Ένας χωρισμός (και ειδικά όταν δεν τον έχουμε επιλέξει εμείς), συνήθως, φέρνει στην επιφάνεια την πιο ανασφαλή, αδύναμη και ευάλωτη πλευρά μας στην επιφάνεια. Και αυτό τις περισσότερες φορές δεν καταλήγει καλά.
Η αλήθεια είναι πως η ξαφνική απώλεια αφήνει ένα κενο (από σωματικό μέχρι υπαρξιακό) το οποίο, με κάποιο τρόπο, νιώθουμε την ανάγκη να καλύψουμε. Βόλτες με φίλους, οικογενειακό παγωτό (όχι εντάξει, πολύ αμερικανιά), καινούριες ασχολίες, γυμναστική, οικογενειακό παγωτό (Άλλαξα γνώμη. Τελικά βοηθάει), σειρές, εκδρομές (Να 'ναι καλά οι φίλοι που σε τέτοιες περιτπώσεις αποδεικνύουν την σπουδαιότητα τους). Οι περισσότεροι επιστρατεύουμε κάθε δυνατή μέθοδο (και φίλη!) προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα και να λυτρωθούμε από την σαρκοβόρα σκέψη του πρώην και μιας σχέσης που το τέλος της μας βρήκε ανέτοιμες.
Όσο φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνουμε όμως και εκεί που πραγματικά έχουμε πιστέψει ότι έχουμε κάνει σημαντική προόδο, αν, ξαφνικά ένα βράδυ, εμφανιστεί το όνομα του πρώην στην οθόνη του κινητού, όλο το τείχος που έχουμε -με τόσο κόπο και παγωτό- χτίσει προκειμένου να τον αφήσουμε στο παρελθόν, σχεδόν γκρεμίζεται και είναι σαν να ξεκινάμε πάλι από την αφετηρία.
Και κάπου εκεί, διαβάζοντας το «Τι κάνεις; Πως είσαι;» είναι που γεννιέται (ή επανέρχεται) η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: «Να επιστρέψει κανείς στον πρώην ή να μην επιστρέψει;».
