Πώς
προέκυψε η συνεργασία σου με το Mantility;
Δ. Μπ: Ήταν
μία αμοιβαία προσέγγιση, γνώριζα τη
δουλειά της Mantility και ανακάλυψα κάποια
μαντίλια από κοντά στο Kalathi Pop Up store στην
Καλαμιώτου. Ουσιαστικά εγώ επικοινώνησα
με τη Ζαφείρια, της έστειλα δουλειά μου,
ήταν πολύ άμεση και ευχάριστη στην
επικοινωνία, ενθουσιάστηκε με τα έργα
μου και έτσι προχωρήσαμε.
Μίλησέ
μας για τα δύο σου έργα “The Party” και
“Memoires d’ un fou” και την έμπνευση πίσω
από αυτά, υπάρχει κάποια κοινή ιδέα που
τα συνδέει;
Δ. Μπ: Το
The party έγινε
έναν χρόνο πριν το Memoires
d'un fou
(που ο πραγματικός τίτλος του είναι Je
rêvais de joies infinies, de voluptés qui sont du ciel,
ονειρευόμουν χαρές ατελείωτες και
ηδονές ουράνιες), μια φράση από το βιβλίο
memoires d'un
fou, απομνημονεύματα ενός
τρελού του Γκυστάβ Φλωμπέρ και η αφορμή
είναι μια εικόνα από ένα περιοδικό της
δεκαετίας του 1960, της γιαγιάς μου. Πάντα
με απασχολούσε η θέση της γυναίκας, η
κατασκευασμένη εικόνα της και τα
φιξαρισμένα πρότυπα και ήθελα να το
σατιρίσω, να το σχολιάσω και να του δώσω
μια άλλη διάσταση. Επίσης λατρεύω τα
μοτίβα και την ιστορία τους, τις ταπισερί
και τα περίτεχνα υφάσματα σε βάθος
αιώνων, τον απίστευτα όμορφο τρόπο που
ήταν φτιαγμένα, και έτσι έκανα μια
αναφορά σε αυτό φτιάχνοντας ένα είδος
σύγχρονης ταπισερί.
Το Memoires
d'un fou
, ανήκει σε μια σειρά έργων ,εμπνευσμένα
από το ομώνυμο βιβλίο του Φλωμπέρ, όπου
μιλά για υπαρξιακές και εσωτερικές
ανησυχίες, γραμμένο στα νεανικά του
χρόνια. Τις σκέψεις που μου δημιούργησε
θέλησα να τις οπτικοποίησω με μια σειρά
έργων σαν οπτικό ημερολόγιο κατά μία
έννοια. Στο συγκεκριμένο έργο αναφέρομαι
σε ένα κομμάτι του βιβλίου που μιλάει
για την απόλαυση, τις ηδονές, την ουράνια
ευχαρίστηση, και σε σχέση με τη φύση, το
σώμα, τον νεανικό έρωτα.
Πώς είναι
να βλέπεις έναν πίνακά σου να παίρνει
μία νέα υπόσταση; Μπορεί ένα έργο τέχνης
να είναι φορέσιμο;
Δ. Μπ:
Είναι υπέροχο να βλέπεις ένα έργο σου
να μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, είναι
μια πρόκληση αυτή και μια από τις ομορφιές
της τέχνης. Όταν μιλάμε για κάτι καλαίσθητο
και ουσιαστικό πάντα. Η τέχνη πρέπει να
είναι προσβάσιμη σε όλους ώστε να
ωφελούνται από τη μαγεία της και την
ευεργετική της επίδραση, όποτε με
οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να γίνει αυτό
είναι ευχάριστο. Σίγουρα ένα έργο τέχνης
μπορεί να είναι φορέσιμο, θα πρέπει
κιόλας! Αρκεί να γίνεται με τον σωστό
τρόπο, χωρίς να το εκφυλίζει.
Οι γυναίκες
καλλιτέχνιδες αποτελούν έμπνευση για
εσένα. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας
κάποιες που μετέφεραν την αγάπη τους
για την τέχνη και στη μόδα;
Δ. Μπ: Το
ρούχο και η έννοια της μόδας ήταν πάντα
σε άμεση συνάρτηση με την τέχνη.
Το ένδυμα,
η επιλογή των ρούχων που θα φορέσουμε,
το υλικό , η μορφή, τα σχέδια, όλα δηλώνουν
κάτι και τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η πρώτη μου
σκέψη φυσικά είναι η Φρίντα Κάλο, με τα
περίτεχνα στολίσματα και τις παραδοσιακές
πολύχρωμες μεξικάνικες φορεσιές, που
διάλεγε με αγάπη, χτίζοντας την περσόνα
της γύρω από αυτές , τις ενέτασσε στους
πίνακες της και δήλωνε περήφανη για την
Μεξικάνικη καταγωγή της. Επίσης, λόγω
της πολιομυελίτιδας που είχε περάσει
μικρή οι μακριές φούστες τη βοηθούσαν
να κρύβει την αναπηρία της..
Η Λεονόρ
Φινί επίσης , μέσα στον κύκλο των
Σουρεαλιστών, είχε συνεργαστεί με την
Έλσα Σκιαπαρέλι και είχε σχεδιάσει το
μπουκάλι για το άρωμα, Shocking , μεταξύ
άλλων.
Μια άλλη
είναι η Nicki de Saint Phalle, που συχνά τα ρούχα
της έμοιαζαν να είναι επέκταση των
πολύχρωμων γλυπτών της, ακολουθώντας
παρόμοιο πνεύμα.
Οι περισσότερες
γυναίκες καλλιτέχνιδες είχαν έντονη
και άμεση σχέση με το ρούχο και το
χρησιμοποιούσαν συχνά ως δήλωση.
Αν η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, τα παράξενα πλάσματα και οι εικόνες που πηγάζουν από τον κόσμο ενός καλλιτέχνη ταξιδεύουν μέσα από ένα αντικείμενο μόδας, όπως ένα φουλάρι της Mantility τότε σίγουρα, μπορούμε να πούμε ότι η πρώτη εντύπωση που δίνει κάποια ή κάποιος φορώντας το θα έχει πάντα τον αέρα της αυθεντικότητας και μία ανεξίτηλη χροιά.