Το φαγητό είναι αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας και του καθημερινού πολιτισμού ενός τόπου.
Μέσα από τα πιάτα και τις συνταγές που ο κάθε λαός βάζει το τραπέζι του, μπορούμε να παρακολουθήσουμε την Ιστορία του, τις επιρροές που δέχεται και τελικά τη ταυτότητά τους. Η περίοδος της Τουρκοκρατίας ξεκινάει μετά από την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Να πούμε, βέβαια, πως και πριν από την άλωση οι πληθυσμοί συνυπήρχαν και αλληλεπιδρούσαν, -αν και υπήρχαν πάντα κάποιοι φραγμοί για θρησκευτικούς ως επί το πλείστον λόγους.
Το ψητό κρέας (κεμπάπ) και τα ψητά κοτόπουλα αποτελούσαν για τους Οθωμανούς κύρια τροφή. Από την άλλη, οι χριστιανικοί πληθυσμοί του Πέραν (περιοχή της Κωνσταντινούπολης) ψάρευαν ψάρια, τα καθάριζαν, τα τηγάνιζαν και στη συνέχεια, τα πωλούσαν στους Τούρκους στις υπαίθριες αγορές. Από τους Έλληνες, οι Τούρκοι ουσιαστικά εντάσσουν το ψάρι στη διατροφή τους. Αγαπούσαν δε ιδιαιτέρως την περίφημη σάλτσα των Βυζαντινών τον γάρον, αλλά ήταν επιφυλακτικοί στα θαλασσινά, όπως τα οστρακοειδή και τα μαλάκια. Στις αγορές, επίσης, υπήρχαν μαγαζιά με γλυκίσματα, γαλακτοκομικά προϊόντα, διάφορα είδη από σερμπέτια και μάλιστα με πάγο. Πάγο δεν μπορούσαν βέβαια να παρασκευάσουν αυτή την εποχή, αντ’ αυτού χρησιμοποιούσαν χιόνι από τα βουνά που είχαν βρει τον τρόπο να το διατηρούν για μικρό χρονικό διάστημα.
Μια άλλη κατηγορία καταστημάτων πωλούσε σούπες, κεφαλάκια βραστά, ποδαράκια, κοιλίτσες (πατσάς), ενώ, υπήρχαν και ειδικά μέρη που πουλούσαν «boza», ένα είδος μπίρας που συνήθιζαν να πίνουν οι μουσουλμάνοι στις ταβέρνες του Γαλατά, καθώς ρακί και κρασί για τους χριστιανούς.