είμαι στον ζωολογικό κήπο με τους γονείς μου. Το έκανα ζωγραφιά. Όπως και τους εφηβικούς μου έρωτες τους ζωγράφισα. τσι, μέσα από τη ζωγραφική άρχισα να αναλύω πάρα πολύ τη χρωματολογία.

Τότε, στη γειτονιά, έκαναν και θέατρο. Πήγαινα λοιπόν σε μια μικρή θεατρική ομάδα εκεί, όπου ήμουν εξαιρετικά καλός. Γιατί μου άφηνε το περιθώριο να είμαι κάποιος άλλος -και όχι ο πονεμένος Παντελής. Έτσι, βρήκα τέτοια εκφραστικά μέσα μόνος μου, για να τα καταφέρω.

Ο πατέρας μου τότε είχε κάτι επιχειρήσεις και ονειρευόταν να ακολουθήσω αυτά που έκανε ο ίδιος, όπως ο κάθε πατέρας ήλπιζε. Ωστόσο, όταν η τέχνη είχε φτάσει στο 99,9 μέσα μου, βάζω κάτω τους γονείς μου και τους λέω “παιδιά εγώ θέλω να κάνω τέχνη”. Οπότε, οι επιλογές μου είναι ή δραματική σχολή ή μόδα ή ζωγραφική. Με τις οποίες δεν σου κρύβω έχω επαφή ακόμα.

Επέλεξα, μαζί με τους γονείς μου -παρόλο που στην αρχή ήταν πάρα πολύ αρνητικοί-, τη μόδα. Έφυγα μόνος μου, ήρθα στην Αθήνα, βρήκα τη σχολή. Ζορίστηκα, γιατί έφερα μαζί μου το ψυχοπλάκωμα, την αντικοινωνικότητα, τους φόβους για το πόσο αξίζω. Εμένα, το στοίχημα όλης μου της ζωής -και νομίζω μέχρι να πεθάνω- θα είναι αν τελικά αξίζω όσο πίστευα σαν παιδί.

Η Αθήνα ήταν μια έντονη πόλη για ένα παιδί από την επαρχία, με τραύματα, όχι τόσο καλά ισορροπημένο συναισθηματικά. Φοβήθηκα, με αμφισβήτησα, αγχώθηκα για τις δυνατότητές μου. Αλλά, όσο πιο βαθιά βγαίνει η τέχνη, τόσο πιο πολύ σε δικαιώνει.

Γράφτηκα στη σχολή για σχέδιο μόδας, μακιγιάζ και μαλλιά -τρία πράγματα παράλληλα. Τελείωσα τη σχολή και με θεώρησαν ταλέντο. Και εκεί, κάπου, ήρθε ένας πολύ ωραίος, ξανθός φύλακας άγγελος, σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μου.

Όταν πέρασα το πρώτο μου interview για μια πολύ μεγάλη creative εταιρεία, ήταν εκατό παιδιά για μία θέση. Θυμάμαι ότι μας είχαν δώσει ένα face chart -ένα χαρτί με ένα πρόσωπο, για να το ζωγραφίσουμε. Όλοι κάνανε βλεφαρίδες και δύο σκιές. Εγώ βρέχω τα πινέλα, κάνω τις σκιές τέμπερες και αρχίζω να χτίζω: τον λαιμό, τα μάτια, τα ζυγωματικά, τα μαλλιά, τα αξεσουάρ, τα πάντα. Και τους πάω μια κανονική γυναίκα! Έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου στο μακιγιάζ. Και από εκεί και πέρα, ήρθαν συνεργασίες με πολύ μεγάλες εταιρίες, με πολύ μεγάλα περιοδικά -και όλα αυτά πολύ νωρίς».

Τα highlights

«Η μόδα -γιατί ξεκίνησα αυστηρά ως παιδί της μόδας- σε κάποια στιγμή παρατήρησα πως δεν αγαπούσε τόσο πολύ τις γυναίκες, γιατί δεν συμφωνούσα καθόλου με αυτά που μου ζητούσε να κάνω. Και εκεί πήρα τη μεγάλη απόφαση να ασχοληθώ με τις celebrities.

"Ύβρις" μου λέγανε τότε οι άνθρωποι γύρω μου. "Ύβρις, που κάνεις τόσο καλή μόδα, που έχεις αυτή την αισθητική, που σχεδόν είσαι creative director στις δουλειές σου". Και ήταν σαν να μου μιλούσαν αλαμπουρνέζικα -δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός. Και ακόμα δεν το καταλαβαίνω. Δηλαδή, αν σου πω πόσες φορές έχω έρθει σε debate με περιοδικά που κάνουν δήθεν αυστηρή μόδα, αδειάζοντας τη γυναικεία προσωπικότητα -και αυτό θέλω να ακουστεί- επειδή αγαπάω τις γυναίκες και θέλω να είναι όμορφες είναι τρελό.

Τα highlights στην καριέρα μου; Το πρώτο είναι αυτός ο άνθρωπος που με έβαλε στη δουλειά -γιατί χωρίς αυτόν, δεν θα υπήρχα επαγγελματικά. Το δεύτερο, για συναισθηματικούς κυρίως λόγους -και το έχει δείξει και η ιστορία- ήταν η γνωριμία μου με την Ελένη Φουρέιρα, αλλά και με τη Δούκισσα Νομικού και την Άννα Βίσση. Το τρίτο είναι η συνεργασία μου με τη L’Oréal. Τέταρτο, το Φεστιβάλ των Καννών -γιατί συνδύασε και ξύπνησε πάρα πολλά πράγματα μέσα μου. Και φυσικά, το Fashion Week στο Παρίσι, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και είναι πάντα μια νέα εμπειρία.

Μια κατηγορία από μόνες τους είναι όλες οι συνεργασίες μου με το θέατρο. Από την "Ηλέκτρα", μέχρι το "Romeo and Juliet", το "Βίκτωρ Βικτόρια" με την Εβελίνα Παπούλια, το "Nine", το "Whatever Happened to Baby Jane" με τη Ρούλα Πατεράκη, μέχρι τον παιδικό "Ηρακλή" με τον Σάκη Ρουβά, το "Εντελβάις" και τη συνεργασία με την Άννα Βίσση… όλα ήταν βαθιά ταξίδια μέσα μου.

Να σκεφτείς, διάβαζα όλο το έργο, πήγαινα στις ακροάσεις και στις αναγνώσεις των κειμένων, για να μπορέσω να φανταστώ κι εγώ τους ήρωες -πώς θα τους "σχεδιάσω" μέσα από το μακιγιάζ. Έχουν γίνει πολύ όμορφα πράγματα μέσα σε όλο αυτό, οπότε νιώθω πολύ τυχερός με τη δουλειά μου.

Αλλά θέλω να σου πω και κάτι άλλο. Μου έχει τύχει να μου στείλει μήνυμα στο Instagram μια κυρία που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να κλείσει make-up artist, και να μου γράψει "Ξέρεις τι; Παντρεύω το παιδί μου και ονειρευόμουν να με έβαφες εσύ". Και πήγα!

Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή και δεν το θεώρησα κάτι "μεγάλο". Έτσι είμαι σαν άνθρωπος. Δεν το είδα σαν ηρωισμό -απλώς το έκανα, βγήκε πολύ φυσικά. Και πήρα τόση αγάπη πίσω, που ήταν καλύτερη από κάθε budget. Γύρισα και είπα στον Νάσο "Ρε συ, είμαι πολύ γεμάτος". Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε. Ήταν σαν να ήμουν κι εγώ κομμάτι της χαράς τους.

Όλες οι γυναίκες που έχω συναντήσει στη ζωή μου είναι beauty icons -και θα σου πω γιατί. Δεν είναι beauty icon μια νοικοκυρά, η οποία μέσα σε αυτόν τον αγώνα που δίνει, θέλει να είναι θελκτική; Θέλει να κρατήσει τις ισορροπίες -κι ας τις χάνει καμιά φορά- αλλά και να αρέσει, κυρίως, στον εαυτό της; Αν αυτή η γυναίκα δεν είναι icon, τότε για ποια icons θέλεις να μιλήσουμε;

Ποια είναι η σχέση της Ελλάδας με την ομορφιά και τα καλλυντικά; Είμαστε διφασικοί. Είμαστε οι μισοί "Ευρώπη" και οι άλλοι μισοί "Ανατολή". Δηλαδή, υπάρχει μια πολύ μεγάλη ομάδα που πιστεύει στον μινιμαλισμό και χρησιμοποιεί το make-up ως σύμμαχο -και το αγαπάω αυτό. Και υπάρχει και μια άλλη ομάδα που χρησιμοποιεί το make-up σαν καμουφλάζ.

Tι μου αρέσει πιο πολύ; Μου αρέσει να υπάρχει συμμαχία. Δεν θέλω να σβήσω την προσωπικότητά σου και να δημιουργήσω κάποιο άλλο πρόσωπο. Με όλους τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, δεν έχω φτάσει ποτέ στο σημείο να "φύγουν" τα χαρακτηριστικά τους και να δημιουργήσω άλλα».

Η γνωριμία με τον Νάσο

«Γνώρισα τον Νάσο στα πολύ κάτω μου, στην Αθήνα -ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 2007. Είχαμε βγει με μια φίλη μου -ξέρεις, ένα από αυτά τα ξενύχτια του flirting. Τότε τα πράγματα ήταν πιο cool, δεν υπήρχαν πλατφόρμες και τέτοια, βγαίναμε οι άνθρωποι, μιλούσαμε, ακουμπούσαμε. Νιώθω πολύ τυχερός που τα έζησα όλα αυτά.

Κι έτσι όπως φεύγανε όλοι να πάνε στα σπίτια τους, λέω "Παιδιά, αφήστε με σε ένα μπαρ, θέλω να βγω μόνος μου". Και μου έλεγαν όλοι "Καλά παραμονή Χριστουγέννων θα βγεις μόνος σου;". Ε, είμαι και λίγο τέτοιος εγώ -τις κατάθλες μου τις κάνω παρέα, δεν τις φοβάμαι. Και λέω "θα κάνω παρέα με την κατάθλα μου σήμερα".

Και όπως ένιωθα πολύ περίεργα συναισθήματα, μπήκα σε ένα μπαρ και είδα τον Νάσο απέναντί μου. Αυτό που με σόκαρε ήταν το βλέμμα του -με κοιτούσε σαν να μου έλεγε "τι έχεις;". Δεν το είχα ξαναδεί αυτό το βλέμμα. Ήταν και λίγο familiar να σου πω την αλήθεια, αλλά είχε κάτι πιο βαθύ -ένα "τι έχεις" χωρίς λέξεις. Με ρώτησε με το βλέμμα του. Έτσι γνωριστήκαμε.

Τότε ο Νάσος ήταν γιατρός στη Γερμανία. Μου το είπε την επόμενη μέρα και νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα, ότι, ξέρεις, ήθελε απλώς την επαφή μιας νύχτας. Έφτιαχνα τέτοια σενάρια στο μυαλό μου! Αλλά όχι. Ήταν στη Γερμανία στ’ αλήθεια, και πήραμε τη μεγάλη απόφαση να παλέψουμε αρχικά τη σχέση μας εξ αποστάσεως.

Ο Νάσος μού έδωσε κάτι που δεν είχα ξαναζήσει ποτέ, την πολύ βαθιά έννοια της ασφάλειας, μαζί με ελευθερία. Κι αυτά τα δύο, συνήθως, δεν πάνε μαζί. Τι εννοώ; Ένας άνθρωπος που σου παρέχει ασφάλεια, βαθιά, πυρηνική, συναισθηματική, συνήθως το κάνει με τρόπο που σε πνίγει ή θέλει κάτι πίσω. Ο Νάσος δεν το έκανε ποτέ. Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα πίσω. Μου έδωσε ασφάλεια χωρίς να με περιορίσει. Και δεν το είχα ξαναζήσει αυτό στη ζωή μου.

Προχθές, σε μία θεραπεία, μου είπε «Ξέρω γιατί με αγάπησες τόσο. Το είδα όταν συνέβη. Απλώς δεν το είπα τότε, γιατί δεν ήθελα να το αποκωδικοποιήσω». Και ήταν τόσο αληθινό αυτό».

Η ζωή με τα παιδιά

«Ήταν παιδικό όνειρο να κάνω παιδιά, ξέρεις. Μέσα στα όνειρα που σου έλεγα πριν -αυτά που με φόβιζαν, που με έριχναν, τα αδιέξοδα, τα αναπάντητα συναισθηματικά ερωτήματα που είχα σαν παιδί- υπήρχε κι αυτό. Η οικογένεια. Με έβλεπα με έναν σύντροφο, με μια οικογένεια. Και ήμουν έντεκα χρονών. Δεν ήρθε ξαφνικά αυτό το όνειρο, αλλά δεν έφυγε ποτέ.

Για τον Νάσο δεν ήταν έτσι. Ο Νάσος αγάπησε πολύ έναν άνθρωπο και το θεώρησε φυσική εξέλιξη να κάνει οικογένεια μαζί του.

Πώς μας άλλαξαν τα παιδιά; Πάρα πολύ. Είναι κάτι που δεν το φαντάζεσαι και δεν το περιμένεις. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος, καμία ψυχοθεραπεία, κανένας φίλος, καμία συμβουλή που να μπορεί να σε προετοιμάσει. Τελεία.

Επειδή έμεινε στη θερμοκοιτίδα ο Αχιλλέας, το πρώτο μας παιδί, όταν γεννήθηκε, κατασκήνωσα στο διάδρομο του νοσοκομείου. Μου έφερναν εκεί ρούχα. Δεν ήθελα να φύγω, μέχρι να βγει το παιδί. Η αγάπη είχε φύγει εκτός ελέγχου. Κανένας άνθρωπος δεν νομίζω πως είναι έτοιμος γι’ αυτό. Ανοίγουν κάτι πεδία μέσα σου -και εκεί φαίνεται ποιος πραγματικά είσαι. Γιατί διαφανίζεις όλος απέναντι στον εαυτό σου.

Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή έφυγα να πάω να κάνω ένα μπάνιο και σταμάτησα με αλάρμ δεξιά στον δρόμο. Πήρα τους γονείς μου και τους ζήτησα συγγνώμη. Τους είπα: «Από τώρα είμαι πατέρας. Δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν μπορώ να είμαι κάτι άλλο». Είδα όλη μου τη ζωή να περνάει από μπροστά. Τα λάθη που έκανα, το πόσο τους στενοχώρησα, το πόσο τους αμφισβήτησα, το πόσο δεν τους κατάλαβα. Όλα περάσαν έτσι -σαν φιλμ.

Πώς αντιμετωπίζω τα αρνητικά σχόλια; Έμαθα να ζω σε μικρόκοσμους. Και οι μικρόκοσμοι έχουν κάτι όμορφο -επιλέγεις εσύ τη σύνθεσή τους. Και τι εννοώ μικρόκοσμος; Πετάς έξω από το σύστημά σου το αρνητικό και κρατάς μόνο τα θετικά! Και αυτή είναι μια πολυτέλεια που όλοι οι άνθρωποι την έχουμε, απλώς πρέπει να τη διεκδικήσουμε.

Δεν σου κρύβω πως έχω κλάψει από αρνητικά σχόλια. Από την επιθετικότητα που δέχομαι στα social -ένα πεδίο που δεν υπήρχε στη γενιά μου, κι έπρεπε να "εκπαιδευτώ" σ’ αυτό. Δεν σου κρύβω πως έχουμε απειληθεί κι έχουμε πάει στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας. Σκέψου να ντύνεσαι, να παίρνεις τον σύντροφό σου από το χέρι και να πηγαίνεις στο αστυνομικό τμήμα γιατί απειλείται η ζωή σου. Έλεγα στην Ελένη (σ.σ. Φουρέιρα) "Δεν μπορώ να φύγω από το καμαρίνι. Θα σε περιμένω να φύγουμε μαζί". Φοβόμουν.

Δεν πήγα για το θεαθήναι στο τμήμα. Ήταν αληθινά απειλητικό, όχι αστείο. Γιατί ένας άνθρωπος που μπορεί να γράψει ένα τόσο απειλητικό μήνυμα, μπορεί και να το κάνει πράξη!

Παρόλα αυτά, και με τόσες δύσκολες συνθήκες, τα άσχημα δεν τα αφήνω στον μικρόκοσμό μας. Τα εξοστρακίζω! Μάλλον αυτό κέρδισα από την παιδική μου ηλικία, έχω πια πιο γρήγορα τα αντανακλαστικά να αποβάλλω τον πόνο, τον φόβο. Και αυτό το κέρδισα με κόπο.

Τα παιδιά μας ξέρουν από την πρώτη κιόλας μέρα τι σημαίνει οικογένεια ουράνιο τόξο. Δεν έχουμε πει ποτέ ψέματα. Ούτε εγώ ήθελα να μου λένε ψέματα σαν παιδί -μα δεν είπα ψέματα στον εαυτό μου, θα πω στα παιδιά μου;

Είναι πολύ ευτυχισμένα τα παιδιά. Και το εννοώ. Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Άστους να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Εγώ δεν θα πάω να πείσω κανέναν που θέλει να κάνει προβολή πάνω μου. Το χρέος μου, σαν πατέρας -και το ίδιο και του Νάσου- είναι να λατρεύουμε τα παιδιά μας, να είναι προτεραιότητα για μας. Να τα σεβόμαστε, να παρακολουθούμε τις ανάγκες τους, το ποιοι θέλουν να είναι. Ούτε θα επιβάλλω στα παιδιά μου τα δικά μου απωθημένα, ούτε τα όνειρά μου, ούτε τη διαδρομή μου. Τα παρατηρώ, τους δίνω αγάπη -πολλή αγάπη. Αυτό είναι το όπλο μας. Και το δικό μου και του Νάσου.

Όχι, τα παιδιά δεν έχουν δεχτεί σχόλια. Και πρέπει να ακουστεί κι αυτό το "όχι". Είναι ωραίο να το λέμε.

Είμαστε πολύ διαφορετικοί σαν γονείς. Εγώ γίνομαι τα παιδιά μου, για να έρθω σε επαφή μαζί τους. Ακόμα κι όταν μιλάμε για κάτι σοβαρό, γονατίζω, για να έχουμε οπτική επαφή. Τους ακούω και τους απαντάω με την παιδικότητα, την ευαισθησία και τις λέξεις που έχουν ανάγκη. Ο Νάσος είναι ο μπαμπάς που θα τους δώσει αυτή την ασφάλεια πιο οριοθετημένα, για το everyday. Τη θαλπωρή, τη στιβαρότητα, το λιμάνι που θέλουμε όλοι να έχουμε. Έτσι διαμορφώθηκαν οι ρόλοι μας -από μόνοι τους, χωρίς να το συζητήσουμε».

Ο Παντελής και τα social media

«Με τον Νάσο, πάντα κάνουμε τους φίλους μας να περνάνε όμορφα, γιατί είμαστε άκρως διαφορετικοί άνθρωποι. Κάποια στιγμή είχε έρθει ο Τόνι Κρις, ένας πολύ καλός μου φίλος, σκηνοθέτης -κάνει μικρού μήκους, σοβαρή τέχνη ο άνθρωπος- και του λέω "Ρε συ, έλα να κάνουμε κάτι, να βάζω μια κρεμούλα κάτι, μακιγιέρ είμαι, μου το ζητάνε τόσο καιρό…". Και έτσι όπως είμαστε, μου λέει "Γιατί δεν το βάζεις στο Νάσο;". Και απαντώ "Καλέ, αυτός δεν θα κάτσει ούτε δεμένος!". Κι, όμως έτσι ξεκινήσαμε με τον Νάσο τα βίντεο στα social media.

Βέβαια η κωμωδία, για μένα, βγαίνει από τα μεγαλύτερα δράματα. Και για δύο ανθρώπους με το δικό μας βιογραφικό -το συναισθηματικό βιογραφικό- να μπορέσουν να κάνουν κωμωδία… ήθελε μια βαθιά ανάσα!

Γιατί δεν θα έχει μόνο τα γέλια η κωμωδία, θα έχει και το μπινελίκι και τις απειλές και την αμφισβήτηση και όλο αυτό. Και εσύ πρέπει να χαμογελάς την ώρα που τα διαβάζεις αυτά ή που γυρνάς το επόμενο content.

Γιατί πιστεύω ότι έχει κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία όλο αυτό; Γιατί έχει ένα μεγάλο κοινωνικό μήνυμα από πίσω. Και αν πάρεις το κινητό μου και το ανοίξεις, θα το δεις να συμβαίνει καθημερινά. Μου έχουν έρθει μηνύματα από ανθρώπους που δυσκολεύονται πολύ στη ζωή τους και μου λένε ότι εμείς τους βοηθήσαμε να ξαναχαμογελάσουν. Από μαμάδες που γράφουν "Βλέπω διαφορετικά το παιδί μου, σας ευχαριστώ. Έβλεπα μόνο σκοτεινιά, όταν μου είπε ότι είναι gay, και τώρα βλέπω φως". Μου στέλνουν άνθρωποι και λένε "Είσαι η πρώτη στιγμή που γέλασα σήμερα" και μου διηγούνται τη δική τους ιστορία. Μου γράφουν και straight ζευγάρια, που ταυτίζονται απόλυτα με αυτό που βλέπουν. Κι αυτό, ξέρεις, μου φέρνει κι ένα αίσθημα ευθύνης. Βέβαια, είναι ψυχοθεραπεία για μας, γιατί είναι η στιγμή που χαλαρώνουμε, που γελάμε, που εκτονωνόμαστε!

Απλά τώρα θα αλλάξει λίγο, από τις απαιτήσεις του κοινού. Ίσως φύγουν τα σκέτς και γίνει πιο real, πραγματικό reality. Να βλέπουμε αληθινές στιγμές: στο κομμωτήριο με τον Νάσο, σε ένα shopping, σε ένα ταξίδι, στην κολύμβηση, σε ένα παιδικό πάρτι μαζί με την οικογένειά μας.

Επιστρέφω και στο YouTube με τα Makeup Stories και μία νέα πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα, που δεν θα έχει να κάνει με συνεντεύξεις. Φανταστικοί άνθρωποι έχουν πει το "ναι" φέτος. Χαίρομαι πάρα πολύ που θα έρθω ξανά σε επαφή μαζί τους. Κυρίως με μια γυναίκα που ήμασταν φίλοι από παιδιά στην ίδια γειτονιά κι έχει κάνει τώρα ένα καταπληκτικό peak. Θα τη λατρέψετε όταν τη δείτε στα Makeup Stories -και όλους τους υπόλοιπους βέβαια. Το YouTube νομίζω θα είναι φανταστικό φέτος!

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον κόσμο που μας αγκάλιασε, αλλά και τις εκπομπές. Μου έστειλε μάλιστα μια πολύ πετυχημένη δημοσιογράφος "Συγχαρητήρια, αγόρι μου". Και εκεί χαμογέλασα, γιατί για να κάνω τα Makeup Stories, τελείωσα τη σχολή δημοσιογραφίας. Ήθελα να ξέρω πώς ένας άνθρωπος κάνει μια συνέντευξη, ποια είναι τα σωστά ερεθίσματα, μέχρι πού είναι τα όρια».

Επίλογος...

«Ευτυχία, για μένα, σε μια εικόνα; Εγώ, ο Νάσος, ο Αχιλλέας και η Αριάδνη, στον Κομμό της Νότιας Κρήτης, στο Λιβυκό πέλαγος, στο μινωικό λιμάνι, στην παραλία που παντρευτήκαμε. Ξυπόλυτοι, με χαϊμαλιά στα πόδια, με φανταστικές, παραδοσιακές, κρητικές γεύσεις, να κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα.

Εύχομαι σε κάθε άνθρωπο να νιώσει αυτή τη γαλήνη που ένιωσα εγώ εκεί. Να βρει τον δικό του τρόπο να τη ζήσει. Γιατί αυτή τη γαλήνη δεν την αγγίζεις εύκολα. Και τη θεωρώ θείο δώρο. Το πιο ακριβό πράγμα που μου χάρισε η ζωή είναι αυτή η γαλήνη».