Η λίμνη Μουτσάλια είναι ένας καλά κρυμμένος παράδεισος, ένα μυστικό που δεν θα το βρεις σε κανένα GPS, παρά μόνο στις οδηγίες των ντόπιων.
Ο δρόμος για το Νεστόριο είναι μια πραγματικά εύκολη υπόθεση –τον βρίσκει κανείς σε οποιονδήποτε ταξιδιωτικό οδηγό ή ακόμα και στο κινητό του. Ωστόσο, η περιοχή έχει μερικά καλά κρυμμένα μυστικά, τα οποία ξέρουν μόνο οι ψαγμένοι. Το δικό μας κίνητρο για να ανακαλύψουμε την περιοχή ήταν οι «αλπικές λίμνες στον Γράμμο».
Ξεκινήσαμε λοιπόν την εκδρομή μας από την Αθήνα και φτάσαμε στα Ιωάννινα με την Ιόνια Οδό, αγνοήσαμε την Εγνατία και προτιμήσαμε να συνεχίσουμε τον δρόμο μας μέσω Κόνιτσας. Πινακίδες για Πυρσόγιαννη, Αετομιλίτσα και τα άλλα χωριά της περιοχής μας προετοιμάζουν για την στροφή με κατεύθυνση την Καστοριά –που, όμως, δεν ήταν ο τελικός μας προορισμός, καθώς σταματήσαμε 25 περίπου χιλιόμετρα πριν την πόλη.
Καθώς ανηφορίζαμε, συναντήσαμε μια πινακίδα για το Εθνικό Πάρκο Συμφιλίωσης και αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη για να το επισκεφτούμε. Λίγη ώρα αργότερα ήμασταν και πάλι στον δρόμο, αρκετά απογοητευμένοι καθώς τελικά ήταν κλειστό –οπότε μην κάνετε το ίδιο με λάθος με εμάς και βεβαιωθείτε πρώτα για τις ώρες λειτουργίας του. Μετά από 15 περίπου χιλιόμετρα συναντήσαμε την πινακίδα του περίφημου «River Party». Μπορείτε να την ακολουθήσετε ή να την αγνοήσετε και να περιμένετε να δείτε την επίσημη είσοδο στην κωμόπολη, λίγα μέτρα παρακάτω.
Πάντως και οι δυο δρόμοι οδηγούν στον ίδιο προορισμό, στο Νεστόριο: κτίσματα παλιά, άλλα προσεγμένα και άλλα εντελώς εγκαταλειμμένα, καινούρια οικοδομήματα άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο καλαίσθητα, μαγαζιά κλειστά εδώ και δεκαετίες, που συνυπάρχουν δίπλα σε σύγχρονα καφέ και μπαρ.
Η Άνω Πόλη έχει τη δική της ομορφιά και φυσικά τη δική της πλατεία. Μια βόλτα στα σοκάκια και τους δρόμους της θα σας αποζημιώσει με την ωραία της θέα και τα απρόβλεπτα μονοπάτια. Κατηφορίζοντας προς το κέντρο του Νεστορίου, συναντάει κανείς και μερικούς από τους ξενώνες που υποδέχονται τους επισκέπτες της χειμερινής σεζόν -το καλοκαίρι λειτουργούσαν ελάχιστοι.
Εκτός από τους ξενώνες, το Νεστόριο διαθέτει το Afkos Grammos Boutique Hotel Resort που αξίζει να το επισκεφτείτε ακόμα και αν δεν επιλέξετε να μείνετε εκεί, μόνο και μόνο για το ποτό ή το φαγητό σας. Όλοι οι εργαζόμενοι του Afkos είναι από το Νεστόριο, ενώ ο ιδιοκτήτης του βρίσκεται στην Αυστραλία. Όπως μας είπαν οι ντόπιοι ξενιτεύτηκε, όπως και χιλιάδες συμπατριώτες μας, όταν ήταν 13 ετών. Δημιούργησε τη δική του περιουσία και θέλησε να προσφέρει κάτι στην πατρίδα του. Αποφάσισε λοιπόν να χτίσει ένα εντυπωσιακό ξενοδοχείο με θέα τον ποταμό Αλιάκμονα και το επιβλητικό όρος Γράμμος και να ορίσει τιμές σχετικά προσιτές προκειμένου να προσελκύει επισκέπτες η περιοχή.
Στο Νεστόριο γευτήκαμε εξαιρετικά κρέατα, αλλά και τις καλύτερες τηγανητές πατάτες όλων των εποχών. Δίπλα στην εκκλησία και το παλιό μπακάλικο η ταβέρνα «Κέρασμα». είναι εξαιρετική σε όλα της. Καλή διάθεση, φιλικοί (και dogs' friendly) ιδιοκτήτες, σερβίρουν ωραία ψητά και σε κάνουν να νιώσεις ευπρόσδεκτος στην περιοχή τους. Καλό φαγητό προσφέρει επίσης το εστιατόριο του Ξενώνα «Αλέξανδρος».
Το επίκεντρο του δικού μας ταξιδιού όμως δεν ήταν η γευσιγνωσία, αλλά οι Αλπικές Λίμνες. Αφού λοιπόν πήραμε αναλυτικές οδηγίες και τις διασταυρώσαμε με ντόπιους και γνώστες της περιοχής ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί για την εκδρομή μας.
Κάναμε λάθος και προσπεράσαμε το δρόμο, όπου έπρεπε να στρίψουμε για την ανάβαση στον Γράμμο και βρεθήκαμε στο επόμενο χωριό. Εκεί, στη μέση του δρόμου, συναντήσαμε μια γυναίκα που είχε βγάλει δυο χαλάκια και τα έπλενε με το λάστιχο. Μη γνωρίζοντας το πρωτόκολλο της περιοχής (δηλαδή ποιος είχε άραγε προτεραιότητα: το αυτοκίνητο ή το πλύσιμο του χαλιού, που, αν μη τι άλλο, ήθελε τον χρόνο του;) σταματήσαμε, κατεβήκαμε και ρωτήσαμε για τις λίμνες. Η γυναίκα μας εξήγησε πως έπρεπε να στρίψουμε προς το βουνό. Πριν από την κίτρινη γέφυρα, μας τόνισε, εκεί είναι η σωστή στροφή.
Φτάνοντας στην κίτρινη γέφυρα συναντήσαμε ένα ακόμα αυτοκίνητο με επιβάτες έναν ξεναγό και τρεις επισκέπτες. Ρωτήσαμε για τον δρόμο προς τις λίμνες και ο ξεναγός μας είπε πως η σωστή στροφή είναι μετά την κίτρινη γέφυρα, και όχι πριν. Ξεναγός είναι, σκεφτήκαμε, οπότε ας τον εμπιστευτούμε... Έχοντας κάνει πολλά ταξίδια σε κακοτράχαλους δρόμους, και έχοντας χαθεί, φοβηθεί, ακόμα και νυχτώσει σε άγρια τοπία, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως τέτοιο δρόμο δεν έχω συναντήσει ξανά. Το χειρότερο ήταν ότι δεν υπήρχε καν η επιλογή να γυρίσουμε πίσω. Το τοπίο βέβαια ήταν μαγευτικό, οι μυρωδιές θεσπέσιες, αλλά δεν είχαμε ούτε μάτια ούτε όσφρηση γιατί όλη μας η προσοχή ήταν στις επόμενες βαθιές ρωγμές του δρόμου. Ξαφνικά όμως, μετά από καμιά δεκαριά χιλιόμετρα όλα άλλαξαν. Πινακίδες ως δια μαγείας εμφανίστηκαν στη μέση του πουθενά και ο δρόμος ξαφνικά ήταν ομαλός και βατός. Κάναμε μια στάση στην βρύση, ανασύσταση δυνάμεων και συνέχεια της διαδρομής.
Μετά από περίπου 5 χιλιόμετρα συναντήσαμε ένα τεράστιο υπόστεγο, μια γαλανόλευκη σημαία και μια μεγάλη βρύση. Καθώς πλησιάζεις σ’ αυτό το ξέφωτο και την ανοιχτωσιά, στ΄ αριστερά σου βλέπεις την πρώτη λίμνη, την λίμνη Μουτσάλια. Ήρεμη, καταπράσινη, με νούφαρα και άλλα φυτά, δίχως όχθη παρά με κάτι μεγάλες κοτρόνες εκεί που τελειώνει το νερό.
