Κάθε, μα κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος.
Και ξέρεις οτιδήποτε κλισέ είναι συνήθως κλισέ για κάποιο λόγο. Τις περισσότερες φορές, γιατί ενέχει χαρακτηριστικά οικουμενικής αλήθειας.
Ο χωρισμός πονάει, είναι μια κατάσταση πένθους και μάλιστα ακόμα και οι επιστήμονες (ψυχολόγοι-γιατροί) του αποδίδουν συναφή χαρακτηριστικά με την φυσική απώλεια ενός προσώπου, το βιολογικό θάνατο κάποιου αγαπημένου. Ακόμα και τα στάδια του μοιάζουν με εκείνα του πένθους (άρνηση – θυμός – διαπραγμάτευση – κατάθλιψη – αποδοχή).
Ο χωρισμός πονάει και μάλιστα πολύ. Και όχι, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να τον ξεπεράσεις. Θέλει υπομονή, κυρίως υπομονή, αλλά θέλει και αποδοχή του πόνου. Θα κλάψεις, θα χτυπηθείς, θα χάσεις την όρεξη σου, δεν θα θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, δεν θα θέλεις να δεις άνθρωπο. Όλα αυτά όμως κάποια στιγμή θα περάσουν. Κι ο πόνος κι η θλίψη και η παραίτηση.
Πολλές φορές οι άνθρωποι μένουν σε μια σχέση που δεν τους ικανοποιεί μόνο και μόνο επειδή δεν φοβούνται να μείνουν μόνοι τους.
Μια σχέση όμως πρέπει να τελειώνει όταν οι άνθρωποι δεν νιώθουν καλά μέσα σε αυτή. Οταν δεν υπάρχει κατανόηση, σεβασμός και επικοινωνία, τότε τα πράγματα έχουν ημερομηνία λήξης.
Μην προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες ώστε να μείνεις σε μια σχέση που δεν περνάς καλά. Καμιά φορά όσο κι αν τον αγαπάς, πρέπει να παίρνεις την απόφαση να δίνεις ένα τέλος.
Πολλοί από μας είχαμε σχέσεις που τελείωσαν παρ’ όλο που αγαπούσαμε τους συντρόφους μας βαθιά. Μάθαμε ότι η αγάπη δεν αρκεί.