Δεν υπάρχει πιο αδίστακτος εχθρός του εαυτού μας, από την φωνή που υπάρχει μέσα μας και συνεχώς μάς ενοχοποιεί για τις αποφάσεις και τις επιλογές μας, που μονίμως κριτικάρει την εμφάνισή μας, που «καταδικάζει την χαρά από όπου κι αν προέρχεται», που βρίσκει πάντα κάτι λάθος σε όλα, που αξιολογεί αρνητικά καταστάσεις πριν τις βιώσει.
Αυτή η φωνή δεν εμφανίζεται ξαφνικά μέσα μας. Οι πρώτοι της ήχοι ακούστηκαν προτού ακόμα μάθουμε να μιλάμε. Φτιαγμένη από αρνητικές εμπειρίες και καταστάσεις που αποδεικνύεται ότι καθόλου καλό δεν μας έκαναν.
Ο Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας Zig Ziglar είχε πει «Δημιούργησε μια ζωή που θα ανυπομονείς να τη ζεις». Αυτό κάποιοι το έχουν καταφέρει. Κάποιοι άλλοι, έχουν συνήθειες που κάνουν την ζωή τους να φαίνεται κάτι πολύ δύσκολο, κάτι που δεν έχει προοπτική, κάτι σχεδόν δυσάρεστο.
Αυτές οι συνήθειες (ύπουλα) υποβαθμίζουν τον τρόπο που ζούνε, την ποιότητά του. Δεν αναφερόμαστε στην ποιότητα των υλικών αγαθών, αλλά στην «ποιότητα» του τρόπου σκέψης και καταστάσεων που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά τους.