Η πατρίδα του Τσιτσάνη και του Μητροπάνου. Η γη της παράδοσης. Η χώρα των ξωτικών και των μύθων και ο τόπος που ενέπνευσε καλλιτέχνες και μουσικούς κάθε είδους. Τα Τρίκαλα είναι ένας προορισμός που φεύγεις με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψεις. Σύντομα.
Στα Τρίκαλα δεν είχα ξαναπάει. Και σε όποιον έλεγα ότι ετοιμάζομαι για τριήμερο στον νομό μου απαντούσε «θα περάσεις τέλεια». Οι προσδοκίες μου, λοιπόν, ήταν υψηλές και το μόνο που μπορώ να πω, κοιτάζοντας τις φανταστικές (αμέτρητες) φωτογραφίες που έχω συγκεντρώσει στο κινητό μου, είναι ότι η εμπειρία μου τις ξεπέρασε -και με το παραπάνω.
Μια πόλη περήφανη για τις παραδόσεις της (δικαιολογημένα), με ανθρώπους που τις τιμούν όπως τους αρμόζει. Φιλόξενους, με χιούμορ, έτοιμοι να σε καλωσορίσουν και να σε «κατακλύσουν» με συμβουλές για το πώς θα φύγεις από την πόλη γεμάτος εμπειρίες (και με γεμάτο στομάχι).
Πρώτη στάση ήταν στο Μουσείο Τσιτσάνη, το οποίο ακόμα βρίσκεται σε διαδικασία δημιουργίας και, όπως μαρτυρά το όνομά του, θα είναι αφιερωμένο στον μυθικό μουσικό που χάρισε στο ελληνικό πεντάγραμμο αληθινούς θησαυρούς. Όπως μας ενημέρωσε ο διευθυντής του, θα έπρεπε να είχε ήδη ολοκληρωθεί, αλλά λίγο ο κορωνοϊός λίγο η γραφειοκρατία, καθυστέρησαν το άνοιγμά του.
Με πάθος και μεράκι, μας μίλησε για τον σπουδαίο μουσικό που μεγάλωσε στα Τρίκαλα «Ο πατέρας του Βασίλη Τσιτσάνη καταφτάνει στα Τρίκαλα το 1900 και ανοίγει ένα τσαγκαράδικο -έφτιαχνε τα περίφημα γιαννιώτικα τσαρούχια, τα ραφτά. Από τα 13 του παιδιά επιβιώνουν τα 4, ένας από αυτούς ήταν ο μετάπειτα μυθικός μουσικοσυνθέτης, που γεννήθηκε το 1915. Ο ίδιος μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η μουσική ακουγόταν. Ο πατέρας του ήταν ερασιτέχνης μουσικός και έπαιζε ένα λαούτο που το είχε μετατρέψει μάλιστα και σε μπουζούκι. Απαγόρευε όμως στον γιο του να ασχοληθεί με τη μουσική. Όμως στην ηλικία των 11 ο Βασίλης Τσιτσάνης χάνει τον πατέρα του και αποφασίζει να ακολουθήσει το πάθος του. Όταν γράφεται στο γυμνάσιο, παίρνει μαθήματα κλασικής μουσικής από έναν Ιταλό καθηγητή, αλλά λίγους μήνες αργότερα το εγκαταλείπει. Αργότερα, θα δικαιολογήσει την απόφασή του, λέγοντας ότι το μπουζούκι εξέφραζε ιδανικά τον μουσικό του κόσμο. Τα πρώτα του τραγούδια τα έγραψε στο Γυμνάσιο, το οποίο τελείωσε με δυσκολίες. Στη συνέχεια γράφτηκε στη νομική σχολή, για να γίνει δικηγόρος…».
Κάπως έτσι μας σύστησε τον Βασίλη Τσιτσάνη αφήνοντάς μας με την επιθυμία να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για τη μουσική ιδιοφυΐα του.